Hioba 36: 27-29

"Bo On zatrzymuje krople wód, które filtrują deszcz z Jego mgły;  Którym spływają chmury, kapią obficie na ludzi. Kto może naprawdę zrozumieć rozmieszczenie chmur i grzmoty Jego namiotu?" TNP

" Ściąga powoli krople wód, które roszą deszczem wskutek oparów Jego. Ztąd sączą się chmury, i zlewają się na ludzi mnóstwo. A ktoby jeszcze wyrozumiał rozpostarcie się obłoków i grom Jego namiotu." Cylkow

"Tak, wyciąga krople wody, deszcz filtrowany jest z Jego mgły, którym spływają chmury, kapią na mnóstwo ludzi –  (kto) naprawdę pojmie ułożenie obłoku, grzmoty w Jego namiocie?" Przekład dosłowny 

Elihu opisuje, jak Bóg kontroluje obieg wody, powodując deszcz spadający z nieba i odżywiający ziemię. Ten werset wskazuje, że Bóg „wyciąga” wodę do nieba, która następnie staje się deszczem i spływa do rzek i strumieni. Elihu używa przykładu deszczu, aby pokazać, że Boża troska o stworzenie jest stała i złożona. Opisując proces opadów, Elihu daje Hiobowi namacalny przykład Bożej mocy, przypominając mu, że Bóg nie tylko stwarza, ale także podtrzymuje i zaopatruje swój świat. Dzisiejszy fragment tekstu przypomina nam, że coś tak prostego jak deszcz jest częścią Bożego zamysłu i planu. Słowa Elihu zachęcają nas do postrzegania świata przyrody jako odzwierciedlenia Bożej dobroci i wiernej opieki.

Gdyby nie współczesna nauka wyjaśniająca cykl hydrologiczny, Elihu i słuchacze postrzegaliby deszcz jako coś zarówno tajemniczego, jak i życiodajnego, jako akt Boży, który troszczy się o ziemię. Elihu wykorzystuje to codzienne zjawisko, aby przypomnieć Hiobowi, że Boże drogi są wplecione w każdą część świata, od najmniejszej kropli deszczu po największą burzę.

Mówiąc: „On zbiera krople wody, które spływają jak deszcz do strumieni”, Elihu przedstawia obraz działania Boga w naturze. Słowa „sączy” i „sączy jak deszcz” podkreślają rolę Boga w sprowadzaniu deszczu, pokazując, że nawet coś tak pozornie zwyczajnego jak pogoda podlega Jego kontroli.  Wybierając przykład deszczu, czegoś znajomego, a zarazem potężnego, Elihu pomaga Hiobowi dostrzec, że ręka Boga jest obecna we wszystkim.  

„Ty dbasz o ziemię i nawadniasz ją, hojnie ją wzbogacasz. Strumienie Boże napełniają się wodą”. Psalm 65:9-10

Elihu opisuje, jak Bóg zsyła deszcz, aby odżywić ziemię, zapewniając „obfite deszcze”, które przynoszą życie i wzrost ludzkości. Wskazując, jak chmury "kapią", „wylewają swoją wilgoć”, Elihu podkreśla rolę Boga w podtrzymywaniu stworzenia. Coś tak codziennego jak deszcz jest w rzeczywistości częścią Bożego zamysłu i przypomnieniem o Jego zaopatrzeniu. Słowa Elihu sugerują, że deszcz nie jest przypadkowy; jest celowym darem od Boga, przynoszącym błogosławieństwa i życie wszystkim ludziom. W tym wersecie Elihu przypomina Hiobowi i nam, abyśmy postrzegali świat przyrody jako dowód Bożej dobroci i hojności. Każda kropla deszczu jest częścią większego planu, pokazującego, jak Bóg troszczy się o całe stworzenie, w tym o ludzi.

 W starożytnych kulturach deszcz był często postrzegany jako znak Bożego błogosławieństwa, szczególnie na Bliskim Wschodzie, gdzie woda była cennym zasobem na często suchym terenie. Ludzie uznawali potrzebę deszczu dla upraw, zwierząt i ludzkiego życia.

Fraza „obfite deszcze padają na ludzkość” podkreśla hojność Bożej opieki, sugerując, że Bóg nie szczędzi troski o swoje stworzenie. Koncentrując się na deszczu, Elihu używa prostego, lecz wymownego przykładu, aby pokazać stałą i hojną opiekę Boga. Boża moc przejawia się nie tylko w dramatycznych czynach, ale także w konsekwentnych, codziennych sposobach, w jakich On podtrzymuje życie.  

„On okrywa niebo chmurami, zsyła deszcz na ziemię i sprawia, że ​​trawa rośnie na górach”. Psalm 147:8

Elihu pyta, kto może zrozumieć, jak Bóg „rozpościera chmury” lub jak On „grzmi ze swego namiotu”. Słowa Elihu sugerują, że działania Boga, szczególnie w przyrodzie, wykraczały i nadal wykraczają poza nasze zrozumienie i wiedzę. Obraz chmur i grzmotów oddaje podziw i zachwyt nad Bożym stworzeniem i Jego władzą nad nim. Elihu zachęca Hioba do przypomnienia sobie, że moc i mądrość Boga są o wiele większe niż jakiekolwiek ludzkie zrozumienie. Wskazuje, że jeśli nie potrafimy w pełni pojąć prostych realiów natury – takich jak gromadzenie się chmur czy przetaczanie się grzmotów – to nie możemy oczekiwać, że w pełni zrozumiemy wszystkie Boże cele i plany.

Koncentrując się na Bożej kontroli nad naturą, Elihu sugeruje, że Boża mądrość wykracza daleko poza to, co ludzie są w stanie dostrzec i zrozumieć.

Fraza „rozpościera chmury” sugeruje, że Bóg aktywnie uczestniczy w świecie, poruszając i kształtując stworzenie zgodnie ze swoimi zamierzeniami. Obraz Boga grzmiącego „ze swojego namiotu” dodaje poczucia majestatu, jakby Bóg przemawiał ze swojego niebiańskiego mieszkania. Ten poetycki język podkreśla wielkość Boga i tajemnicę Jego działań. Pytanie – „Któż może zrozumieć…” – jest retoryczne i ma skłonić Hioba do refleksji nad ograniczeniami ludzkiej wiedzy w porównaniu z wielkością Boga.

„On czyni obłoki swoim rydwanem i jeździ na skrzydłach wiatru”. Psalm 104:3;  „Głos Pana rozbrzmiewa nad wodami, grzmi Bóg chwały, grzmi Pan nad potężnymi wodami”. Psalm 29:3-4