Hioba 38: 36-38

" Kto włożył we wnętrze człowieka mądrość? Kto dał umysłowi rozum? Kto zdoła policzyć dokładnie w mądrości obłoki? A kto uspokoi łagwie deszczu z niebios; Gdy twardnieje w odlew proch ziemi, a grudy przylegają do siebie?" TNP

"Kto złożył w skrytościach mądrość, albo kto udzielił rozumowi bystrości? Kto obrachował chmury w mądrości Swojej, a łagwie nieba - któż je wypróżnia? Gdy zlewa się proch w odlew, a skiby do siebie przylegają." Cylkow 

"Kto w głębiach umieścił mądrość lub kto dał rozumowi bystrość? Kto potrafi w mądrości przeliczyć obłoki i kto zdoła uchylić łagwi niebios, gdy proch (ziemi) zbija się w twardy odlew, a bryły przylegają do siebie?" Przekład dosłowny

Warto zwrócić uwagę na spore różnice tłumaczeń wiersza 36. W Biblii Warszawskiej mamy taką interpretację; "Kto nadał wałom obłoków wróżebne znaczenie albo kto łunie niebieskiej wymowę proroczą?"; , natomiast w Biblii Poznańskiej i Edycji św. Pawła; "Kto ibisowi przekazał mądrość albo kto dał umiejętność kogutowi?"; "Kto dał mądrość ibisowi i rozumem obdarzył koguta?"  A proszę popatrzeć co mamy w Septuagincie LXX - "Kto dał kobietom biegłość w tkaniu i umiejętność haftowania?" 

Różnice w tłumaczeniu Księgi Hioba 38:36 wynikają z trudnej i niejednoznacznej natury oryginalnych hebrajskich słów, które można interpretować na dwa główne sposoby: odnosząc się do ludzkiej mądrości lub mądrości zawartej w zjawiskach naturalnych, takich jak burze. Dwie główne interpretacje to: (1) pytanie o to, kto wlał mądrość w ludzkie, albo zwierzęce „wnętrza”, czyli „serce” (bardziej powszechna interpretacja) oraz (2) pytanie o to, kto obdarzył mądrością zjawiska takie jak obłoki, pioruny, burze czy błyskawice,  (mniej powszechna, ale wiarygodna pod względem tekstu interpretacja). Brak jasności w oryginalnym tekście hebrajskim prowadzi tłumaczy do rozbieżnych wniosków, niekiedy z przypisami wskazującymi na niepewność.

Niektóre współczesne tłumaczenia dążą do tłumaczenia bardziej poetyckiego lub „myśl po myśli” stylu, aby były bardziej czytelne, podczas gdy inne stawiają na bardziej dosłowne podejście, słowo po słowie.  Każdy tłumacz wnosi własną perspektywę i może mieć inne poglądy na temat kontekstu, implikacji teologicznych i najlepszego sposobu przekazania znaczenia. W przypadku Księgi Hioba mamy do czynienia ze sporą liczbą wyrazów pojedynczo występujących w Starym Testamencie. to są tzw Hapaks legomenony (z gr., „rzecz raz powiedziana).  Powodują one u tłumaczy niepewność w interpretacji tekstu. 

Oryginalny tekst hebrajski jest trudny i ma niepewne znaczenia niektórych słów, co wymaga od tłumaczy dokonywania wyborów lub zaznaczania niepewności w przypisach. Niektórzy tłumacze mogą próbować znaleźć odpowiedni kulturowo zamiennik, jeśli słowo (takie jak „ibis” lub „kogut”) jest nieznane ich odbiorcom.
Pan Bóg pyta Hioba, czy wie, kto daje mądrość "głębi" kimkolwiek ona jest.  Poprzez to pytanie Bóg wskazuje, że tylko On obdarza mądrością i zrozumieniem, nie tylko ludzi, ale nawet stworzenia na ziemi. Ibis, znany z tego, że przeczuwa nadejście potopu w Egipcie, oraz kogut, który pieje, aby zwiastować świt, działają zgodnie z wiedzą, którą dał im Bóg. Ten werset przypomina, że ​​Bóg jest źródłem mądrości w całym stworzeniu i że obdarza zrozumieniem zgodnie ze swoimi zamysłami.

Księga Hioba 38:36 oznacza, że ​​Bóg jest ostatecznym źródłem wszelkiej mądrości i zrozumienia, zarówno w świecie przyrody, jak i w ludzkiej świadomości. W tym wersecie Bóg zadaje Hiobowi retoryczne pytanie: „Kto włożył mądrość do wnętrza, a serce obdarował rozumem?”, aby pokazać, że intelekt i wgląd ludzkości pochodzą od Niego, a nie od nas samych. Jest to część większego wyzwania, jakie Bóg stawia Hiobowi, aby wykazać ograniczenia ludzkiej wiedzy w porównaniu z nieskończoną mocą i mądrością Boga.

