Hioba 39: 19-25

"Czy dajesz koniowi moc? Czy grzywą ozdobiłeś jego szyję? Czy możesz przestraszyć go jak szarańczę? Wigor jego rżenia wzbudza postrach. Biją kopytami w ziemi i cieszy się on swoją siłą, wybiega na spotkanie oręża. Śmieje się z trwogi i nie boi się, i nie ustępuje przed ostrzem miecza. Kołczan na nim chrzęści, błyszczy oszczep i dzida. Z tętentem i gniewem pochłania ziemię i nie ustoi spokojnie, gdy słychać głos trąby. Gdy tylko słyszy trąbę rży: Haa; z daleka czuje zapach bitwy, głos dowódców i okrzyk bojowy" TNP

"Czy użyczasz rumakowi dzielności? Czy przystrajasz szyję jego w grzywę falującą? Czy puszczasz go w podskoki jakoby szarańczę? Przenikliwość rżenia jego wzbudza trwogę. Ryją kopyta jego grunt, rad jest swej siły, wyrusza na spotkanie zbroi. Urąga trwodze, a nie lęka się, a nie ustępuje przed ostrzem miecza. Nad nim chrzęści kołczan, błyszczy włócznia i lanca. Z drżeniem i gniewem wchłania pył, a nie daje się powściągnąć na głos trąby. Gdy uderzy trąba zarży hej! a z daleka wyczuwa bój, gromkie okrzyki wodzów i wrzawę bitwy." Cylkow

 "Czy dajesz koniowi siłę? Czy odziewasz jego kark w grzywę? Czy każesz mu podskakiwać jak szarańcza? Wigor jego rżenia budzi postrach.  Drze kopytami (ziemię) i cieszy się swą siłą, wybiega na spotkanie oręża.   Drwi z trwogi i nie boi się, i nie ustępuje przed mieczem.  Chrzęści na nim kołczan, błyszczy oszczep i dzida.   Z tętentem i w podnieceniu przemierza ziemię i na głos trąby nie ustoi spokojnie.  Ledwie zatrąbią, zarży: Iha! i z oddali wyczuwa bitwę, grom dowódców i okrzyk wojenny." Przekład dosłowny


„Czy dajesz koniowi siłę, 
czy przyodziewasz jego szyję w bujną grzywę?” 

Bóg kontynuuje przesłuchanie Hioba i w tym fragmencie pytaj, czy Hiob ma moc, by dać koniowi siłę lub przyodziać go w piękną, bujną grzywę. Pan Bóg wskazuje na niesamowitą moc, piękno i unikalną konstrukcję konia, zwierzęcia podziwianego od wieków za siłę i elegancję. Bóg przypomina Hiobowi o majestacie i sile, które tylko On daje swoim stworzeniom, podkreślając fakt, że tylko Bóg ma autorytet i moc, by tworzyć życie z taką dbałością i pięknem. Pytanie Boga skłania Hioba do zastanowienia się nad ograniczeniami ludzkiej kontroli nad stworzeniem. Chociaż ludzie mogą trenować i dbać o konie, nie mogą dać koniowi jego wrodzonej siły ani gracji. Ten werset przypomina, że ​​wszelka siła, piękno i projekt w stworzeniu pochodzą od Boga, który celowo projektuje każde stworzenie z troską i mądrością. 

W starożytności konie były symbolami siły i potęgi, często wykorzystywanymi na wojnie i w transporcie. Konie były wysoko cenione i reprezentowały zarówno piękno, jak i potęgę. Ludzie polegali na koniach w transporcie, rolnictwie, a nawet w bitwach, uznając ich istotną rolę w społeczeństwie. Wiedzieli jednak również, że siła i cechy, jakie konie przejawiały, wykraczały poza ludzkie możliwości stworzenia lub pełnej kontroli. 

Bóg pyta Hioba, czy potrafi kontrolować sprawność i energię konia, porównując jego ruch do skakania szarańczy i parskania, które budzi strach. Ten obraz przywodzi na myśl konia bojowego – stworzenie znane ze swojej siły, gotowości i wytrzymałości w obliczu bitwy. Energia i tężyzna fizyczna konia to cechy, które ludzie mogą obserwować, ale nie mogą ich stworzyć ani kontrolować. Bóg podkreśla, że ​​tylko On nadaje koniowi te cechy, cechy, które służą określonym celom w stworzeniu. Pytając Hioba, czy może kierować zachowaniem konia, Bóg przypomina mu, że wszelka siła i moc w stworzeniu pochodzi od samego Stwórcy. Poprzez to pytanie Bóg podkreśla swoją wyjątkową władzę i kontrolę nad światem.

