Hioba 32: 10-13

"Dlatego mówię: Posłuchaj mnie! Ja też przedstawię swoje zdanie.  Oto czekałem na wasze słowa i słuchałem podczas waszych wywodów, aż zgłębicie swoje słowa. I na was skierowałem uwagę i oto nie było nikogo, kto przekonałby Hioba ani kto odpowiedziałby na jego mowy; Abyście nie powiedzieli: Znaleźliśmy mądrość. Bóg może dać mu odpór – nie człowiek." TNP

" Przeto powiadam: posłuchajcie mnie, wynurzę i ja zdanie swoje.   Otom czekał na mowy wasze, przysłuchiwałem się rozprawom waszym, póki nie dojdziecie właściwej rzeczy. Tak, baczyłem na was, ale oto nie było ani jednego między wami, któryby przekonał Ijoba, któryby (trafnie) odpowiedział na mowy jego. Nie mówcie: myśmy mądrość znaleźli - bo tylko Bóg może go odeprzeć, nie człowiek." Cylkow

"Dlatego powiedziałem: Posłuchajcie mnie! Ja także przedstawię swoje zdanie. Oto czekałem na wasze słowa, przysłuchiwałem się waszemu zrozumieniu, póki nie zgłębicie słów.  Na was też zwracałem uwagę, a oto nie było nikogo, kto przekonałby Joba, nikt z was, kto by odpowiedział na jego mowy, abyście nie powiedzieli: Znaleźliśmy mądrość. Bóg może go pokonać, nie człowiek." Przekład dosłowny

Młody człowiek, Elihu  włącza się do rozmowy między Hiobem a jego trzema przyjaciółmi, po cierpliwym wysłuchaniu ich argumentów. Była to jednak cierpliwość mocno nadwyrężona. Elihu z szacunkiem prosi ich o uwagę, mówiąc: „Słuchajcie mnie”. Jest przekonany, że ma coś wartościowego do dodania i wierzy, że jego spostrzeżenia, natchnione Duchem Bożym, wniosą jasność tej skomplikowanej sytuacji.  Elihu zdaje sobie sprawę, że przyjaciele Hioba nie potrafili właściwie wyjaśnić jego cierpienia i stara się przedstawić inną perspektywę. Jego gotowość do zabrania głosu odzwierciedla poczucie odpowiedzialności za dzielenie się tym, co uważa za prawdziwe zrozumienie Boga i cierpienia.

Słowa Elihu: „Posłuchajcie mnie”,  buduje napięcie, a cóż takiego do powiedzenia ma ten młodzian?przykuwają uwagę czytelnika i pozostałych postaci, wskazując na zmianę tonu dialogu. Użycie przez niego zwrotu „ja również przedstawię swój pogląd” podkreśla, że ​​postrzega on swoją perspektywę jako równie ważną, mimo że jest młodszy. Ten fragment stanowi wprowadzenie do przemówień Elihu, ukazując go jako pokornego (?), lecz odważnego głosu w historii, oferującego nowe podejście do złożonych kwestii będących przedmiotem dyskusji.

W słowach;  "Oto czekałem, póki nie zgłębicie słów"  Elihu wyjaśnia swoją cierpliwość i wiszącej na cieniutkiej nitce powściągliwość, opisując, jak uważnie, mimo zniecierpliwienia słuchał rozmowy Hioba z trzema przyjaciółmi - oskarżycielami. Elihu był uważny, słuchając uważnie, gdy mędrcy zza miedzy szukali słów, by wyjaśnić cierpienie Hioba. Jego cierpliwość świadczy o szacunku dla procesu i dla tych, którzy przemawiali przed nim, nawet gdy był rozczarowany brakiem pomocnych odpowiedzi. Decyzja Elihu o czekaniu świadczy o przemyślanym podejściu, podkreślając, że nie wyciągał pochopnych wniosków, lecz obserwował, słuchał i czekał na właściwy moment, by się wypowiedzieć. Teraz wkracza na scenę mówiąc; Posłuchajcie mnie! 

„Poświęciłem wam całą moją uwagę. Lecz nikt z was nie udowodnił, że Hiob jest w błędzie, i nikt z was nie odpowiedział na jego argumenty”. W tych słowach Elihu dzieli się swoją frustracją z trzema przyjaciółmi Hioba, po tym jak uważnie wysłuchał ich prób wyjaśnienia cierpienia Hioba. Elihu zwraca uwagę, że pomimo wszystkich argumentów, nie zdołali odpowiedzieć na pytania Hioba ani przedstawić żadnych dowodów na jego grzech. Przyjaciele Hioba oskarżyli go o ukryte grzechy jako przyczynę jego cierpienia, jednak nie przedstawili dowodów ani nie odnieśli się do jego szczerych wątpliwości i zmagań z Bożą sprawiedliwością. Obserwacja Elihu świadczy o jego pragnieniu poznania prawdy i jasności tej sytuacji, a także świadczy o rozczarowaniu, że przyjaciele - oskarżyciele nie udzielili Hiobowi realnej pomocy.

W Księdze Przysłów 18:17 czytamy;  "Ten, który jest pierwszy w swojej sprawie, zdaje się sprawiedliwy, ale przychodzi jego bliźni i sprawdza go." Zdaje się, że przychodzi Elihu i sprawdza...

Elihu apeluje do nich; „Nie mówcie:'Znaleźliśmy mądrość. Bóg może go pokonać, nie człowiek.'. W tym wersecie  wzywa przyjaciół - oskarżycieli Hioba, aby nie zakładali, że znaleźli ostateczną odpowiedź na cierpienie Hioba. Ostrzega ich przed myśleniem, że w pełni zrozumieli Bożą mądrość lub mają prawo „obalić,pokonać” Hioba w Jego imieniu. Elihu wskazuje, że nie powinni udawać, że mówią w imieniu Boga, nie rozumiejąc prawdziwie Jego perspektywy. Zamiast tego Elihu podkreśla, że ​​tylko Bóg może objawić prawdziwe powody cierpienia Hioba.