Hioba 15: 11-13

"Czy niewystarczające są dla ciebie pociechy Boga? I łagodne słowo skierowane do ciebie? Dlaczego porwało cię twoje serce? I dlaczego mrugają twoje oczy; Że zwracasz przeciwko Bogu swojego ducha i wypuszczasz ze swoich ust takie słowa?" TNP

"Czyżby pociechy boskie za błahe ci były, i słowo które łagodnie z tobą się obeszło?  Czemuż cię tak uniosło serce twoje, i czemu tak łypiesz oczyma swojemi. Że przeciw Bogu zwracasz ducha twojego, a podobne słowa z ust twych wyrzucasz?" Cylkow

"Czy błahe są dla ciebie pociechy Boga i słowo (kierowane) łagodnie do ciebie?   Dlaczego ponosi cię twe serce? I dlaczego błyskają twoje oczy,  że zwracasz przeciw Bogu swego ducha i wypuszczasz ze swoich ust (takie) słowa?" Przekład dosłowny


Pytanie Elifaza czy pociecha i słowa Boga nie są dla niego wystarczające zakrawa o kpinę. Elifaz wydaje się być przekonany, że Hiob odrzuca mądrość i pociechę, które Bóg oferuje za pośrednictwem przyjaciół, głównie Elifaza, którzy twierdzą, że mówią w imieniu Boga. Irytuje go fakt, że Hiob jest niewdzięczny a nawet zbuntowany, nie przyjmując ich rad, które ich zdaniem reprezentują łagodne słowa pocieszenia od Boga. Czy są łagodne i czy od Boga?

Elifaz, źle rozumiejąc sytuację Hioba, oskarża go o niewdzięczność za „łagodną” mądrość, którą on i inni przyjaciele oferują. Elifaz uważa, że ​​ich rady są życzliwe i rozsądne, chociaż z perspektywy Hioba ich osądzające słowa, pomnażały jego ból i cierpienie. Elifaz zakłada, że ​​on i jego przyjaciele przekazują Hiobowi Boże pocieszenia, ale w rzeczywistości oferują wadliwe, kłamliwe o Bogu, ludzkie rady oparte na niezrozumieniu sytuacji Hioba. Zamiast przynieść ukojenie, potęgowały ból.

To co wypowiada Elifaz na temat Boga jest oczywistą nieprawdą, maluje przed Hiobem niewłaściwy "obraz" Boga, ponieważ według Psalmu 34:18: „Pan jest blisko złamanych na duchu i wybawia złamanych na duchu”.

Elifaz oskarża Hioba o to, że pozwolił emocjom wziąć górę. Pytając: „Czemu serce twoje cię unosi?” Elifaz sugeruje, że serce Hioba, jego emocje, odwiodły go od zdrowego myślenia i wierności Bogu. Kiedy Elifaz mówi: „Czemu oczy twoje błyskają?”, wskazuje na pełne emocjonalnego zaangażowania i być może gniewne reakcje Hioba jako znak, że emocje Hioba przytłaczają jego rozsądek i prowadzą go do niemądrych stwierdzeń, i do złej oceny sytuacji.

Elifaz oskarża Hioba o to, że jest tak pochłonięty gniewem, że „wylewa swój gniew przeciwko Bogu” i mówi nieostrożnie. Elifaz sugeruje, że emocjonalne wybuchy Hioba są nie tylko błędne, ale i grzeszne, sugerując, że Hiob przekroczył granicę, pozwalając, aby jego gniew i frustracja przelały się na jego relację z Bogiem. Elifaz widzi u Hioba emocjonalną obronę swojej niewinności i kwestionowanie Boga  jako wyraz gniewnego buntu.

Fraza „wyładuj swój gniew” sugeruje, że Elifaz postrzega słowa Hioba jako niekontrolowany wybuch gniewu, podczas gdy „wylej takie słowa” sugeruje, że Hiob mówi lekkomyślnie. Retoryczne pytanie Elifaza ma na celu potępienie zachowania Hioba i przedstawienie go jako buntownika. Jednak w miarę rozwoju sytuacji, widzimy, że interpretacja cierpienia Hioba przez Elifaza jest uproszczona, a jego surowe słowa nie mają nic wspólnego z pocieszeniem ani współczuciem, którego Hiob rozpaczliwie potrzebuje.

Historia Hioba uczy nas, że czasami pocieszenie od Boga nie przychodzi w formie natychmiastowych odpowiedzi lub ulgi, ale w Jego obecności z nami pośród naszego bólu i cierpienia. „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, który nas pociesza we wszelkich naszych utrapieniach." 2 Koryntian 1:3-4