Hioba 20: 1-5

"A Sofar Naamita odpowiedział i rzekł:  Dlatego też moje rozterki sprawiają, że odpowiadam i czynię to z powodu mojego pobudzenia we mnie.  Słyszę zniewagę, która mnie napomina, lecz duch mój według mojego zrozumienia sprawia, że odpowiadam: Czy wiesz o tym, co od wieków, od umieszczenia człowieka na ziemi jest znane, Że krótkie jest wiwatowanie niegodziwych, a radość obłudnika trwa tylko chwilę?" TNP

"Zatem odparł Cofar z Naamy, i rzekł: Właśnie dlatego znaglają mnie znowu myśli moje, i dlatego wzburzonym się czuję. Naganę mnie hańbiącą słyszałem, a wiatr niezrozumiały dla mnie odpowiedział mi. Izali nie znasz tej prawdy odwiecznej, (znanej) od chwili ustanowienia człowieka na ziemi. Że tryumf niegodziwych krótkotrwały jest, a radość szalbierzy tylko chwilową?" Cylkow 

"Wtedy Sofar z Naama odezwał się w te słowa:  Dlatego moje rozterki sprawiają, że odpowiadam, i (czynię to) z powodu pobudzenia we mnie. Słyszę obraźliwe pouczenie i, według mojego zrozumienia, (mój) duch mi odpowiada.  Czy wiesz o tym, że od zawsze, od umieszczenia człowieka na ziemi, wiwatowanie bezbożnych trwało krótko, a radość niegodziwego była chwilowa?" Przekład dosłowny


Przygotujcie się na kolejną porcję silnych emocji. Przyjaciele Hioba nie odpuszczają. Jak to? Co Hiob wygaduje, że on sam  będzie oglądał Boga? Bez nas? Jeszcze straszy nas gniewem i karą Boską. Co za bezczelność, co za zniewaga. Wzburzony Sofar mówi, jestem tym poruszony do głębi.

Pewność Hioba według Sofara co do jego triumfu nad nimi jest bezpodstawna. Hiob jako niegodziwiec i obłudnik nie doczeka spodziewanej interwencji Boga, gdyż już wkrótce podzieli los grzeszników, których radość i szczęście nie trwa zbyt długo.

Sofar przygotowuje się do kolejnej mowy i nowej porcji oskarżeń Hioba o grzech i sugestii, że cierpienie Hioba jest bezpośrednią konsekwencją jego złego postępowania. Z perspektywy Sofara Bóg nagradza sprawiedliwych a niegodziwych karze. Przemówienie Sofara odzwierciedla przekonanie, że cierpienie Hioba musi być wynikiem jego grzechu, a ton jego wypowiedzi sugeruje, że uważa, że argumenty Hioba, że jest niewinny są fałszywe.

Mowa Sofara  ujawnia ograniczone zrozumienie sprawiedliwości i charakteru Boga. Jego pogląd odzwierciedla uproszczoną ówczesną teologię sprawiedliwości odwetowej, w której cierpienie jest zawsze związane z grzechem, a dobrobyt jest znakiem Bożej łaski

Sofar, jeden z trzech przyjaciół Hioba, odpowiada Hiobowi z gniewem. Myśli Sofara są opisane jako „niespokojne” i czuje się zmuszony do wypowiedzenia się, ponieważ jest „bardzo zaniepokojony”. Sofar nie jest pogodzony z obroną jego niewinności i myśli, że Hiob nie akceptuje tego, co uważa za prawdę: że Hiob musiał zgrzeszyć, aby zasłużyć na takie cierpienie. Niecierpliwość i silne emocje Sofara skłaniają go do skonfrontowania Hioba z tym, co uważa za sprawiedliwe oburzenie.

Niespokojny, pobudzony duch Sofara jest przykładem tego, jak ludzie mogą błędnie, emocjionalnie interpretować działania Boga, myśląc, że w pełni rozumieją Jego sprawiedliwość, gdy w rzeczywistości cele Boga są o wiele głębsze i bardziej tajemnicze.

Wewnętrzny zamęt, który odczuwa Sofar, nie tylko jako przyjaciel próbujący pomóc Hiobowi, ale również jako ktoś zmagający się z własnymi przekonaniami teologicznymi.

