Hioba 40: 19-24

"On jest początkiem dróg Boga. Jego Stwórca może podejść do niego ze swoim mieczem. Tak, góry dostarczają mu żywność, a karmi się, tam gdzie wszystkie zwierzęta pola hasają. Wyleguje się pod krzewami lotosu, w ukryciu trzciny i bagien. Krzewy lotosu osłaniają go swoim cieniem, wierzby nadrzeczne otaczają go. Oto nie płoszy go rzeka i nie reaguje w pośpiechu, jest bezpieczny, choćby Jordan chlusnął mu do paszczy. Czy można go złapać od przodu w pułapkach? Czy można mu przebić nozdrza?" TNP

"Oto zaczątek na twórczych drogach Bożych, sam Stwórca jego podał mu jego miecz. Jemu plonu swego dostarczają góry, gdzie wszelakie zwierzęta dzikie igrają. Między krzewami lotosu wylega się; w kniei z sitowia i bagniska. Osłaniają go lotosy cieniem swoim; otaczają go wierzbiny rzeczne. Gdy ogarnie go strumień nie spłoszy się; spokojnie leży, choćby rzucił się Jordan w jego paszczę. Któżby się tknął jego oczu, pętlicami przeszył jego nozdrza?" Cylkow

"Należy ona do znaczniejszych Bożych dzieł, jej Stwórca wyciągnął (do niej) swój miecz.  Tak, góry dostarczają jej paszy, (karmi się) tam, gdzie hasają wszystkie polne zwierzęta.  Wyleguje się pod krzewami lotosu, w ukryciu trzciny i bagna. Krzewy lotosu osłaniają ją swym cieniem, otaczają ją nadrzeczne wierzby.  Oto nie płoszy jej rzeka, gdy się burzy; jest spokojna, choćby Jordan chlusnął jej do paszczy. Czy uda się ją złapać na jej oczach? Czy można jej nozdrza przekłuć chwytakiem?" Przekład dosłowny

Kiedy Bóg w końcu przemówił do Hioba, nie odpowiedział bezpośrednio na jego pytania i zarzuty. Zamiast tego opisał cuda stworzenia, w tym Behemota, aby pokazać Hiobowi swoją moc i mądrość.

To najsilniejsze z silnych zwierząt, Pan Bóg używa jako ważny argument w swojej mowie końcowej skierowanej do Hioba. Bóg tej bestii poświęca aż dziesięć wersów.

Behemot, opisany jako „pierwszy wśród dzieł Bożych”, jest niewątpliwie imponującym i groźnym stworzeniem. Jednakże stwierdzenie, że Bóg „dosięgnie go swoim mieczem”, ujawnia, że nawet najsilniejsze aspekty stworzenia znajdują się pod Jego panowaniem. Ten kontrast między potęgą Behemota a autorytetem Boga służy podkreśleniu różnicy między Stwórcą a stworzeniem. Poprzez ten donośny język werset buduje obraz Boga, który jest zarówno potężny, jak i ma całkowitą kontrolę nad wszystkim.

Behemot to tajemnicze i groźne stworzenie wspomniane w Biblii, a konkretnie w Księdze Hioba, rozdział 40, wersety 15-24. Nazwa Behemot pochodzi od hebrajskiego słowa 'בְּהֵמוֹת' (Behemot), które często tłumaczy się jako „bestia” lub „duże zwierzę”. Stworzenie to jest opisane z niezwykłą szczegółowością, podkreślając jego ogromną siłę i rozmiary. Behemot jest często interpretowany jako symbol Bożej mocy twórczej i suwerenności, kwestionujący ludzkie rozumienie i kontrolę nad naturą

Jest on pierwszym wśród dzieł Bożych, 
a jednak jego Stwórca może zbliżyć się do niego ze swoim mieczem

Pan Bóg opisuje Behemota jako „pierwszego wśród dzieł Bożych”, wskazując, że jest on jednym z Jego najpotężniejszych i najbardziej imponujących stworzeń. Jednak pomimo jego siły, Bóg mówi, że może zbliżyć się do niego „ze swoim mieczem”, pokazując, że bez względu na to, jak potężne jest stworzenie, ostatecznie to Bóg ma nad nim kontrolę. Opis Boga w tym miejscu przypomina, że nic w stworzeniu – bez względu na to, jak potężne – nie wymyka się Jego zasięgowi ani władzy. Tylko On ma moc panowania nad wszystkim, co stworzył, nawet nad stworzeniami, które w ludzkich oczach wydają się silne i niezwyciężone. 

Ten werset zachęca Hioba do refleksji nad mocą i mądrością Boga w świecie przyrody. Zdolność Boga do „zbliżenia się ze swoim mieczem” sugeruje, że jest On najwyższą władzą, zdolną rządzić wszystkim i sprawować sąd lub kontrolę według własnego uznania. Podkreślając tę prawdę, Bóg pomaga Hiobowi zrozumieć, że nawet najpotężniejsze części stworzenia znajdują się pod Jego panowaniem, a zatem Hiob może ufać Bożej władzy nad swoim życiem, niezależnie od tego, jak przytłaczające może być jego cierpienie.

