Hioba 17: 9-12

"A sprawiedliwy trzyma się swojej drogi, a kto ma czyste ręce, nabiera sił. A jednak wszyscy wy zawróćcie i przyjdźcie teraz! Bo mądrego wśród was nie znajduję.  Moje dni przeminęły, rozwiały się  [zostały rozbite, roztrzaskane] moje zamiary – dziedzictwo mego serca.  Noc zamieniają w dzień, światłość jest blisko w obliczu ciemności." TNP

"Jednak trzyma się sprawiedliwy drogi swojej, a nabiera wytrwałości kto czystych jest rąk. Wy wszakże społem przyjdźcie na nowo, przyjdźcie tylko! Nie znajdę wszak mędrca w pośród was!  Dni moje przeminęły, zamysły me się zerwały, one które własnością serca mego były. Noc chcą obrócić w dzień, światło ma mi bliższem być niż mrok." Cylkow

"I sprawiedliwy chwyta się swojej drogi, a kto ma czyste ręce, nabiera siły.  Lecz zawróćcie, wy wszyscy, i przybądźcie, choć nie znajdę pośród was mędrca. Moje dni przeminęły, moje plany upadły – pragnienia mojego serca. Noc w dzień zamieniają, światło blisko od oblicza ciemności." Przekład dosłowny

Cylkow i niektórzy inni tłumacze używają frazy „niemniej jednak” co sygnalizuje punkt zwrotny w myślach Hioba, gdzie pomimo całego bólu i zamieszania, trzyma się on wiary i nadziei, że sprawiedliwi pozostaną silni.

Hiob stwierdza, że ​​sprawiedliwi pozostaną niezłomni. „Sprawiedliwi będą trwać przy swoich drogach” oznacza, że ​​również i on, który żyją właściwie przed Bogiem, będzie nadal żyć zgodnie ze swoimi wartościami i uczciwością, niezależnie od okoliczności. „Ci, którzy mają czyste ręce, staną się silniejsi” sugeruje, że ci, również i on, który jest niewinny i zachowuje swoją czystość moralną, ostatecznie stanie się bardziej odporny, a nie osłabiony przez próby. Sugeruje, że trudności i przeszkody w życiu mogą prowadzić do wzrostu i wzmocnienia naszej psychicznej odporności. Hiob rozpala w sobie odrobinę nadziei...

W starożytnym Izraelu sprawiedliwość i czystość moralna („czyste ręce”) były wysoko cenione. Terminy te często odnosiły się do życia według przykazań Boga i utrzymywania czystości serca, które starało się czynić to, co słuszne przed Nim.

Apostoł Jakub również odnosi się do tego tematu: „Błogosławiony, kto wytrwa w próbie, bo ten, który wytrzyma próbę, otrzyma wieniec życia, który Pan obiecał tym, którzy Go miłują”. Jakuba 1:12 Ten werset Nowego Testamentu odzwierciedla przekonanie Hioba, że ​​sprawiedliwi zostaną ostatecznie nagrodzeni za swoją wytrwałość.

Hiob rzuca wyzwanie swoim przyjaciołom, namawiając ich, aby przemówili raz jeszcze, chociaż ma niewielkie nadzieje na otrzymanie od nich jakiejkolwiek mądrości. Hiob sarkastycznie zaprasza ich do kontynuowania mowy, chociaż uważa, że ​​brakuje im prawdziwego zrozumienia. Ten werset ujawnia frustrację i rozczarowanie Hioba przyjaciółmi, którzy wielokrotnie nie potrafili zaoferować mu znaczącego pocieszenia ani mądrości.

Przyjaciele Hioba, pewni swojej wiedzy, próbowali wytłumaczyć jego cierpienie, używając tradycyjnych, ale uproszczonych poglądów na grzech i karę. A nawet odważyli się mówić do Hioba w imieniu Boga.  Słowa Hioba podkreślają porażkę ludzkiej mądrości, gdy nie jest ona zgodna z głębszymi zamierzeniami i zrozumieniem Boga. Służy to jako przypomnienie, że powinniśmy być pokorni w naszych interpretacjach cierpienia i ostrożni w zakładaniu, że w pełni rozumiemy drogi Boga.

Hiob chce anulować usłyszane mądrości przyjaciół - oskarżycieli. Mówi - zagrajmy tę scenę jeszcze raz. Odejdźcie i przyjdźcie do mnie ponownie, ale tym razem przyjdźcie z czymś mądrym. "Bo mądrości wśród was nie znajduję."...

Hiob używa ironii i sarkazmu, aby wyrazić, ze jest zdegustowany mową bliźnich z sąsiedztwa.. Fraza „spróbuj jeszcze raz!” pokazuje zdenerwowanie Hioba w koło powtarzanymi  i bezwartościowymi radami i oskarżeniami jego przyjaciół.

Płomyk nadziei gaśnie szybko, punkt zwrotny w wypowiedziach Hioba trwa bardzo krótko, niemalże niezauważalnie. Deklaracja nabierania sił poprzez trudne doświadczenia ustępują miejsca rezygnacji i beznadziei. Daje upust swojemu żalowi, Głównym czynnikiem gaszącym każdy najdrobniejszy przejaw nadziei są ludzie, a głównie jego trzej przyjaciele - oskarżyciele.

Hiob czuje, jakby jego życie uciekało, a wszystkie plany i nadzieje, które kiedyś miał, zostały zniszczone. Użycie przez niego słowa "rozbite", „roztrzaskane” maluje obraz marzeń i świetnych planów na przyszłość, które zostały zniszczone bezpowrotnie. Hiob nie tylko ubolewa nad fizycznym ciężarem swojego cierpienia, ale także nad emocjonalnym i psychicznym cierpieniem, które wynika z widoku przyszłości, którą kiedyś sobie wyobrażał, a teraz rozpadającej się przed nim. Pomimo pragnień, które nadal nosi w sercu, Hiob czuje się uwięziony w swoim bólu i stracie.

Skarga Hioba nie dotyczy tylko ciemności jego cierpienia, ale także fałszywego światła, które jego przyjaciele próbują narzucić jego sytuacji. Sformułowanie „zamień noc w dzień” sugeruje, że jego przyjaciele zniekształcają rzeczywistość stanu Hioba, podczas gdy „światło jest blisko” odzwierciedla ich pusty optymizm. Ten fragment podkreśla poczucie izolacji Hioba i przepaść między spojrzeniem na przyszłość jego przyjaciół a jego własnym doświadczeniem.

Hiob opisuje, jak jego przyjaciele próbują zapewnić mu fałszywą nadzieję, błędnie przedstawiając jego sytuację. Próbują mu powiedzieć, że wkrótce wszystko się poprawi, jeżeli Hiob przyzna się do winy, ale Hiob uważa, że ​​ich optymizm jest błędny i nierealny.

Nic się nie zmieni, a on sam wkrótce umrze. Wyrażenie „zamień noc w dzień” odzwierciedla myśl, że jego przyjaciele udają, że wszystko jest jaśniejsze i lepsze, niż jest w rzeczywistości. Dla Hioba ich naleganie, że „blisko jest światłość” pośród jego ciemności wydaje się puste i oderwane od jego prawdziwego cierpienia. Hiob nie odrzuca całkowicie nadziei, ale odrzuca fałszywą nadzieję budowaną przez przyjaciół, która ignoruje rzeczywistość jego głębokiego bólu.