Hioba 31: 21-23

"Jeśli wygrażałem moją ręką przeciwko sierocie, nawet gdy widziałem w bramie wsparcie dla mnie; To niech odpadnie moja łopatka od barku i niech moje ramię zostanie wyrwane ze stawu.  Gdyż grozę budzi nieszczęście od Boga na mnie i to, że przed Jego majestatem nie mógłbym się ostać." TNP

"Jeślim podniósł przeciw sierocie rękę swoję, gdym widział w bramie, że mi pomoc pewna. Niech tedy odpadnie łopatka moja od grzbietu swego a ramię me od łokcia odtrącone będzie! Bo padłaby już trwoga na mnie przed skarceniem Boskiem, a wobec majestatu Jego nie mógłbym się ostać." Cylkow

"Jeśli podniosłem rękę przeciw sierocie, ponieważ zauważyłem, że ktoś mnie w bramie poprze, to niech odpadnie mi łopatka od barku, a moje ramię niech wyrwą ze stawu! Tak, kara Boża była mi postrachem i (to, że) przed Jego majestatem nie zdołałbym (się ostać)." Przekład dosłowny 

Hiob stwierdza, że ​​nigdy nie nadużył swojej władzy ani nie wykorzystał kogoś słabszego. Wyjaśnia również, że nawet gdyby dzięki swojemu statusowi lub wpływom mógł wygrać jakąś sprawę w sądzie, nie wykorzystałby tego, by skrzywdzić sieroty. Uczciwość i poczucie sprawiedliwości Hioba obejmowały traktowanie innych, zwłaszcza bezsilnych, z szacunkiem i sprawiedliwością.

„Podniesienie ręki” sugeruje próbę zademonstrowania władzy lub dominacji, podczas gdy „świadomość, że mam wpływy w sądzie” ujawnia świadomość możliwości nadużycia swojej pozycji. To sformułowanie podkreśla powściągliwość i moralny charakter Hioba, pokazując, że nie wykorzystał swoich wpływów, aby skrzywdzić tych, którzy i tak byli podatni na wpływy. Używając języka hipotetycznego („jeśli tak”), Hiob wzmacnia swoją uczciwość, przedstawiając te stwierdzenia jako dowód swojej wierności w życiu zgodnie z Bożymi standardami, które sa zapisane np. w Psalmie 82:3: „Brońcie słabszych i sierot, brońcie sprawy biednych i uciśnionych”, czy w Księdze Izajasza 1,17: „Uczcie się czynić dobrze, szukajcie sprawiedliwości, brońcie uciśnionych, brońcie sierot, wstawiajcie się za wdową”.

Hiob oświadcza, że ​​jeśli postąpił niesprawiedliwie lub źle potraktował innych, zasługuje na surowe konsekwencje. Hiob jest tak pewny swojej uczciwości, że wzywa do wymierzenia kary, jeśli niewłaściwie wykorzystał swoją władzę. Mówiąc w drastycznych słowach: „niech moje ramię odpadnie od barku”, Hiob sugeruje, że gdyby kiedykolwiek postąpił niesprawiedliwie, byłby gotów stracić zdolność do działania – symbolizowaną przez ramię – ponieważ nie zasługiwałby na jej użycie. To mocne stwierdzenie, pokazujące, że Hiob bardzo poważnie traktuje swoją odpowiedzialność za właściwe postępowanie i wolałby stracić zdolność do sprawowania władzy, niż wykorzystać ją w sposób, który szkodzi innym.

Obraz ten był szczególnie istotny dla osoby w sytuacji Hioba, ponieważ wiemy, że o jego ramię opierały się osoby biedne, potrzebujące obrony lub pomocy.

Język w tym wersecie jest dramatyczny i symboliczny. Stwierdzając: „niech moje ramię odpadnie od ramienia”, Hiob posługuje się obrazem, który oddaje powagę jego przyrzeczenia, by żyć sprawiedliwie. Ramię jest często kojarzone z władzą i działaniem, a jego „upadek” lub „odłamanie” symbolizuje utratę zdolności do działania lub przewodzenia. Ten symboliczny język podkreśla przywiązanie Hioba do swoich zasad, ponieważ wolał on być bezsilny, utracić władzę i wpływy, niż nadużywać swojej siły. 

