Hioba 26: 7-10

"Rozciąga północ nad pustką i ziemię zawiesza nad nicością. Wiąże wody w swoich chmurach, a jednak obłok nie pęka pod nimi. Zasłania oblicze swojego tronu, rozpościeraniem nad nim swojego obłoku.  Zakreślił granicę nad powierzchnią wód, aż po kraniec światła przy ciemności." TNP

"Roztacza północ nad zamętem, zawiesza ziemię na nicości. Zawięzuje wody w chmurach Swoich, a jednak nie rwie się obłok pod niemi. Zakrywa widok stolicy Swojej, rozpostarłszy nad nią obłok swój. Kres zakreślił na powierzchni wód, aż do granicy światła z mrokiem." Cylkow

"Rozpościera północ nad pustką, zawiesza ziemię nad nicością. Wiąże wody w swoich obłokach, a jednak chmura nie pęka pod nimi.  Zasłania widok swojego tronu rozpościeraniem nad nim swojego obłoku.  Zakreślił okrąg nad powierzchnią wód aż po granice światła i ciemności." Przekład dosłowny


Bóg jest tak potężny i w tej potędze niesamowity. Bierze północ niczym koc i rozciąga go nad nicością – ale wydawałoby się, że nie potrzebuje niczego, na co mógłby ten koc położyć. Dosłownie ziemia leży, jest zawieszona na niczym leży – nad absolutnie nic, nad niczymkolwiek. To jest niesamowite.

Północ jest często kojarzona z niebem i przestrzenią kosmiczną, symbolizująca ogrom i tajemnicę stworzenia Bożego. Dlatego też niektóre tłumaczenia angielskie ten wiersz oddają w następujący sposób; „Rozpostarł niebiosa północne nad pustką, ziemię zawiesił nad nicością”. Podobnie Biblia Lubelska; "Rozciąga [Bóg] nad pustką wyżyny nieba, zawiesza ziemię ponad nicością." Co ma uzasadnienie w innych fragmentach Biblii. Jest w astronomii takie określenie jak niebo północne. Północ jest też synonimem czegoś bardzo bardzo odległego, 

 "A przecież to ty mawiałeś w swoim sercu: Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze narad, na najdalszej północy." Księga Izajasza 14:13; "Z tobą są Bet-Togarma z najdalszej północy, wszystkie jego hufce i liczne ludy." Księga Ezechiela 38:6; "i przyjdziesz ze swojego miejsca pobytu, z najdalszej północy," Ezechiela 38:15

"Od północy przychodzi jakby złoty blask, ale w Bogu jest straszliwy majestat.  On jest Wszechmocny, nie możemy go doścignąć. On jest wielki w potędze i sądzie i bogaty w sprawiedliwość. Nie uciska nikogo." H 37:22,23

Hiob rozmyśla nad trudną do wyobrażenia mocą i wszechobecnością Boga w stworzeniu. Hiob opisuje, jak Bóg „rozpostarł północ” i „zawiesił ziemię nad nicością”. Te zwroty podkreślają cudowność i tajemniczość Bożego dzieła stworzenia i podtrzymywania wszechświata. Hiob z podziwem obserwuje, jak Bóg rozciąga "północ" najdalsze miejsca wszechświata lub niebiosa i utrzymuje ziemię w miejscu, mimo że wydaje się ona wisieć bez żadnego podparcia w przestrzeni. Ten opis oddaje moc i mądrość Boga, który stworzył wszystko z zamysłem i precyzją. Słowa Hioba w tym wersecie świadczą o jego głębokim szacunku dla Bożego dzieła stwórczego i Jego władzy nad wszystkim, co widzialne i niewidzialne. I jest to inny klimat wypowiedzi niż mowa Bildada.

„Zasiada nad okręgiem ziemi, a lud Jego jest jak szarańcza. Rozpostarł niebiosa jak baldachim i rozpiął je jak namiot mieszkalny”. Izajasz 40:22  „Pan okrywa się światłem jak szatą, rozpostarł niebiosa jak namiot i rozpostarł belki swoich górnych komnat na ich wodach”. Psalm 104:2-3:

Hiob mówi o Bożej kontroli nad siłami natury, zdumiewając się Jego zdolnością do utrzymywania ogromnych mas wody w chmurach bez ich rozerwania. Ten obraz pięknie przypomina o tajemnicy i cudzie Bożego stworzenia. Bóg ma kontrolę nad zjawiskami atmosferycznymi. Widzimy to w NT, gdy Jezus ucisza burzę na jeziorze. Idea, że chmury, które są lekkie i wydają się delikatne, mogą przenosić wodę bez pękania, jest świadectwem precyzyjnego zamysłu i mocy Boga. Hiob dostrzega rękę Boga w stworzeniu, zauważając, że to, co może wydawać się niemożliwe dla ludzi, jest przez Boga z łatwością dokonywane. To dobitny przykład Bożej mądrości i siły, widocznej w czymś tak prostym, jak chmury na niebie.

 W starożytności ludzie często postrzegali zjawiska naturalne, takie jak chmury i deszcz, z poczuciem podziwu i tajemnicy. W przeciwieństwie do dzisiejszych czasów, gdzie rozumiemy naukę o chmurach i opadach, świat Hioba postrzegałby te zjawiska jako bezpośrednie znaki Bożej mocy i opieki nad stworzeniem. Deszcz był niezbędny do przetrwania, szczególnie w suchym klimacie Bliskiego Wschodu, dlatego zdolność chmur do zatrzymywania i uwalniania wody we właściwym czasie była postrzegana jako przejaw Bożej dobroci i opatrzności. Słowa Hioba odzwierciedlają ten zachwyt i szacunek dla tego, jak Bóg podtrzymuje życie poprzez naturę, przypominając ludziom o Jego władzy nad nawet najdrobniejszymi szczegółami.

