Hioba 29: 9-11

"Książęta powstrzymywali się w swoich mowach i kładli dłoń na swoich ustach.  Głos dostojników milknął, a ich język przylegał im do podniebienia. Tak! Ucho, które mnie słyszało, nazywało mnie szczęśliwym, także oko widziało i świadczyło o mnie dobrze;" TNP

"Panowie powstrzymali swe mowy, przykładając rękę do ust swoich.  Głosy książąt milkły, a przylegał im język ich do podniebienia.  Tak, ucho które mnie słyszało błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, przyświadczało mi." Cylkow

"Dostojnicy przerywali swoje mowy i przykładali dłoń do swoich ust. Głos przywódców milkł, a ich język przylegał im do podniebienia. Tak! Ucho, które (mnie) słyszało, nazywało mnie szczęśliwym, a oko, które (mnie) widziało, świadczyło o mnie (dobrze)." Przekład dosłowny

Wspomnienia Hioba z jego niedawanej jeszcze przeszłości są mocnym kontrastem dla obecnej jego sytuacji. Szanowany - wzgardzony. Słuchany - wyśmiewany. Bogaty - bankrut. Pełny wigoru mężczyzna - schorowany, przygarbiony nędzarz siedzący w popiele. Otoczony dziećmi - osierocony. Mędrzec - teraz uchodzący za głupka. Bogobojny sługa Boży - podejrzany o jakąś nikczemność i wielką niegodziwość. Hiob nie czuje się już tym samym człowiekiem, co kiedyś, a utrata szacunku pogłębiała jego smutek.

Hiob wspomina o szacunku jakim niegdyś cieszył się wśród przywódców i starszych swojej społeczności. „najwyżsi mężowie”, czyli wybitni dostojnicy, przestawali mówić i zakrywali usta, gdy on się pojawiał. Ten gest był dobitnym wyrazem szacunku i czci, wskazującym, że ci dostojnicy tak wysoko cenili mądrość Hioba, że zatrzymywali się, aby go posłuchać. Mądrość i uczciwość Hioba były powszechnie uznawane, a jego rady postrzegano jako godne zaufania i pomocne.  Hiob nie był tylko bogatym czy wpływowym człowiekiem; był osobą, którą inni szanowali, szukając w nim wskazówek, a nawet przywódcy społeczności byli gotowi zatrzymać się i wysłuchać jego słów.

To, że ci szanowani mężowie przerywali swoje mowy, gdy Hiob mówił, było znaczącym aktem, pokazującym, że reputacja Hioba wykraczała poza bogactwo czy status społeczny. Był szanowany jako ktoś, kto posiadał głęboką intuicję i mądrość. Szacunek i wpływ Hioba były darami od Boga, danymi mu dzięki jego wiernemu życiu.

Hiob wspomina czasy, gdy cieszył się tak wielkim poważaniem, że nawet najbardziej wpływowi i potężni przywódcy rodów, czyli „dostojnicy”, milkli w jego obecności. Mówiąc, że ich „języki przylgnęły im do podniebienia”, Hiob podkreśla, że ci szanowani przywódcy woleli słuchać, niż mówić, jakby jego słowa były warte ich pełnej uwagi. Hiob rozmyśla o czci i szacunku, jakimi się kiedyś cieszył, co sprawia, że jego obecne cierpienie wydaje się jeszcze bardziej bolesne. Kontrastuje swoją przeszłość, gdy ludzie cenili go i szukali jego wglądu, ze swoim obecnym stanem, w którym czuje się ignorowany i osamotniony w swoim cierpieniu.  

W starożytnym społeczeństwie pozycja szacunku i autorytetu często opierała się na charakterze, mądrości i doświadczeniu. Osoby wpływowe, takie jak wodzowie czy starsi, miały przywilej przemawiania na zgromadzeniach publicznych, gdzie ich głos miał znaczenie w podejmowaniu decyzji i wydawaniu osądów. Wspomnienie Hioba o milczeniu dostojników w jego obecności sugeruje, że jego mądrość i pobożność były tak wysoko cenione, że nawet najpotężniejsze osobistości szanowały jego głos.

Jakuba 3:13 – „Kto wśród was jest mądry i rozumny? Niech to okaże dobrym postępowaniem, uczynkami dokonanymi w pokorze, która wypływa z mądrości”. Życie Hioba było świadectwem boskiej mądrości, która zjednała mu szacunek.

„Dobre imię jest cenniejsze niż wielkie bogactwo, a szacunek lepszy niż srebro i złoto”. Księga Przysłów 22:1

Słowom Hioba poświęcano najwyższą uwagę. Obraz namalowany w tym rozdziale odzwierciedla szacunek, jakim darzyli go inni ludzie, a jednocześnie ukazuje jego obecne poczucie straty.  Teraz, gdy czuje się porzucony i niedoceniany, Hiob wspomina okres w swoim życiu, kiedy ludzie darzyli go wielkim szacunkiem, zarówno za jego czyny, jak i słowa. Wspomina, jak każdy, kto go słyszał, dobrze o nim mówił, a każdy, kto go widział, chwalił go. Wpływ Hioba był tak głęboki, że ludzie naturalnie go szanowali, a jego życie postrzegali jako godne podziwu. Nasz fragment jest częścią refleksji Hioba nad jego poprzednim życiem – tęsknoty za życiem naznaczonym honorem, wpływem i szacunkiem w społeczności. Hiob opłakuje utratę tego życia, zwłaszcza że teraz czuje się opuszczony i niezrozumiany w swoim cierpieniu.

Jak już wyżej napisałem wspomnienia Hioba pogłębiają również kontrast między przeszłością a teraźniejszością Hioba. To smutna historia, gdy Hiob wspomina czasy, gdy czuł się szanowany i ceniony, a teraz czuje się odizolowany i zlekceważony, co tylko pogłębia jego poczucie straty i smutku.