Sofar odpowiada Hiobowi, czując się osobiście zaatakowany przez wcześniejsze wypowiedzi Hioba. Interpretuje obronę Hioba jego własnej niewinności jako „upomnienie”, które znieważa go i jego zrozumienie tego, jak działa Bóg. Sofar czuje się urażony, ponieważ słowa Hioba podważają światopogląd, który Sofar wyznaje, a który opiera się na przekonaniu, że cierpienie jest zawsze konsekwencją grzechu. Sofar wierzy, że jego wiedza i zrozumienie Boga usprawiedliwiają jego odpowiedź, którą teraz zamierza dać Hiobowi.

Sofar czuje potrzebę obrony swojego poglądu na ideę odpłaty, na sprawiedliwość i prawość Boga i jest sfrustrowany tym, że Hiob odmawia przyjęcia wyjaśnienia, które on i inni przyjaciele przedstawili.

Fraza „Słyszę naganę, która mnie hańbi” podkreśla emocjonalną reakcję Sofara na obronę Hioba. Jego odpowiedź nie jest czysto logiczna ani teologiczna, ale jest również motywowana osobistymi uczuciami i brakiem szacunku. Dialog między Hiobem a jego przyjaciółmi, pokazuje, że ich argumenty nie dotyczą tylko teologii, ale także ludzkich emocji i relacji, nie do końca przyjacielskich.  

Sofar kontynuuje swoją odpowiedź dla Hioba, odwołując się do tego, co uważa za  niezmienną, trwającą i znaną od wieków prawdę. Wskazuje na długotrwałą wiarę, która istniała „odkąd człowiek został umieszczony na ziemi”. Sofar jest zero jedynkowy, odnosi się do idei odpłaty, że niegodziwi są karani, a sprawiedliwi nagradzani. Dla niego jest to dobrze ugruntowana, nienaruszalna prawda teologiczna, w jaki Bóg traktuje ludzkość. Słowa Sofara sugerują, że Hiob powinien wreszcie zrozumieć tę prawdę – że cierpienie jest wynikiem grzechu. Zaczynając od „Zaprawdę wiesz”, Sofar zakłada, że ​​Hiob musi być świadomy tej powszechnej mądrości, ale uważa, że ​​Hiob, z powodu swojej niegodziwości i obłudy odmawia jej przyznania.

Zwrot „Na pewno wiesz” nadaje ton pewności i autorytetu w przemówieniu Sofara. Jest on pewny swojego zrozumienia, jak działa świat, i zakłada i wywiera silną presję na Hioba, że musi się zgadzać z tą starożytną mądrością. Ten środek retoryczny stawia Hioba w sytuacji, w której oczekuje się od niego dostosowania się do poglądu Sofara, nawet jeśli osobiste doświadczenie Hioba temu przeczy. Odniesienie do „od dawna” i „odkąd ludzkość została umieszczona na ziemi” łączy argument Sofara z ideą wiecznych prawd, czymś, co zawsze było znane.

Sofar kontynuuje i mów, że "triumf niegodziwych jest krótki, a radość bezbożnych trwa tylko chwilę”. W tym wersecie Sofar,  wyraża swoje przekonanie, że wszelkie szczęście lub radość, których doświadczają niegodziwi, są krótkotrwałe. Twierdzi, że sukces lub przyjemność tych, którzy są bezbożni, szybko przeminie. Sofar próbuje udowodnić Hiobowi, że chociaż może się wydawać, że ci, którzy żyją niegodziwie, cieszą się chwilową przyjemnością, nie będzie ona trwała wiecznie. Jego zdaniem Bóg szybko wymierza sprawiedliwość, a niegodziwi, w tym Hiob, ponoszą konsekwencje swoich czynów. Słowa Sofara są skierowane do Hioba, sugerując, że jeśli Hiob teraz cierpi, to dlatego, że musiał zrobić coś złego. Jego logika jest taka, że ​​wszelka radość lub sukces, których Hiob kiedyś doświadczył, były tylko tymczasowe, a teraz doświadcza sądu Bożego. Sofar podkreśla powszechne przekonanie, że niegodziwość prowadzi do krótkotrwałej przyjemności, i do długotrwałego cierpienia.

Sofar mówiąc z pewnością siebie, „radość niegodziwych jest krótka” zakłada, że jest to niezmienna prawda. Krótkość radości dla bezbożnych, jak mówi Sofar, jest poetyckim sposobem opisania ulotnej natury ziemskich przyjemności, które są zdobywane za pomocą niegodziwych środków.