Hioba 7: 13-15

"Gdy myślę: Pocieszy mnie moje łóżko, a moje posłanie ulży mojemu narzekaniu; To straszysz mnie snami i przerażasz mnie wizjami; Więc moja dusza wybiera uduszenie, śmierć raczej niż moje życie." TNP

"Gdy pomyślę: łoże moje mnie pocieszy, pościel moja ulży boleści mojej, ₁₄ Tedy trwożysz mnie przez sny, a widziadłami mnie straszysz. Wolałbym uduszenie, śmierć raczej niźli ten szkielet mój." Cylkow

"Gdy pomyślę: Pocieszy mnie moje posłanie, moje łoże ulży mi w narzekaniu,  to straszysz mnie snami i przerażasz mnie widziadłami,  tak że wolałaby uduszenie moja dusza, śmierć (zamiast kołatania się w) mych kościach." Przekład dosłowny

Hiob nawet we śnie nie znajduje pokoju i odpoczynku za którym tak bardzo tęskni.W starożytnym świecie, podobnie jak w naszych czasach, sen był postrzegany jako czas powrotu do zdrowia i odnowy. Po dniu pracy lub trudności sen miał przynieść odpoczynek zarówno ciału, jak i umysłowi. Dla Hioba, człowieka, który stracił wszystko - rodzinę, majątek i zdrowie - sen mógł wydawać się jedyną możliwą ucieczką od przytłaczającego cierpienia. Jednak ból Hioba jest tak silny, że nawet myśl o śnie, na którym kiedyś mógł polegać w celu uzyskania ulgi, teraz wydaje się beznadziejna.

Hiob wyraża, że ​​nawet we śnie, gdzie ma nadzieję znaleźć odpoczynek, dręczą go niepokojące sny i przerażające wizje. Te doświadczenia tylko potęgują jego cierpienie, uniemożliwiając mu znalezienie spokoju nawet we śnie. Hiob czuje, że nie może uciec od swojego cierpienia, ponieważ nawet nieświadome godziny nocne jego życia napełniają go strachem i niepokojem, pozostawiając go bardziej przygnębionym.

„Zmęczyłem się od jęczenia, przez całą noc zalewam łoże moje płaczem i łzami oblewam łoże moje” Psalm 6:6; „Bo dniem i nocą ciążyła na mnie ręka Twoja, a siła moja była wyczerpana jak w upale letnim” Psalm 32:4; „Moja dusza bowiem jest nasycona utrapieniem, a moje życie zbliża się do grobu.  Zaliczono mnie do tych, którzy zstępują do dołu; stałem się jak człowiek bez siły.  Zaliczono mnie do umarłych; jestem jak zabici, którzy leżą w grobie, o których już nie pamiętasz i którzy są odłączeni od twojej ręki.  Strąciłeś mnie w najgłębszy dół, w ciemności, w głębie.” Psalm 88:3-6

Podobnie jak Hiob, również autorzy Psalmów wyrażali głęboki smutek z powodu cierpienia, który wpływał nawet na sen i odpoczynek, pokazują, że cierpienie emocjonalne i fizyczne może pozbawić nas pocieszenia, którego szukamy.  Jest tutaj również mowa o zmęczeniu i wyczerpaniu, oczekiwaniu śmierci, które mogą towarzyszyć nieustannemu cierpieniu, podobnie jak to, czego doświadczał Hiob.

Na skraju wytrzymałości Hiob woła  "Wolałbym uduszenie..." Prawda, że słowa modlitwy Hioba są mocne...?  Wczoraj Anią zastanawialiśmy się jak długo Hiob znosił cierpienie? W H 7:3 jest sugestia, że udręka Hioba trwała kilka miesięcy.  "Tak moim udziałem są [odziedziczyłem] miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.  Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu." Taką sugestię wyraźnie widzimy w Biblii Warszawskiej i w LXX; "Tak również ja czekałem przez wiele jałowych miesięcy, a dane mi zostały jedynie noce wypełnione bólem." Również i w tym wierszu Hiob  wspomina trudne do przetrwania, bezsenne noce.

Jego udręka i rozpacz są  tak intensywne i głębokie, że ​​samo życie stało się nie do zniesienia.  Werset piętnasty uświadamia nam, jak daleko Hiob został popchnięty przez swoje okoliczności, doprowadzając go do kresu beznadziei, gdzie śmierć, i to przez uduszenie, wydaje się lepsza od życia.

Pragnienie śmierci Hioba pokazuje, że nawet najbardziej bogobojni i prawi ludzie mogą zostać doprowadzeni do ostateczności przez cierpienie. Ten fragment podważa ideę, że ludzie wiary zawsze powinni radzić sobie z cierpieniem z doskonałą cierpliwością lub pokojem.  Hiob, człowiek znany ze swojej wierności, przeżywa moment skrajnego załamania i rozpaczy. Ta mowa Hioba pokazuje nam, że zmaganie się z głębokim, przytłaczającym bólem, gdy ciężary życia stają się zbyt ciężkie do udźwignięcia, wywołują takie właśnie emocje i słowa, że są one jak najbardziej normalne, ludzkie i zrozumiałe.