Koń parska z różnych powodów, ale najczęściej jest to sygnał, że jest zrelaksowany, zadowolony lub nawiązuje kontakt. Parskanie może oznaczać dobre samopoczucie po posiłku lub w trakcie jazdy, a także może sygnalizować ciekawość nowego przedmiotu lub miejsca. 

Koń rży z różnych powodów, w zależności od kontekstu: może to być powitanie (zwłaszcza w stosunku do człowieka czy innego konia), wołanie do oddalonego osobnika, wyrażenie zaniepokojenia lub strachu, a także ostrzeżenie o agresji. Sposób, w jaki koń rży, a także mowa jego ciała, pomagają zrozumieć, co zwierzę chce zakomunikować. Głośne, krzykliwe rżenie może zapowiadać atak lub być wyrazem niezadowolenia, np. gdy klacz czuje się nękana przez ogiera.

Następnie Pan Bóg opisuje potężnego i zdeterminowanego ducha konia, zwłaszcza gdy przygotowuje się on do bitwy. Widzimy obraz konia wierzgającego kopytami, gotowego do skoku naprzód z dziką siłą i odwagą. Koń nie boi się ani nie waha; wręcz przeciwnie, „raduje się swoją siłą” i „rzuca się do boju”. Ta gotowość do działania, zwłaszcza w niebezpiecznym otoczeniu, takim jak pole bitwy, ukazuje stworzenie, które rozwija się w swoim celu i pragnie iść naprzód z ufnością. Poprzez ten opis Bóg podkreśla Swój zamysł, jakim jest stworzenie konia jako potężnego i odważnego zwierzęcia.  Bóg, jako Stwórca, nie tylko powołuje do istnienia każde stworzenie, ale także obdarza je unikalnymi zdolnościami i instynktami, odpowiednimi do jego roli.

W starożytności konie odgrywały kluczową rolę w walce i były wysoko cenione za siłę, zwinność i odwagę. Konie szkolone do walki były przyzwyczajone do szarżowania w trudnych sytuacjach, nosząc na sobie żołnierzy lub ciągnąć rydwany. Dla ludzi czasów Hioba koń pędzący do bitwy był symbolem odwagi i siły. Sformułowanie „zaciekle macha łapami” i „radując się swoją siłą” tworzy żywy obraz intensywnej energii i zapału konia. Obraz konia „ruszającego do boju” sugeruje scenę bitwy, w której koń działa z odwagą i determinacją.

Bóg opisuje, że koń bojowy jest nieustraszony, posiada wyjątkową odwagę. Koń „śmieje się ze strachu” i nie boi się miecza, co oznacza, że ​​stawia czoła nawet najbardziej przerażającym sytuacjom bez mrugnięcia okiem. Ta odwaga to szczególna cecha dana przez Boga, wyposażająca konia do stawiania czoła bitwie z niezłomnym duchem. Zwracając uwagę na odwagę konia, Bóg uczy Hioba, że ​​stworzył każde stworzenie z cechami odpowiednimi do jego przeznaczenia. Koń bojowy został stworzony, aby był nieustraszony i śmiały, zdolny do stawiania czoła niebezpieczeństwu. Poprzez ten opis Bóg podkreśla celowość swojego stworzenia, przypominając Hiobowi, że On, jako Stwórca, zna i wyposaża każdą część życia do jej roli.

Zwroty „śmieje się ze strachu” i „niczego się nie boi” tworzą  obraz pewności, odwagi i siły. Użyty tu język podkreśla niezachwianą odwagę konia, ilustrując stworzenie, które nie waha się w obliczu niebezpieczeństwa.  

Frazy  takie jak; „nie boi się miecza” „brzęczenie kołczanu” i „błysk włóczni i lancy”, pokazują, że koń porusza się dzielnie nawet w obecności broni, w centrum intensywnych walk bitwy. Nie zwraca uwagi na błyski i odgłosy z pola walki.

