Hioba 15: 6-10

" Twoje usta cię potępiają, a nie ja; twoje wargi świadczą przeciwko tobie. Czy zostałeś zrodzony jako pierwszy człowiek? I czy przed pagórkami zostałeś wydany na świat?  Czy słuchasz na radzie Bożej? I czy stąd ograniczasz mądrość do siebie? Co ty wiesz, czego my nie wiemy, co ty rozumiesz, co nam nie jest wiadome?  Również wśród nas są posiwiali, a także sędziwi, starsi niż dni twojego ojca." TNP

"Potępiają cię usta twoje, nie ja, a własne wargi twoje świadczą przeciw tobie. Izaliś jako pierwszy z ludzi się urodził, a przed pagórkami jeszcze utworzony?  Izaliś na radzie Bożej podsłuchywał, a taką mądrość tam sobie zdobył?  Co ty wiesz coby i nam nie było wiadomem, co ty rozumiesz, czegobyśmy i my nie rozumieli? ₁₀ I między nami są starcy i sędziwi, starsi niż twój ojciec w lata!" Cylkow

"Potępiają cię twoje usta, a nie ja, twoje wargi świadczą przeciw tobie!  Czy zostałeś urodzony jako pierwszy z ludzi, wydany (na świat) przed pagórkami?  Czy słuchasz na radzie Bożej i stąd ograniczasz mądrość do siebie? Co wiesz, a czego (my) nie wiemy, rozumiesz, czego nam brak?  I wśród nas są posiwiali i sędziwi, bardziej podeszli w dniach niż twój ojciec!" Przekład dosłowny

Elifaz zakłada, że ​​śmiałość Hioba w kwestionowaniu ukrytych powodów swojego cierpienia musi wynikać z grzechu, poczucia winy, chytrości i przewrotności. W umyśle Elifaza, Hiob jest winny zarówno grzechu, który spowodował jego cierpienie, jak i grzechu próby usprawiedliwienia się zamiast pokuty. Zasadniczo Elifaz mówi: „Nie muszę cię oskarżać – twoje własne słowa dowodzą, że jesteś winny”. Interpretuje wołanie Hioba w bólu i zagubieniu jako przyznanie się do winy, a nie jako prośbę o zrozumienie i ulgę.

Elifaz nie próbuje już po prostu rozmawiać z Hiobem, ale teraz wprost oskarża go. Zakłada, że gdyby Hiob był naprawdę prawy, nie musiałby tak wiele mówić w swojej obronie. Ten sposób myślenia sugeruje, że cierpienie jest zawsze związane z poczuciem winy i że ci, którzy są niewinni, będą cierpieć w milczeniu, ufając Bogu bez skargi.

Dzisiejszy fragment  wpisuje się w szerszy schemat przepychanek w Księdze Hioba. Hiob przemawia, broniąc swojej niewinności, a następnie jego przyjaciele odpowiadają, oskarżając go o winę, oszustwo, przebiegłość i przewrotność. Tymczasem mowy Hioba nie potępiają go, ale raczej pokazują jego pełną bólu, szczerą rozmowę i spór z Bogiem.

„Czy jesteś pierwszym człowiekiem, jaki się narodził? Czyś się narodził przed wzgórzami?” Odniesienie do bycia „narodzonym przed wzgórzami” jest poetyckim sposobem podkreślenia starożytnej mądrości, którą Elifaz uważa, że ​​Hiob lekceważy. Elifaz kwestionuje mądrości Hioba złośliwością, pytając, czy Hiob uważa, że ​​był pierwszym człowiekiem, jaki się narodził, czy też, że ma mądrość starszą niż wzgórza. „Kim ty jesteś? Czy uważasz, że rozumiesz więcej niż mądrość wieków?”

"Ograniczasz mądrość do siebie..." złośliwa uwaga Elifaza jest rodzajem pychy, który zakłada, że ​​ma on wszystkie odpowiedzi, szczególnie jeśli chodzi o cierpienie i trudne sytuacje innych.