W jednym z angielskich parafraz czytamy; "On owija wody w swoje chmury..." Dobór słów „owija wody”, dodaje poczucia celowości i troski, niemal jakby Bóg delikatnie i misternie obchodził się z każdą chmurą. Poetycki opis podkreśla zarówno piękno, jak i tajemnicę stworzenia, pomagając czytelnikom spojrzeć na świat z perspektywy podziwu i zachwytu nad wielkością Boga.

Fragment ten zachęca nas czytelników do dostrzegania ręki Boga w codzienności i do podziwiania Jego niezwykłego zamysłu i wszechmocy w świecie przyrody. I nadal jest to inny klimat wypowiedzi niż mowa Bildada.

„On sprawia, że chmury wznoszą się z krańców ziemi, zsyła błyskawice z deszczem i wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników”. Psalm 135:7; „Gdy On zagrzmi, szumią wody w niebie, On sprawia, że chmury wznoszą się z krańców ziemi." Księga Jeremiasza 10:13

W wierszu dziewiątym mamy różnicę tłumaczeń polegającą na tym, że jedne tłumaczenia podają, że Bóg zasłania ukrywa swój tron, a inne, że księżyc. Taką interpretację mamy w interlinii hebrajsko - polskiej, co przedstawia załączona ilustracja. Myślę, że ta interpretacja bardziej pasuje do kontekstu.

Hiob kontynuuje refleksję nad Bożą kontrolą nad stworzeniem. Werset ten ilustruje Bożą moc, opisując, jak „zakrywa oblicze księżyca w pełni”, używając chmur do zasłonięcia jego światła. Hiob dostrzega rękę Boga w czymś tak prostym, jak chmura przesłaniająca księżyc, przypominając czytelnikom o obecności Boga nawet w zwykłych cyklach natury. Obraz ten ukazuje władzę i kontrolę, ponieważ Bóg może objawić lub ukryć to, co zechce. Obserwacja Hioba wzbudza w nas podziw dla zaangażowania Boga w stworzenie, aż do drobnych szczegółów, takich jak chmury i światło księżyca.

Zwrot „rozpościera nad nim swe chmury” sugeruje artystę lub projektanta, kogoś, kto starannie układa elementy stworzenia. Ten poetycki język zachęca czytelników do postrzegania świata przyrody jako odzwierciedlenia charakteru Boga, wzbudzając podziw i pokorę. Dobór słów przez Hioba przypomina czytelnikom, że działania Boga mają cel, ukazując Jego zaangażowanie w piękno i cykle przyrody.

„On okrywa niebo chmurami, zsyła deszcz na ziemię i sprawia, że trawa rośnie na górach." Psalm 147:8; „Przemawia do słońca, a ono nie świeci; zamyka światło gwiazd”. H 9:7

Dzisiejszy fragment mówi nam o tym, w przeciwieństwie do mowy Bildada, że Bóg nie jest odległym Stwórcą, siedzącym na odizolowanym od wszechświata tronem, ale aktywnie uczestniczy w podtrzymywaniu porządku świata. Dla wierzących ta prawda zapewnia pocieszenie i poczucie bezpieczeństwa, ponieważ wiemy, że ten sam Bóg, który wyznacza granice dnia i nocy, działa również w naszym życiu. Sugeruje to, że Bóg jest najwyższą władzą nad stworzeniem, a Jego zamysły są uporządkowane i celowe.

Hiob zdumiewa się nad tym jak Bóg „zakreśla horyzont na powierzchni wód”, tworząc widoczną granicę między światłem a ciemnością. Hiob podkreśla piękno i precyzję dzieł Boga w przyrodzie, gdzie horyzont staje się naturalną granicą pomiędzy dniem i nocą. Słowa Hioba sugerują, że Bóg starannie zaprojektował świat w sposób uporządkowany i celowy, kontrolując nawet granice między światem a ciemnością.

Fraza „wyznacza horyzont” przywodzi na myśl artystę lub rzemieślnika starannie wyznaczającego granice. „Granica między światłem a ciemnością” stanowi sugestywny obraz Bożej kontroli nad fizycznymi i symbolicznymi elementami życia. Światło i ciemność są często używane jako metafory dobra i zła, porządku i chaosu. Ustanawiając tę granicę, Bóg tworzy harmonię i równowagę w świecie przyrody.

„Bóg widział, że światłość jest dobra, i oddzielił ją od ciemności”. Księga Rodzaju 1:4; „ Uczynił księżyc, aby odmierzał czas; słońce zna swój zachód. Sprowadzasz ciemność i nastaje noc, w której wychodzą wszystkie zwierzęta leśne.  Lwiątka ryczą za łupem i szukają swego pokarmu od Boga.  Słońce wstaje, schodzą się razem i kładą się w swoich jamach.  Wtedy wychodzi człowiek do swojej roboty i do swojej pracy aż do wieczora.”. Psalm 104:19-23; „Gdy morzu wyznaczył granice, aby wody nie przekraczały Jego rozkazu, i gdy utwierdził podwaliny ziemi”. Księga Przysłów 8:29