W Księdze Hioba 38:36 (KJV) czytamy: „Kto włożył mądrość do wnętrza? Kto dał rozum sercu?”. W tym konkretnym fragmencie Bóg odpowiada na pytania i zazruty Hioba, potwierdzając swoją mądrość i wiedzę.  Konkretne pytanie z Księgi Hioba 38:36 stanowi mocne przypomnienie o ostatecznym źródle mądrości i zrozumienia. Pytając: „Kto włożył mądrość do wnętrza? Albo kto dał rozum sercu?”, Bóg rzuca Hiobowi wyzwanie, by zastanowił się nad pochodzeniem ludzkiej mądrości i zrozumienia. Użycie terminów „wnętrze” i „serce” symbolizuje głębię ludzkiej świadomości i emocji, sugerując, że mądrość i zrozumienie pochodzą ze źródła wykraczającego poza ludzkie pojmowanie.

„Jak liczne są Twoje dzieła, Panie! Mądrze je wszystkie uczyniłeś, ziemia jest pełna Twoich stworzeń”. Psalm 104:24; „Bo Pan daje mądrość, z Jego ust pochodzi wiedza i rozsądek”. Księga Przysłów 2:6;  Te wersety podkreślają ideę, że mądrość Boga rozciąga się na całe stworzenie i że On troszczy się o każde stworzenie zgodnie z jego potrzebami i przeznaczeniem.

Bóg pyta Hioba, czy ma mądrość, aby „zliczyć chmury” lub moc, aby „wylać dzbany z wodą niebios”. Poprzez to pytanie Bóg wskazuje na swoją wyjątkową zdolność kontrolowania pogody i nieba. Pytając, czy ktokolwiek inny może policzyć chmury lub spuścić deszcz z nieba, Bóg przypomina Hiobowi, że tylko On rządzi nawet szczegółami natury. Chmury i deszcz, choć możemy je uważać za coś oczywistego, są częścią Bożego zamysłu i podążają za Jego wskazówkami.

W tym wersecie poetycki język opisuje Bożą kontrolę nad pogodą. Obraz „liczenia chmur” i „przechylania dzbanów niebios” oddaje ogrom i złożoność Bożego stworzenia. i podkreśla przepaść między ludzkim zrozumieniem a Bożą mądrością. Dzięki wykorzystaniu codziennych elementów, takich jak chmury i deszcz, Boże pytanie staje się bardziej zrozumiałe, a jednocześnie przypomina nam o Jego niezrównanej mocy. Obraz dzbanów w niebie sugeruje, że Bóg celowo gromadzi i uwalnia deszcz, ilustrując swoją rolę jako troskliwego Opiekuna. 

„On okrywa niebo chmurami, zsyła deszcz na ziemię i sprawia, że ​​trawa rośnie na górach”. Psalm 147:8; „Gdy On grzmi, szumią wody w niebie; On sprawia, że ​​chmury podnoszą się z krańców ziemi, On zsyła błyskawice z deszczem i wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników”. Jeremiasz 10:13;  „Ten, który tworzy góry, który stwarza wiatr i objawia ludziom swoje myśli, który zamienia świt w ciemność i stąpa po wyżynach ziemi – Pan Bóg Wszechmogący jest Jego imię.” Amos 4:13

Następnie Bóg pyta Hioba, czy rozumie, jak proch ziemi staje się „twardy” jak skała i jak „grudy ziemi” się sklejają. Bóg wskazuje tu na naturalne procesy, które kształtują ziemię, przypominając Hiobowi o tajemnicy i złożoności stworzenia. Kiedy deszcz nasyca ziemię, a następnie wysycha, wiąże proch ziemi w grudki, pokazując, jak Bóg kieruje nawet małymi, żmudnymi, codziennymi procesami w naturze. To pytanie podkreśla Bożą kontrolę nad światem fizycznym, w tym nad glebą i jej reakcją na pogodę, oraz Jego wiedzę o każdym szczególe stworzenia.

Bóg ma całkowitą i skrupulatną kontrolę nad najbardziej podstawowymi elementami stworzenia, od twardnienia suchego pyłu po sposób, w jaki grudy ziemi sklejają się, gdy pada deszcz. Stanowi to wymowną ilustrację tego, że skoro Bóg rozkazuje najmniejszym cząsteczkom ziemi, jest również w pełni zdolny do panowania nad ogromną złożonością ludzkiego życia i cierpienia, wzywając do pokory i zaufania Jego mądrości.

"Wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i stał się człowiek istotą żywą”. Księga Rodzaju 2:7