Hioba 29:1-4

" I Hiob ciągnął dalej swoją przypowieść, i rzekł: Kto da mi, abym był taki jak za wcześniejszych miesięcy, jak za dni, w których Bóg mnie strzegł; Gdy Jego pochodnia świeciła mi nad moją głową, w Jego świetle chodziłem w ciemności; Taki, jaki byłem w dniach mojej dojrzałości, gdy Bóg w przyjaźni pozostawał nad moim namiotem;" TNP

" I prowadził Ijob dalej pouczającą rzecz swoję, i rzekł: Któżby mi pozwolił być jako za miesięcy dawnych, za dni onych, gdy się Bóg mną opiekował.  Gdy jeszcze świeciła pochodnia Jego nad głową moją gdym jeszcze przy świetle Jego szedł przez ciemność.  Jakom był za dni młodości mojej, gdy jeszcze Bóg radził nad namiotem moim." Cylkow

"Potem Job ciągnął swą przypowieść dalej, mówiąc: Obym był jak za dawnych miesięcy, jak za dni, gdy mnie jeszcze strzegł Bóg, gdy Jego pochodnia świeciła mi nad głową, w Jego świetle chodziłem w ciemności, gdy byłem w dniach mej dojrzałości, w przyjaźni Boga nad moim namiotem," Przekład dosłowny

Mowa końcowa - Wspomnienia o przeszłości

Po przerwie w której wysłuchaliśmy „Odę do mądrości”  Hiob rozpoczyna głęboką i refleksyjną mowę, wspominającego okres w swoim życiu, kiedy czuł się blisko Boga, błogosławiony obfitą dobrocią i szanowany w swojej społeczności. To jego mowa końcowa, w której zdaje się tęsknić za czasami, gdy jego życie było świadectwem Bożej łaski. Jego słowa rozpoczynają rozdział, w którym Hiob opisuje, niemal nostalgicznie, swój dawny status, bogactwo, rodzinę i wpływy. Słowa Hioba odzwierciedlają powszechną ludzką tęsknotę za „lepszymi czasami”, które naszym zdaniem utraciliśmy np. w wyniku wypadku, ciężkiej choroby czy bankructwa. To uniwersalne doświadczenie – tęsknota za czasem w życiu, kiedy wszystko wydawało się „w porządku”. Pogrążony w smutku Hiob zastanawia się, gdzie podziało się to poczucie błogosławieństwa i boskiej ochrony. Rozdział jest pełen poczucia straty Hioba, który zestawia swój poprzedni dobrobyt z obecnym cierpieniem, ukazując swoją szczerą, ludzką walkę ze wspomnieniami.

Hiob wyraża głęboką, serdeczną tęsknotę za czasami, gdy czuł się blisko Boga i cieszył się Jego opieką. Hiob wspomina okres swojego życia, gdy czuł się bezpieczny, błogosławiony i pod troskliwą opieką Boga. Ten werset ukazuje Hioba wspominającego okres, w którym czuł się pewnie w obecności Boga, wiedząc, że jego życie jest strzeżone i błogosławione. W swoim cierpieniu Hiob wspomina przeszłość, w której jego relacja z Bogiem była stała i bliska. Teraz, w swojej walce, zastanawia się, gdzie podziała się ta bliskość. Smutek i tęsknota Hioba ukazują naturalną ludzką reakcję na cierpienie: pragnienie powrotu do lepszych czasów i pytanie, dlaczego wszystko się zmieniło, często nagle i niespodziewanie.

„Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże mój”. Podobnie jak Hiob, psalmista tęskni za obecnością Boga. Psalm 42:1

Hiob wspomina czas, kiedy czuł się otulony Bożym światłem i przewodnictwem, czując, że kroczy w Jego jasności i bezpieczeństwie. Hiob opisuje Bożą łaskę jako „lampę” świecącą na niego, oświetlającą mu drogę, nawet w niepewnych czasach. Ta „lampa” sugeruje Bożą ochronę, mądrość i obecność, dzięki czemu życie Hioba wydawało się błogosławione i bezpieczne. Obraz Boga oświetlającego jego ścieżkę, jaki Hiob wyobraził sobie, odzwierciedla czas, kiedy czuł się bezpieczny i połączony z Nim, z poczuciem, że Bóg kieruje każdym jego krokiem. Teraz, w swoim cierpieniu, Hiob wspomina ten czas światła jako coś, za czym głęboko tęskni. Tęskni za tym poczuciem Bożego przewodnictwa i pokoju w swoim życiu. W tym wersecie smutek i tęsknota Hioba ujawniają jego tęsknotę za aktywną obecnością Boga, czasem, kiedy czuł się prowadzony i strzeżony w każdej chwili.

W wersecie 29:3 słowa Hioba są pełne obrazów i emocji, a metafora wyraża jego poczucie straty. Użycie przez Hioba „lampy” jako symbolu Bożej łaski i prowadzenia jest wymowne. Ukazuje jego głębokie poczucie tęsknoty, dodając poetyckiej głębi jego lamentowi. Obraz lampy świecącej nad jego głową sugeruje, że Hiob odczuwał Bożą łaskę jako coś jasnego, niemal namacalnego, ciepło i światło, które prowadziło go przez życie. To użycie światła jako metafory Bożego przewodnictwa pojawia się w całej Biblii, wzmacniając uniwersalny charakter tego obrazu. Słowa Hioba w tym wersecie wciągają czytelników w jego smutek i tęsknotę, pokazując, jak bardzo czuje się on oddalony od światła, które kiedyś znał.

„Słowo Twoje jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce”. Psalm 119:105 Podobnie jak Hiob, psalmista postrzega Boże przewodnictwo jako światło w ciemności.  „Pan jest moim światłem i moim zbawieniem – kogo mam się lękać?”  Psalm 27:1 

Następnie Hiob wspomina okres w swoim życiu, gdy czuł się blisko Boga, opisując go jako czas, gdy otaczała go „bliska przyjaźń” Boga. Hiob wspomina okres, w którym wierzył, że Bóg jest nie tylko blisko, ale jak przyjaciel, kroczący z nim przez życie. Czuł, że obecność Boga błogosławi każdy aspekt jego życia – jego dom, rodzinę, pracę i społeczność. Słowa Hioba są przepełnione tęsknotą. Tęskni za tym utraconym uczuciem bliskości i ochrony, zwłaszcza w obecnym czasie cierpienia i straty. Ten werset odzwierciedla intensywne pragnienie Hioba, by powrócić do czasów, gdy czuł obecność Boga w swoim życiu. 

Użycie przez Hioba zwrotu „w kwiecie wieku” czy "w dniach mojej dojrzałości"odnosi się zarówno do jego wieku, jak i stanu jego życia – czasu, kiedy wszystko wydawało się właściwe i stabilne.
Postrzega ten czas jako swój „największy sukces”, nie tylko pod względem fizycznego czy materialnego bogactwa, ale w sensie życia w harmonii z Bogiem. Hiob tęskni za poczuciem bycia kochanym i prowadzonym przez Boga, czego teraz czuje, że zostało mu to odebrane.

„Uwierzył Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i nazwano go przyjacielem Boga”. List  Jakuba 2:23  Podobnie jak Hiob również Abraham jest przykładem bliskiej przyjaźni z Bogiem...