Elifaz zasadniczo oskarża Hioba o przebiegłość, o arogancję i przewrotność. Ironicznie pyta; „Czy podsłuchujesz radę Bożą? Czy masz monopol na mądrość?”, sugerując, że Hiob działa tak, jakby wiedział więcej o drogach i zamysłach Boga niż ktokolwiek inny.

Księga Hioba pokazuje, że ​​ludzka mądrość, zwłaszcza zbiorowa mądrość wieków jest ograniczona, i nie wystarcza, aby wyjaśnić cierpienie i wszystkie aspekty życia człowieka. Chociaż mądrość, doświadczenie i nauki ojców są cenne, nie zawsze mogą wyjaśnić złożoność życia, zwłaszcza związaną z cierpieniem.  Tymczasem historia Hioba uczy nas, że zamierzenia Boga są często głębsze i bardziej tajemnicze, niż nam się wydaje.

Hebrajskie słowo „hab-sod” [rada] odnosi się przede wszystkim do poufnej dyskusji lub tajnej rady. Przekazuje ideę intymnego kręgu, w którym dzielone są prywatne sprawy, często sugerując poczucie zaufania i poufności. W kontekście biblijnym może odnosić się do boskiej rady Boga lub intymnej wspólnoty wśród Jego ludu. W starożytnych kulturach Bliskiego Wschodu koncepcja „hab-sod” była znacząca zarówno w kontekście społecznym, jak i religijnym. Często odnosiła się do wewnętrznego kręgu doradców lub powierników, którzy byli wtajemniczeni w plany i decyzje króla. Podobnie w narracji biblijnej „hab-sod” jest używane do opisania intymnej rady Boga, w której objawia On swoje plany i cele swoim prorokom i wiernym naśladowcom.

Mowa Elifaza jest surowa i oskarżycielska, uzewnętrznia jego frustrację z powodu wytrwałości Hioba w obronie samego siebie. Elifaz stawia pytania nie po to aby się dowiedzieć, zrozumieć Hioba, ale raczej stwierdzeniami mającymi na celu umniejszenie wiarygodności i mądrości Hioba. Elifaz używa pytań retorycznych, aby podważyć obronę Hioba co do jego niewinności.

Siwowłosi są po naszej stronie...

W starożytnych kulturach, w tym w czasach, gdy napisano Księgę Hioba, starsi byli wysoko cenieni za swoją mądrość. Wiek wiązał się z doświadczeniem, wiedzą i głębszym zrozumieniem złożoności życia. Rady i nauki starszych były uważane za autorytatywne, a kwestionowanie ich było często postrzegane jako pycha lub głupota.

„Siwowłosi i starcy są po naszej stronie, ludzie starsi nawet od twojego ojca”. W tym słownym przeciąganiu liny Elifaz stawia po swojej stronie i jego kolegów doświadczenie i mądrość ludzi sędziwych. Elifaz traktuje Hioba jak młokosa, w zasadzie powtarza to co już wcześniej powiedział Bildad; H 8:8-10  "Tak, zapytaj wcześniejszego pokolenia i rozważ odkrycia jego ojców.  My bowiem żyjemy od wczoraj, wiemy bardzo niewiele, nasze dni na ziemi są cieniem.  Ale oni?! Czy cię nie pouczą? Czy ci nie powiedzą?"

Mimo, że Hiob z tym się zgadza; H 12:12 "U ludzi sędziwych jest mądrość, u długowiecznych – rozum", nie jest w stanie zaakceptować mądrości przyjaciół i ich oskarżeń.

Mądrość starszych jest cenna, ale nie jest nieomylna. Elifaz uważał, że zbiorowa wiedza z przeszłości wystarczyła, aby wyjaśnić cierpienie Hioba, ale Księga Hioba pokazuje, że czasami ludzka mądrość zawodzi w obliczu nieznanych nam planów Boga.Mowy przyjaciół Hioba uczą nas, aby zrównoważyć szacunek dla mądrości starszych i ich doświadczenia z pokorą przed mądrością Boga, która często przekracza to, co możemy w pełni pojąć. Kiedy stajemy w obliczu cierpienia lub trudnych pytań, możemy szukać rady u mądrych i doświadczonych osób, ale ostatecznie musimy zaufać mądrości Boga ponad wszystko.