„Jak liczne są Twoje dzieła, Panie! Mądrze je wszystkie uczyniłeś, ziemia jest pełna Twoich stworzeń”. Psalm 104:24;  „Ja uczyniłem ziemię i stworzyłem na niej człowieka, moje ręce rozpostarły niebiosa”.  Izajasz 45:12; „Bo do Mnie należy wszelkie zwierzę leśne i tysiące bydła na górach. Znam wszelkie ptactwo górskie i moje są owady na polach” Psalm 50:10-11 

Bóg kontynuuje opis Behemota, potężnego i majestatycznego stworzenia. Opisuje tutaj, jak „góry przynoszą mu plony” i jak „wszystkie dzikie zwierzęta igrają w pobliżu”. Ten obraz przedstawia Behemota jako stworzenie żyjące w świecie, w którym sama natura go zaspokaja, a wokół niego gromadzą się inne stworzenia. Werset ten sugeruje ekosystem stworzony i podtrzymywany ręką Boga, w którym Behemot, pomimo swojej siły, polega na Bożym pożywieniu i schronieniu.

Bóg pomaga Hiobowi zrozumieć, że nawet najpotężniejsze stworzenia w naturze są od Niego zależne. Behemot może być silny, ale jego przetrwanie zależy od plonów wzgórz i otaczającego go środowiska. 

Bóg jest żywicielem całego stworzenia. Nawet stworzenie tak silne jak Behemot jest zależne od Bożej opieki. Nic w stworzeniu nie jest w pełni samowystarczalne; wszystko zależy od ciągłej opieki i troski Boga. Dla wierzących uczy to, że my również jesteśmy zależni od Boga we wszystkim, co mamy, od codziennych potrzeb po duchowe prowadzenie. Wskazując, że nawet najsilniejszy z silnych Behemot polega na Bogu, werset ten zachęca nas do rozpoznania naszej własnej potrzeby Boga i zaufania Jego opiece i opiece.

„[Bóg] Sprawia, że rośnie trawa dla bydła i rośliny, aby ludzie uprawiali, i wydaje pokarm z ziemi”. Psalm 104:14-15; „Oczy wszystkich zwracają się ku Tobie, a Ty dajesz im pokarm we właściwym czasie. Otwierasz swą rękę i zaspokajasz pragnienie wszystkiego, co żyje”. Psalm 145:15-16

Następnie Pan Bóg opisuje siedlisko Behemota, mówiąc, że „leży pod lotosem” i jest „ukryty wśród trzcin na bagnach”. Ten obraz przedstawia Behemota spoczywającego spokojnie w swoim naturalnym środowisku, osłoniętego i ukrytego wśród roślinności i bagien. Pomimo swoich ogromnych rozmiarów i siły, Behemot szuka schronienia w naturze, znajdując odpoczynek i ochronę w środowisku, które zapewnił Bóg. Ta metafora sugeruje równowagę w stworzeniu: nawet najpotężniejsze stworzenia potrzebują miejsca do odpoczynku i schronienia, a Bóg zapewnił je w ekosystemie który stworzył.

Bóg nie tylko stwarza życie, ale także je zapewnia, dając każdemu stworzeniu siedlisko dostosowane do jego potrzeb. Dla wierzących oznacza to, że Bóg dba o każdy szczegół swojego stworzenia, zapewniając wszystko, co niezbędne do życia. Ta prawda zachęca nas do zaufania Bożej trosce o nasze własne potrzeby, wiedząc, że tak jak On zapewnia schronienie i odpoczynek Behemotowi, tak samo troszczy się o nas w naszych wyjątkowych okolicznościach.

„On sprawia, że źródła wylewają wodę do potoków, a ona płynie między górami. Napoiły one wszystkie zwierzęta polne, a dzikie osły gaszą swoje pragnienie” Psalm 104:10-12  

Pan Bóg kontynuuje opis środowiska Behemota. Mówi: „Lotosy kryją go w swoim cieniu, trzciny nad potokiem otaczają go”. Ten werset daje nam żywy obraz naturalnego środowiska Behemota – miejsca z bujną roślinnością, gdzie może znaleźć cień i schronienie. Cień lotosów i trzcin  nad wodą symbolizuje naturalne schronienie. Pomimo imponujących rozmiarów i potęgi Behemota, znajduje on schronienie w stworzonym przez Boga środowisku.