To stwierdzenie jest częścią dłuższej serii warunkowych zdań „jeśli” w całym rozdziale Księgi Hioba, w którym Hiob wymienia scenariusze, które uzasadniałyby karę, gdyby był winny, dodatkowo podkreślając jego silne poczucie prawości.

W wierszu 23 Hiob wyjaśnia swoją motywację do życia w prawości i unikania zła. Mówi, że „lękał się skarcenia od Boga” i odczuwał pełen szacunku „strach przed Jego chwałą”. Świadomość mocy i sprawiedliwości Boga uchroniła Hioba przed grzechem krzywdzenia i wykorzystywania innych. Jego słowa świadczą o głębokim szacunku i czci dla Boga, zrozumieniu, że Bóg jest zarówno sprawiedliwy, jak i potężny. Dla Hioba wielkość i świętość Boga są powodami, by żyć właściwie i unikać czynów, które mogłyby Go zniesławić.

W tym rozdziale składa serię przysiąg, aby ogłosić swoją uczciwość i niewinność, a ten werset jest częścią tej deklaracji.

W przeciwieństwie do dzisiejszych systemów prawnych, w których ludzie mogą ponieść jedynie doczesne konsekwencje za popełnione grzechy, Hiob żył mając świadomość, że ignorowanie Bożych dróg i praw może prowadzić do poważnych konsekwencji, a nawet katastrofy. Deklaracja Hioba, że ​​bał się Bożej chwały i obawiał się Jego sądu, jest zgodna z ówczesnym poglądem, pokazując, że Hiob uznawał Boga za najwyższy autorytet w swoim życiu.

Lęk Hioba przed Bożym sądem nie wynika z przerażenia, lecz ze zrozumienia powagi Bożej sprawiedliwości. Przykład Hioba wzywa chrześcijan do zastanowienia się, w jaki sposób ich życie odzwierciedla szacunek dla charakteru Boga, wiedząc, że Bóg wzywa swój lud do życia w sprawiedliwości. Ta bojaźń Boża jest często określana w Piśmie Świętym jako „bojaźń pełna czci” lub „bojaźń Pańska”, co jest zdrowym szacunkiem, który zachęca wierzących do życia w sprawiedliwości. 

Słowa Hioba są tu mocne i opisowe. Fraza „lęk przed skarceniem, zniszczeniem lub nieszczęściem od Boga” przekazuje zrozumienie, że złe postępowanie może prowadzić do konsekwencji nie tylko w wymiarze ziemskim, ale i duchowym. Hiobowa „Bojaźń przed Jego wspaniałością” ukazuje uznanie przez Hioba majestatu i świętości Boga. Język, którego używa Hiob, podkreśla poczucie czci i szacunku, jasno dając do zrozumienia, że ​​postrzega wielkość Boga jako powód do sprawiedliwego i prawego życia. W całym rozdziale 31 Hiob wymienia powody swoich prawych czynów, a ten werset stanowi mocne podsumowanie, pokazując, że jego czyny były ostatecznie motywowane szacunkiem dla Boga. 

Księga Hioba 31:23 w Biblii Króla Jakuba brzmi: „Bo zagłada ze strony Boga była dla mnie trwogą, a z powodu Jego wielkości nie mogłem jej znieść”.

Wiersz 23 wyraża głęboki szacunek Hioba dla majestatycznej i potężnej natury Boga, która służyła jako odstraszacz przed złym postępowaniem. Hiob stwierdza, że ​​lęk przed zbliżającą się zagładą Boga i Jego przytłaczającą chwałą wzbudził w nim głęboki szacunek, który powstrzymywał go przed niesprawiedliwym i okrutnym postępowaniem, zwłaszcza wobec osób bezbronnych. Werset ten podkreśla koncepcję „bojaźni Pańskiej” nie jako zwykłego przerażenia, ale jako głębokiego szacunku i czci dla boskiej władzy i sprawiedliwości, które inspirują do prawego życia.

„Bój się Boga i przestrzegaj Jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka”. Księga Koheleta 12:13