Hioba 38:6,7

" Na czym osadzone są jej [Ziemi] podstawy [fundamenty]? Albo kto położył jej kamień węgielny; Gdy gwiazdy poranne razem radośnie wołały, a okrzyk radości wznieśli wszyscy synowie Boga?" TNP 

" Na czem ugruntowane są jej posady, albo któż rzucił kamień jej węgielny, Gdy zawtórowały wespół gwiazdy poranne, a zagrzmiały radośnie wszystkie istoty Boskie?" Cylkow

"Na czym osadzone są jej podstawy albo kto położył jej kamień węgielny, gdy razem śpiewały gwiazdy poranne i wznieśli okrzyk wszyscy synowie Boga?" Przekład dosłowny

 

Wtedy Pan odpowiedział Hiobowi z wichru i rzekł:

Przez ostatnie 35 rozdziałów Bóg był bezpośrednio nieobecny w tej historii. Nie czytamy nic o bezpośredniej roli Boga w pocieszaniu, napominaniu, mówieniu do Hioba, ani też wspieraniu go w jego kryzysie. Przez cały ten czas Hiob wielokrotnie tęsknił za choćby najdrobniejszym słowem od Boga.

Następnie Elihu opisuje grozę nadchodzącej burzy i mówi o obecności Boga w tak potężnym zjawisku (Hi 36,22-37,24). A teraz słyszymy samego Boga przemawiającego do Hioba spośród gwałtowanego wichru.

Bóg rzeczywiście rozwiąże ten spór, ale zrobi to na swój własny sposób. Hiob chciał, aby Bóg rozwiązał go, zgadzając się z nim i wyjaśniając przyczynę całego swojego cierpienia; przyjaciele Hioba chcieli, aby Bóg zgodził się z nimi i aby Hiob przyznał się do swojego błędu. Bóg nie spełni żadnego z tych oczekiwań. Co znamienne, Bóg nie odpowiedział na pytania Hioba, a było ich dość sporo.

Pan Bóg odpowiedział Hiobowi z wichru. Nieco wcześniej, co jest warte podkreślenia, Elihu posłużył się metaforą nadciągającej burzy i opisał ją jako przykład majestatu i mocy Bożej (H 36:26-37:24).

Wicher jest wielokrotnie kojarzony z obecnością Boga. Mówi nam o potężnej, nieokiełznanej naturze Boga; że jest On jak tornado, którego nie da się kontrolować ani mu się oprzeć. Pan Bóg sprowadził Eliasza do nieba w wichrze. Obecność Boga objawia się w wichurze (Psalm 77:18; Nahum 1:3). Przyjście Boga jest jak wicher (Izajasz 66:15; Jeremiasz 4:13 i 23:19). Bóg ukazał się Ezechielowi w wirze (Ezechiel 1:4).

"Widziały cię wody, o Boże, widziały cię wody i ulękły się, poruszyły się głębiny.  Chmury spłynęły wodą, niebiosa wydały gromy i poleciały twoje strzały.  Huk twego grzmotu wśród obłoków, błyskawice oświetliły świat, ziemia poruszyła się i zatrzęsła.  Twoja droga wiodła przez morze, twoje ścieżki przez wielkie wody i nie było znać twoich śladów." Psalm 77; "Droga PANA jest w wichrze i w burzy, a obłok jest prochem pod jego stopami." Nahum 1:3

Bóg rzeczywiście fundamenty ziemi; On jest stwórcą nieba i ziemi. Bóg, jako Stwórca, położył „kamień węgielny” świata, pokazując, że jest zarówno jego Architektem, jak i Podtrzymującym.  W starożytności kamień węgielny pełnił podwójną rolę: dosłowną i symboliczną. Był to kamień narożny fundamentu, który wyznaczał narożnik budynku i stanowił jego fizyczną podstawę. Dodatkowo, symbolizował początek budowy i często umieszczano na nim imię budowniczego, datę oraz sentencje związane z budowlą. „Kamień węgielny” ma szczególne znaczenie w budownictwie, ponieważ to on decyduje o położeniu i wytrzymałości całej budowli.

Kamień węgielny jest symbolem początku, centralnego i istotnego elementu, na którym zbudowane jest wszystko inne. W tym wersecie przywołuje obraz mistrza architekta lub budowniczego, który kładzie fundamenty ziemi, ustanawiając jej solidną i niewzruszoną strukturę. Pytanie to skłania Hioba do zastanowienia się nad tożsamością i mocą Tego, który zaaranżował tak wspaniały, inteligentny i majestatyczny projekt.

 

Gdy gwiazdy poranne razem śpiewały, 

a wszyscy aniołowie [synowie Boży] wołali z radości...

Pan Bóg kontynuuje swoje doniosłe przemówienie do Hioba, malując obraz radosnego początku stworzenia. Opisuje tutaj „gwiazdy poranne” śpiewające razem i „wszystkich aniołów” wznoszących okrzyki radości, gdy Bóg położył fundamenty ziemi. Koniecznie musimy się nad tą Bożą złotą myślą zatrzymać. Ten poetycki język oddaje moment świętowania i zachwytu nad dziełem Boga, gdy całe stworzenie uznaje Jego moc i chwałę. „Gwiazdy poranne” prawdopodobnie symbolizują istoty niebiańskie lub same gwiazdy, a „aniołowie” są ukazani jako radujący się z Bożych aktów stwórczych. Ten werset ma przypomnieć Hiobowi – i nam – o podziwie i pięknie obecnym w Bożym stworzeniu oraz wzbudzić zaufanie i uwielbienie za Jego panowanie nad wszechświatem.

Kiedy Bóg odpowiada, odsyła Hioba do samego stworzenia, objawiając, że wszystko we wszechświecie zostało stworzone w określonym celu i celebrowane przez niebiańskie zastępy Boga. To tło stworzenia ukazuje harmonię i radość, które charakteryzowały pierwotny zamysł Boga. To przedstawienie niebios jako miejsca radości i harmonii odzwierciedla boski porządek i cel, który Bóg ustanowił w swoim stworzeniu.

„Nagle przybyło do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania»” Łukasza 2:13-14

"PAN, twój Bóg, pośród ciebie jest potężny; on cię zbawi i rozraduje się wielce nad tobą; będzie się cieszyć ze swojej miłości wobec ciebie i rozweseli się nad tobą ze śpiewaniem, mówiąc: Zbiorę tęskniących za uroczystym zgromadzeniem, bo wśród ciebie są też smutni z powodu brzemienia zniewagi włożonego na ciebie.  Oto w tym czasie uczynię kres wszystkim, którzy cię trapią, a zbawię chromą i zgromadzę wygnaną; okryję ich chwałą i imieniem w całej ziemi, w której doznawali hańby." Sofoniasza 3: 17-19