Kwiat lotosu to wieloletnia roślina wodna o efektownych kwiatach, która rośnie na obszarach Azji, w basenie Morz Śródziemnego, na terenie Europy i Ameryki Północnej. Jest ważnym symbolem czystości, piękna i duchowego rozwoju w wielu kulturach Wschodu. Oprócz zastosowań symbolicznych, lotos wykorzystywany jest jako roślina ozdobna, składnik potraw i leków. Kwiaty lotosu stosowane były dawniej w przypadku gorączki, cholery, wrzodów żołądka i jelit, chorób wątroby oraz w przypadku uszkodzenia naczyń krwionośnych. Kwiat lotosu jest jadalny, a do jedzenia można wykorzystać niemal każdą jego część, w tym korzenie, nasiona, liście, a nawet kwiaty. Korzenie  są często podawane po ugotowaniu, smażeniu lub grillowaniu, nasiona są używane do deserów lub jako przekąska, młode liście gotuje się jak warzywo, a płatki kwiatów dodaje się do sałatek lub do aromatyzowania herbaty.

W dzisiejszym fragmencie mamy piękny kontrast Bożego stworzenia; silna i ogromna bestia w cieniu pięknej i delikatnego kwiatu lotosu. Piękna i Bestia.  Takimi frazami jak „lotosy kryją go w swoim cieniu” i „trzciny nad strumieniem otaczają go”, mamy zbudowana atmosferę harmonii, spokoju i bezpieczeństwa. Wzmianka o „cieniu” i „strumieniu” tworzy obraz orzeźwiającego, zacienionego środowiska, w którym Behemot może znaleźć odpoczynek i schronienie.

„Kto mieszka w cieniu Najwyższego, w cieniu Wszechmocnego odpoczywa”. Psalm 91:1-2

W kolejnym wierszu Bóg mówi tutaj, że Behemota nie trwoży „rzeka wzburzona” i czuje się bezpiecznie, nawet gdy Jordan uderza w niego z impetem. Ten obraz maluje obraz stworzenia tak silnego i niewzruszonego, że pozostaje spokojne, nawet w obliczu siły tak potężnej jak rzeka w czasie wezbrania. Brak lęku u Behemota świadczy o jego pewności siebie i odporności – cechach, które ostatecznie wskazują na Boga, który stworzył go z taką siłą.

Opisując bezpieczne środowisko i spokój Behemota w obliczu wzburzonych wód, Bóg ilustruje, że jest źródłem pokoju i bezpieczeństwa, nawet gdy życie wydaje się przytłaczające.

Zdolność Behemota do zachowania spokoju i bezpieczeństwa, nawet gdy wokół niego szaleje rzeka, jest obrazem potężnej siły będącej pod Bożą kontrolą.  Tak jak Behemot może bez lęku stawić czoła wzburzonym wodom, my również możemy znaleźć bezpieczeństwo w Bogu, który podtrzymuje wszystko.

„Dlatego nie ulękniemy się, choćby ziemia się zawaliła i góry runęły w serce morza, choćby wody jego szumiały i pieniły się, a góry drżały od jego nawałnicy”. Psalm 46:2-3

Pan Bóg kończy swój opis Behemota pytaniem: „ Czy można go złapać za oczy albo powrozy przeciągnąć mu przez nozdrza?” [UBG]. Tutaj Bóg podkreśla siłę, niezależność i niczym nie zagrożone bezpieczeństwo Behemota. Nawet najsilniejszy lub najbardziej utalentowany myśliwy nie może po prostu do niego podejść, schwytać go ani pokonać. Behemot reprezentuje istotę, której ujarzmienie jest poza zasięgiem ludzkiej mocy, symbolizując coś ogromnego i potężnego, co istnieje poza ludzką kontrolą.

Pytanie: „Czy ktoś może go podejść, gdy ma oczy otwarte, czy może go poprowadzić na postronku, przewierciwszy mu nozdrza?” [LXX], tworzy obraz stworzenia tak silnego i niezależnego, że nie da się go ujarzmić ludzkimi środkami. Ta technika retoryczna podkreśla przepaść między ludzką siłą a surową potęgą natury, podkreślając niezrównaną władzę Boga nad całym stworzeniem. Zadając te pytania, Bóg prowadzi Hioba (i czytelnika) do refleksji nad wielkością swojej mądrości i mocy.

Dla dzisiejszych chrześcijan nasz dzisiejszy fragment służy jako przypomnienie, że moc i autorytet Boga są nieograniczone. Tak jak nikt nie może schwytać ani kontrolować Behemota, tak w życiu zdarzają się sytuacje, których nie możemy w pełni zrozumieć ani kontrolować. Ten werset zachęca nas do odnalezienia spokoju w świadomości, że Bóg ma wszystko pod kontrolą, i "działa ku dobremu", nawet gdy sprawy wydają się poza  zasięgiem naszego zrozumienia i wpływu. W świecie, w którym często odczuwamy potrzebę kontrolowania lub rozumienia wszystkiego, Księga Hioba wzywa nas do zaufania Bożej suwerenności. Zachęca nas do pokornego podejścia do życia, by w trudnych dla nas chwilach polegać na Bożej mądrości, a nie na własnym zrozumieniu i możliwościach.