Hioba 1: 20-22

"Wówczas Hiob wstał, rozdarł swój płaszcz, ogolił swoją głowę, upadł na ziemię i oddał pokłon; I powiedział: Nagi wyszedłem z łona swojej matki i nagi stąd odejdę. JHWH dał, JHWH też wziął, niech imię JHWH będzie błogosławione. W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył i nie przypisywał Bogu nic niewłaściwego." TNP

"Tedy powstał Ijob i rozdarł płaszcz swój i ostrzygł głowę swoję; poczem padł na ziemię i ukorzył się, I rzekł: Nagim wyszedł z łona matki mojej i nagim się tam wrócę: Wiekuisty dał, Wiekuisty też zabrał - błogosławione niechaj będzie imię Wiekuistego! W tem wszystkiem nie zgrzeszył Ijob i nie rzucił złorzeczenia Bogu." Cylkow

"Wtedy Job wstał, rozdarł swoje szaty i ogolił głowę. Następnie upadł na ziemię i pokłonił się. I powiedział: Nagi wyszedłem z łona mojej matki i nagi stąd odejdę. JAHWE dał – i JAHWE wziął, niech imię JAHWE będzie błogosławione.  W tym wszystkim nie zgrzeszył Job i nie zarzucił Bogu nic niestosownego." Przekład dosłowny

To jest jeden z nielicznych fragmentów z Księgi Hioba, który znamy na pamięć. Opisuje on natychmiastową reakcję Hioba na wieści o utracie majątku i śmierci dzieci. Hiob postępuje, tak jakby był przygotowany, jakby wiedział, jak ma się w takiej sytuacji zachować. W wielkim uniżeniu, spontanicznie oddał pokłon Bogu mówiąc; "niech imię JAHWE będzie błogosławione."

Hiob rozdarł szaty. To znak wielkiej rozpaczy, zawodu, oburzenia, żalu, pokornego uniżenia się przed Bogiem, pokuty. Rozdzieranie szat najczęściej towarzyszyło żałobie po zmarłym. Rozdarte ubranie noszono podczas całego okresu Sziwy, siedmiodniowego okresu ścisłej żałoby. Jedna z tradycji mówi, że żałobnik musi rozerwać ubranie na sercu - znak złamanego serca.

"Nagim wyszedł z łona matki mojej i nagim się tam wrócę." W starożytności chowano ludzi, również w Polsce w pozycji embrionalnej, Mamy tutaj prawdopodobnie nawiązanie to tego sposobu chowania zwłok. Znane nam jest również określenie "łono Abrahamowe" co oznacza miejsce w Szeolu...

Hiob w tej wielkiej rozpaczy nie bluźni Bogu, nie przeklina, nie mówi o Bogu nic niestosownego.

"Dlatego jeszcze i teraz, mówi PAN, wróćcie do mnie całym swym sercem, w poście, płaczu i w lamencie.  Rozdzierajcie swoje serca, a nie swoje szaty, i nawróćcie się do PANA, waszego Boga, bo on jest łaskawy i miłosierny, nieskory do gniewu i hojny w miłosierdzie i żałuje nieszczęścia." Joel 2:13

Ludzie różnie reagują w chwili tak wielkiej tragedii. Wtedy "wychodzi" z człowieka jego prawdziwy stosunek do ludzi, do najbliższych, do Boga. Do rzadkości chyba należy, że ludzie w takiej chwili, oddają pokłon Bogu, błogosławią Boga i mówią; "Pan dał, Pan wziął, niech imię Pańskie będzie błogosławione." I choć znamy to miejsce w Biblii bardzo dobrze, nie wiemy czy nasza reakcja byłaby podobna do reakcji Hioba.

W Księdze Objawienia, w szesnastym rozdziale czytamy o niewłaściwej postawie ludzi w chwilach ekstremalnie trudnych, 

"A czwarty wylał czaszę swoją na słońce; i dana mu została moc palenia ludzi żarem. I byli ludzie popaleni wielkim żarem, i bluźnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie upamiętali się, by mu oddać chwałę." Apokalipsa 16:9

Użyte tutaj hebrajskie słowo (mə·ḇō·rāḵ) pochodzi od 'בָרַךְ  (barek) znaczy błogosławić, uwielbiać, klęcząc pozdrawiać, poranne powitanie, a także, uwaga "przeklinać, złorzeczyć, bluźnić".  Hioba 1:5,11; 2:5,9 Tak jakby pomiędzy przekleństwem a błogosławieniem była tylko mikroskopijna granica.

Aż prosi się zacytowanie wiersza z Listu Jakuba...  "Natomiast nikt z ludzi nie może ujarzmić języka, tego krnąbrnego zła, pełnego śmiercionośnego jadu. Nim wysławiamy Pana i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże;  z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak, bracia moi, być nie powinno." Jakuba 3:8-10

Z ust Hioba wyszło błogosławieństwo...

Błogosławić imię Pana... Słowo błogosławić ma ten sam rdzeń, co słowo „klękać” i tak naprawdę oznacza również „adorować” Boga, chwalić Go za Jego wspaniałość i dziękować Mu za Jego liczne łaski. Przykład takiego błogosławieństwa mamy w pięknej modlitwie Dawida gdy składano dary na budowę świątyni w Jeruzalemie: "Błogosławił Dawid Pana mówiąc: Błogosławionyś Ty Panie Boże Izraela ojca naszego, od wieków aż na wieki. Ze szczerym sercem złożyłem to w darze …wszak od Ciebie pochodzi to wszystko i tylko to z Twojej ręki mamy. Przyjmij jako wyraz myśli i uczuć i umocnij serce w przywiązaniu do Ciebie. 1Kron.29,10-13.

Kolejne użyte w tekście hebrajskie słowo 'תִּפְלָ֖ה (tip̄-lāh)' oznacza niewłaściwe postępowanie, puste, głupie, niemądre, moralnie niesmaczne, niestosowne. Ile niestosownych, niemądrych, pustych, niesmacznych słów, każdego dnia ludzie wypowiadają  o Bogu...

Hiob nie zarzucił Bogu, nie powiedział o Nim nic niestosownego...