Hioba 13: 11-13

"Czy nie przeraża was Jego majestat i nie padnie na was przed Nim strach? Wasze porzekadła są jak przypowieści z popiołu, a wasze szańce jak szańce z gliny. Zamilknijcie przede mną, abym ja mógł przemówić i niech przyjdzie na mnie cokolwiek to jest." TNP

"Izali nie ogłuszy was majestat Jego, a nie spadnie na was postrach Jego?  Hasła wasze są to przypowieści kreślone w popiele, szańcami z gliny są szańce wasze.  Zaniechajcie mnie, abym mówić mógł, a niechaj przyjdzie na mnie co chce." Cylkow

"Czy nie przerazi was Jego majestat i nie padnie na was strach przed Nim? Wasze formułki to przysłowia z popiołu,a wasze odpowiedzi to odpowiedzi z gliny.  Zamilknijcie przede mną, abym ja przemówił – i niech przyjdzie na mnie, co chce!" Przekład dosłowny

W tej części swojej mowy Hiob ostro i zdecydowanie wypowiada się przeciwko przyjaciołom zza miedzy, przestrzega ich mówiąc: "On was surowo skarci..." i pyta: „Czyż nie przerazi was Jego wspaniałość? Czyż nie padnie na was strach przed Nim?”

Słowo „świetność”, "dostojeństwo" odnosi się do przytłaczającej chwały, mocy, splendoru i majestatu Boga. Hiob sugeruje, że jego przyjaciele przedstawiają Boga w niewłaściwym świetle. Koncentrują się na Jego sprawiedliwości, poruszają się w obrębie schematów teologicznych, pomijając Jego majestat, świętość. Według niego, gdyby naprawdę pojęli Jego wielkość, byliby przepełnieni podziwem i strachem, zdając sobie sprawę, że ich płytkie wyjaśnienia nie oddają sprawiedliwości majestatowi Boga.

„Strach” przed Bogiem to nie tylko uczucie panicznego strachu, ale głęboki szacunek dla Jego świętości i mocy. Hiob uważa, że ​​kiedy stajemy twarzą w twarz z prawdziwą naturą Boga, powinno nas to upokorzyć, uświadamiając nam, jak małe i ograniczone jest nasze zrozumienie w porównaniu z Jego wielkością. Tej świętej bojaźni brakuje przyjaciołom Hioba.

Hiob dalej mówi;  „Wasze porzekadła, formułki są przysłowiami z popiołu, a fortyfikacje obronne są z gliny”.

Hiob odpowiada na oskarżenia i rady, których udzielili mu przyjaciele na temat jego cierpienia. Jego przyjaciele próbowali wyjaśnić, dlaczego Hiob przechodzi przez takie trudności, sugerując, że cierpienie Hioba jest bezpośrednim skutkiem jego grzechu i że jeśli się nawróci, Bóg go przywróci.

Hiob jednak odrzuca ich rozumowanie, mówiąc, że ich „frazesy” – ich mądre wypowiedzi lub przysłowia – są jak „popioły”. Popiół symbolizuje coś martwego, pustego. Innymi słowy, Hiob mówi, że ich słowa są bezwartościowe i nie oferują żadnej prawdziwej pomocy ani pocieszenia.

W starożytności mieszaniny popiołu z wodą używano do pisania. Takie pismo było nietrwałe. Popioły symbolizują pozostałości czegoś, co zostało spalone i straciło swoją wartość, podczas gdy glina symbolizuje coś kruchego i tymczasowego. Hiob tłumaczy, że ich linia „obrony” jest jak „glina”. Sugeruje to, że argumenty, których jego przyjaciele używają do obrony swoich poglądów na temat Boga i cierpienia, są słabe, kruche i łatwe do obalenia. Ich mądrości są bezwartościowe.

„Albowiem mądrość tego świata jest głupstwem przed Bogiem”. 1 Koryntian 3:19

Przyjaciele Hioba myślą, że oferują głęboką mądrość, ale Hiob wywraca ich pewność siebie do góry nogami, porównując ich przysłowia do czegoś tak ulotnego i nieistotnego jak popioły lub fortyfikacja z gliny. Dzisiejszy fragment przypomina nam, aby unikać oferowania płytkich lub uproszczonych wyjaśnień w obliczu cierpienia lub złożonych sytuacji. Łatwo jest polegać na banałach lub szybkich odpowiedziach, ale Hiob uczy nas, że takie słowa mogą być jak „popiół” – puste i nieprzydatne.

Wyrazy piasek i glina mogą być aluzją do człowieczej, śmiertelnej, a więc nietrwałej mądrości przyjaciół; "Doprawdy jesteście ludem i wraz z wami zginie mądrość." H 12:2

"Obyście raczej już nic nie mówili: za mądrość byłoby wam [to] poczytane...." H 13:5; "Zostawcie mnie w spokoju, bo ja, ja chcę mówić...

Hiob mówi swoim przyjaciołom, aby wreszcie przestali mówić i pozwolili mu przemówić. Ma już dość ich długich przemówień i oskarżeń i chce wyrazić swoje serce bezpośrednio Bogu, nawet kosztem większego cierpienia lub niebezpieczeństwa. Jest gotowy do zaakceptowania wszelkich ewentualnych konsekwencji swojej mowy

Jego przyjaciele nie zdołali go pocieszyć, a teraz Hiob odwraca od nich uwagę, aby skupić się na mówieniu bezpośrednio do Boga. " Ja wszakże pragnę rozmawiać z Wszechmocnym..." H 13:3

„Ufajcie mu w każdym czasie, wylewajcie przed nim wasze serca, bo Bóg jest naszą ucieczką”. Psalm 62:8