Pomimo hałasu i zagrożenia ze strony tej broni, koń pozostaje niezłomny. Ten werset jest mocnym przypomnieniem o sile i odporności, jaką Bóg dał koniowi, wyposażając go w siłę, by stawić czoła nawet najbardziej przerażającym sytuacjom z niezachwianą determinacją. Wspominając zdolność konia bojowego do zachowania stabilności w chaosie bitwy, Bóg podkreśla swój celowy plan i opiekę. Koń bojowy jest nie tylko silny fizycznie, ale także psychicznie przygotowany do stawienia czoła niebezpieczeństwu, odzwierciedlając troskę i mądrość Boga w stworzeniu każdego stworzenia z określonym celem.

W starożytnej sztuce wojennej konie odgrywały istotną rolę, zwłaszcza wyszkolone konie bojowe, używane w bitwie i znające odgłosy i krajobrazy walki. Konie bojowe szkolono do niesienia żołnierzy do boju i oczekiwano od nich spokoju w obliczu niebezpieczeństwa. Szarżowały naprzód, nie bojąc się broni ani otaczającego je chaosu.

„Konia przygotowuje się na dzień bitwy, ale zwycięstwo należy do Pana”. Księga Przysłów 21:31; „Koń jest próżną nadzieją na ocalenie; mimo całej swojej siły nie może ocalić”. Psalm 33:17; 

Z tętentem i  gniewem pochłania [pożera] ziemię...

Pan Bóg opisuje ogromną energię i determinację konia bojowego, który szarżuje do bitwy. Fraza „pożera ziemię” sugeruje, że koń pokonuje dystans z niewiarygodną szybkością, poruszając się z determinacją i siłą. „Trąba” odnosi się do wezwania do walki, dźwięku, który pobudza odwagę i gotowość konia bojowego. Koń jest tak chętny do wypełnienia swojej roli, że „nie może ustać w miejscu”. Ten werset podkreśla istotę, którą Bóg stworzył, aby miała określony cel i instynkt – naturalną gotowość do działania, która idealnie współgra z jej rolą w czasach konfliktu. Koń bojowy nie waha się ani nie powstrzymuje; pędzi naprzód, napędzany celem, jaki Bóg w nim umieścił. W ten sposób Bóg pokazuje Hiobowi, że Jego stworzenie jest pełne istot obdarzonych wyjątkową siłą i instynktem, z których każda służy odrębnemu celowi w świecie.

Takie zwroty „pożera ziemię” i „nie może ustać w miejscu, gdy zabrzmi trąba” tworzą żywy obraz energii i skupienia. Fraza „pożera ziemię” sugeruje poczucie celu, podczas gdy „nie może ustać w miejscu” podkreśla chęć konia do zaangażowania się w ten cel. Poetycki język oddaje tu intensywność instynktu konia, pokazując, że nie reaguje on na walkę jedynie z poczucia obowiązku, ale z naturalnym podekscytowaniem i energią. 

Bóg opisuje zapał i podekscytowanie konia bojowego w obliczu bitwy. Koń „rży” z oczekiwania i zdaje się reagować entuzjastycznie, niemal triumfalnym „Iha!”, gdy słyszy dźwięk trąby. Ten obraz podkreśla instynktowną gotowość konia do walki, gdy „wyczuwa bitwę” i odpowiada z pewnością siebie. Zachowanie konia bojowego odzwierciedla istotę, której nie przeraża konflikt, lecz raczej dąży do wypełnienia swojego celu, gotową bez wahania rzucić się do walki. Podkreślając entuzjazm konia do walki, Bóg ukazuje Hiobowi obraz stworzenia, które zmierza do swojego celu z odwagą i zaangażowaniem wynikającym z jego fizjologii. Ten opis ma przypominać Hiobowi o Bożej mądrości i mocy w stworzeniu, ponieważ wyposaża On każde stworzenie w cechy niezbędne do wypełnienia jego roli.

Dla wierzących dzisiejsze rozważanie przypomina, że ​​Bóg wyposaża każdego z nas do ról, do których nas powołał. Tak jak koń jest przygotowywany do bitwy, tak my możemy ufać, że Bóg obdarzy nas siłą, odwagą i odpornością, których potrzebujemy, aby stawić czoła wyzwaniom w naszym życiu. To zrozumienie zachęca nas do polegania na Bożej opiece, wiedząc, że On starannie wyposażył nas na każdą sytuację.

"Nie ulękniesz się strachu nocnego ani strzały lecącej za dnia”. Psalm 91:5-6; „Bóg mnie mocą osłania i strzeże mojej drogi. Sprawia, że ​​ nogi moje są chyże jak nogi jelenia, i stawia mnie na wyżynach”. Psalm 18:32-3