Hioba 16: 4-7

"Ja także mógłbym mówić jak wy, gdyby chodziło o waszą duszę zamiast mojej duszy; mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami. Pokrzepiałbym was swoimi ustami, a nie szczędziłbym [poruszenia] drżenia moich warg  Kiedy mówię, nie ustaje mój ból, a jeśli przestanę – cóż ode mnie odejdzie? Ale teraz On zmęczył mnie – spustoszyłeś całą moją gromadę," TNP

"I jabym potrafił mówić jak wy - gdybyście na miejscu mojem byli - mógłbym zestawić przeciw wam słowa, a potrząsać nad wami głową moją. Krzepiłbym was ustami mojemi, a współczucie warg moich sprawiło by wam ulgę. Jeżeli dalej mówię, nie ukoi się przeto ból mój, a jeżeli zaniecham izali ustąpi co odemnie? Ale teraz wyczerpnął już siłę moję - opustoszyłeś całe koło me rodzinne." Cylkow

"I ja mógłbym mówić jak wy, gdyby chodziło o waszą duszę zamiast mojej duszy; łączyłbym przeciw wam słowa i kiwałbym nad wami głową, pokrzepiałbym was ustami i nie szczędziłbym drżenia moich warg.  Kiedy mówię, nie ustaje mój ból, a gdy przestanę – cóż ode mnie odchodzi?  Owszem, zmęczył mnie teraz – zniszczyłeś mą całą gromadę." Przekład dosłowny


Hiob kontynuuje odpowiedź na przykrą, pustą, pełną szyderstwa i oskarżeń mowę Elifaza. Jego "pocieszenie" dla Hioba jest ciężarem, zamiast pokrzepienia i ukojenia potęguje rozpacz i ból. 

Hiob mówi im, że gdyby role się odwróciły,gdyby to oni cierpieli, a on udzielał rad, mógłby z łatwością zrobić to samo, co oni. Mógłby wygłaszać elokwentne przemówienia, oskarżać ich i potrząsać głową z dezaprobatą i szyderstwem, ale to nie byłoby prawdziwą pomocą. Hiob w ten sposób podkreśla brak empatii, którą odczuwa ze strony swoich przyjaciół i deklaruje zupełnie inny standard pocieszenia, pomocy i ukojenia bólu.

Hioba do żywego dotykają gesty pocieszycieli, a najbardziej przykrym jest potrząsanie, kiwanie głową na jego widok, lub podczas jego wypowiedzi. Potrząsanie, kiwanie głową było oznaką zdumienia a nawet szyderstwa.  czytamy o tym w Psalmie 22:7,8 "Wszyscy, którzy mnie widzą, szydzą ze mnie, wykrzywiają usta, potrząsają głową, mówiąc:  Zaufał PANU, niech go wyzwoli; niech go ocali, skoro go kocha."; oraz Jeremiasza 18:16 "Aby zamienić swoją ziemię w spustoszenie, w wieczne świstanie. Każdy, kto będzie przez nią przechodził, zdumieje się i będzie kiwał głową." 

"Pokrzepiałbym was ustami i nie szczędziłbym drżenia moich warg." ;„Lecz moje usta by was zachęcały, a pociecha z moich ust przyniosłaby wam ulgę”.  W LXX "Gdybym miał pełną sprawność mych ust, nie oszczędzałbym ruchliwości swoich warg."

W tych słowach mamy piękną deklarację Hioba, jak on by się zachował gdyby role się odwróciły. Postawa Hioba jest godna naśladowania, że pomimo tak wielu gorzkich slow jakie usłyszał od bliźnich z sąsiedztwa, nie ma w nim jadu, chęci odwetu, jest piękna deklaracja - "Pokrzepiałbym was", zamiast szyderczego potrząsania głową, moim słowom towarzyszył by ruch  [drżenie moich] warg...

Drżące poruszanie wargami oznacza pełne zaangażowanie serca we współczucie i pociechę.

W tych słowach ujawnia się również tęsknota opieki, zrozumienia, pomocy, życzliwości i pocieszenia, za czym tak bardzo tęskni, ale czego nie otrzymał. Hiob zapewniłby bliźnim w potrzebie wsparcie, zamiast oskarżeń i słów które ranią i krzywdzą. 

Niezależnie jednak od tego, czy mówi, czy milczy, jego cierpienie nie zmniejsza się. Hiob znajduje się w sytuacji, w której czuje się uwięziony w swoim bólu, bez możliwości ucieczki. Jeśli mówi o swoim cierpieniu, nie przynosi to ulgi, a jeśli milczy, ból nadal pozostaje. Jest coraz bardziej, wyczerpany, nie tylko fizycznie, ale także emocjonalnie i duchowo. Kolejna mowa Hioba oddaje beznadzieję, którą odczuwa, zmagając się z nieustającym cierpieniem i przykrymi słowami przyjaciół.

Sponiewierany tym wszystkim Hiob zwraca się teraz do Boga „Zaiste, wyczerpałeś mnie, spustoszyłeś cały mój dom [moje koło rodzinne]”.

Utrata rodziny, bogactwa i zdrowia zniszczyła go i Hiob wyraża swoje przekonanie, że za tym wszystkim stoi Bóg. Hiob niekoniecznie oskarża Boga o niesprawiedliwość, ale wylewa swoje serce, swój żal, przyznając, że czuje się całkowicie złamany. Słowa Hioba oddają głęboką walkę kogoś, kto wierzy w suwerenność Boga, ale nie może zrozumieć, dlaczego Bóg dopuścił tak przytłaczające cierpienie w jego życiu,  a Hiob używa mocnych słów, takich jak „wyczerpał mnie” i „zdewastował cały mój dom”, aby opisać swoje opłakane położenie.

Szczerość Hioba w wyrażaniu swojego bólu przed Bogiem pokazuje nam, że nie musimy udawać, że wszystko jest w porządku, gdy się zmagamy. Możemy zanieść nasze uczucia spustoszenia, zagubienia i zmęczenia do Boga, wiedząc, że On słucha.