Hioba 17: 5-8
"Kto dla pochlebstwa
donosi na przyjaciół, to oczy jego synów zgasną. Wystawił mnie na
przysłowie u ludów i stałem się splunięciem przed nimi. I moje oko
zamgliło się od smutku, a wszystkie moje członki są jak cień. Prawi są
zdumieni nad tym, a niewinny triumfuje nad obłudnikiem." TNP
"Dla podziału
łupów zdradza się przyjaciół, jakkolwiek oczy własnych dzieci zanikają. Na przysłowie ludziom wystawił mnie, na takiego któremu w twarz plują. Tak, że zamroczyło się od utrapień oko moje, a członki moje - jako
cień wszystkie. Wzdrygają się nad tem prawi, a obrusza się niewinny,
nad (powodzeniem) szalbierza." Cylkow
"Dla korzyści zmawia przyjaciół – a oczy jego synów gasną. Wystawił mnie na przysłowie u ludów i splunięciem przed nimi jestem, Osłabło ze zmartwienia moje oko, a wszystkie moje członki są jak cień. Prawych to zdumiewa, a niewinny unosi się nad bezbożnym." Przekład dosłowny
W dzisiejszym fragmencie mamy kontynuację skarg Hioba na ludzi, znajomych, sąsiadów, przyjaciół - oskarżycieli, którzy okazali się zdrajcami.
Hiob mówi o konsekwencjach zdrady. Wydaje się, że odnosi się do tych, którzy odwróciliby się od swoich przyjaciół, prawdopodobnie dla osobistej korzyści lub nagrody. Korzyścią może być, samozadowolenie ze spełnionej misji napomnienia Hioba. W swoim cierpieniu Hiob czuje się głęboko zdradzony przez swoich przyjaciół, którzy oskarżyli go, zamiast go wesprzeć. Ten werset ostrzega, że zdrada z egoistycznych powodów – fałszywe oskarżenie kogoś lub dla własnej korzyści – doprowadzi do tragicznych konsekwencji, nie tylko dla zdrajcy, ale także dla jego dzieci.
Zwrot „oczy ich dzieci zawiodą” sugeruje, że grzech zdrady może prowadzić do ślepoty lub trudności dla przyszłych pokoleń — powszechne w starożytności rozumienie, że czyjeś czyny wpływają na potomków.
Zdrada, czy to dla pieniędzy, statusu czy jakiś innych, egoistycznych osobistych korzyści, nie tylko niszczy związki, ale może również mieć trwałe konsekwencje dla tych, których kochamy, w tym dla przyszłości naszych bliskich.
Ludzie widzą jego cierpienie i wyśmiewają go, a Hiob czuje, jakby jego tożsamość została zszargana. Fraza „człowiek, któremu plują w twarz” podkreśla skrajną pogardę i odrzucenie, których doświadcza ze strony innych. Ten werset pokazuje głębię rozpaczy Hioba – nie tylko cierpi fizycznie i emocjonalnie, ale jest również publicznie zawstydzony.
W starożytności oplucie lub publiczne zawstydzenie było jednym z największych upokorzeń, jakich człowiek mógł doświadczyć. Hiob, niegdyś szanowany i bogaty człowiek, stał się teraz obiektem publicznej kpiny. Jego cierpienie jest spotęgowane osądem i potępieniem otaczających go osób.
Szósty werset używa silnych obrazów, aby przekazać głębię upokorzenia Hioba. Słowo „przysłowie” sugeruje, że jego imię stało się synonimem nieszczęścia, jakby stał się żywą, ludową legendą, ikoną porażki i beznadziei na długie lata.
Ciekawe tłumaczenie wersetu szóstego jest w Biblii Brzeskiej; "Abowiem mię dał w przypowieść pospólstwu, a jestem jako bęben przed nimi."
Temat publicznego upokorzenia i pogardy pojawia się również w innych częściach Biblii. Psalm 22:6-7 mówi o podobnym doświadczeniu: „Ale ja jestem robakiem, a nie człowiekiem, pośmiewiskiem dla wszystkich, wzgardzonym przez ludzi. Wszyscy, którzy mnie widzą, szydzą ze mnie, rzucają obelgi, potrząsają głowami”. Również Izajasz 50:6 mówi o cierpiącym słudze, i jest to proroctwo o Chrystusie: „Nadstawiałem grzbiet tym, którzy mnie bili, policzki tym, którzy mi wyrywali brodę; nie zakrywałem twarzy przed szyderstwami i opluciem”. Te odniesienia wskazują na głęboki biblijny temat cierpienia sprawiedliwych i niesprawiedliwego upokorzenia.
"Toteż wskutek goryczy traci blask me oko i cała ma postać jest jak gdyby cieniem." Cierpienie pozbawiło Hioba witalności. Hiob niknie w oczach, strata bliskich, choroba, krzywdzące opinie ludzi, rzeźbią jego ciało. Jego żal z powodu odrzucenia i pogardy u ludzi wpłynął na niego do tego stopnia, że jego wzrok stał się mętny, co jest symbolicznym sposobem wyrażenia, jak przytłaczający stał się jego smutek. Fraza „całe moje ciało stało się cieniem” pokazuje, że Hiob czuje się jakby zanikał pod ciężarem swojego bólu i utrapienia. Jest wyczerpany emocjonalnie i osłabiony fizycznie, a ten fragment oddaje głęboki smutek, którego doświadcza Hiob.
„Prawi są zdumieni tym, niewinni [nieskazitelni] powstaną przeciwko bezbożnym [dosłownie; przeciwko obłudnikom]”.
Czy Hiob ma na myśli jakiś prawych ludzi, którzy byli poruszeni jego losem, czy raczej mówi o sobie, że on, prawy, nieskazitelny jest zdumiony, zaniepokojony swoim losem i oburzony na postępowanie niegodziwych, bezbożnych.
Mówi, że dobrzy ludzie – ci, którzy żyją uczciwie – są zszokowani jego sytuacją, zaniepokojeni niesprawiedliwością, której doświadcza. Prawi są, a może w przypadku izolacji Hioba powinni być, poruszeni, by przeciwstawić się tym, którzy są niegodziwi, oskarżają i krzywdzą Hioba. Czy w otoczeniu Hioba byli ludzie prawi, którzy byli w jakiś sposób poruszeni jego losem? Tak zwyczajnie nie osądzali, nie doszukiwali się przyczyn, byli zdumieni ale i współczujący...
LXX
"Zrobiłeś ze mnie porzekadło wśród plemion, stałem się dla nich pośmiewiskiem. Moje oczy od bólu stały się martwe, przez wszystkich jestem okrutnie dręczony. Z tego powodu osłupienie ogarnia szczerych, oby sprawiedliwy górował nad występnym!"
Komentarze
Prześlij komentarz