Hioba 7: 1-4

"Czyż nie służbę ma człowiek na ziemi? I czyż nie są jego dni jak dni najemnika? Jak sługa pragnie cienia, i jak najemnik czeka na swoją zapłatę, Tak moim udziałem są miesiące marności i wyznaczono mi noce pełne udręki. Gdy się kładę i myślę: Kiedy wstanę? Noc się wydłuża, a jestem nasycony niepokojem aż do świtu." TNP

 "Służbą wojenną los człowieka na ziemi, a jako dni najemnika dni jego. Niby niewolnik, który łaknie cienia, niby najemnik, który czeka na wysługę swoję, Tak wydzielono mi miesiące nędzy, a doliczono nocy utrapień. Gdy się kładę powiadam: kiedyż wstanę? a gdy dłuży się wieczór, syt jestem rzucania się aż do świtu" Cylkow

"Czy nie żołnierką dla człowieka jest być na ziemi, a jego dni – czy nie są jak dni najemnika? Jak niewolnikowi spragnionemu cienia i jak najemnikowi oczekującemu swej zapłaty, tak mi przydzielono miesiące marności i wyznaczono mi (całe) noce niedoli. Gdy się kładę, pytam: Kiedy wstanę? – a (sporo) mierzy wieczór – i przewracam [bujam się] się z boku na bok po świt." Przekład dosłowny

Hebrajskie słowo tłumaczone jako cierpienie oznacza trud i trudności. Hiob w tym fragmencie pisze, że życie nie jest łatwe, jest niekończącą się pracą. Porównuje ludzką egzystencję do służby żołnierzy, pracy najemników i niewolników, którzy ciężko pracują dzień po dniu, w skwarze słońca, szukając wieczornego cienia, mając mało odpoczynku i niepewną nagrodę. Czy praca Hioba przed utratą wszystkiego była trudem. Nie był najemnikiem, miał liczną służbę. Pewnie był dobrym panem i pracodawcą, ale słyszał i widział wyzysk, trud i niedolę innych najemników czy niewolników. Teraz ich ciężką pracę porównuje ze swoją obecną sytuacją.

Jakiś czas temu zwiedzaliśmy twierdzę w Srebrnej Górze. Przewodnik opowiadała nam o trudzie stacjonujących tam żołnierzy. Ich codzienne warunki życia były nieporównywalnie gorsze niż życie najemnika czy niewolnika.

Trud pracy opisuje również Kohelet 3:22,23; "Cóż bowiem ma człowiek z całej swojej pracy i z utrapienia swego serca, którymi się trudzi pod słońcem?  Bo wszystkie jego dni są cierpieniem, a jego zajęcie - smutkiem; nawet w nocy jego serce nie zaznaje spokoju. Także i to jest marnością."

Ten fragment mówi o zmęczeniu, którego doświadcza wielu, gdy zmagania życiowe wydają się nie mieć końca. Tak jak robotnik ma nadzieję na zapłatę, Hiob tęskni za jakąś nagrodą lub uwolnieniem od cierpienia, które w tym momencie jego życia wydaje się nieosiągalne.

Opisuje swoje życie jako wypełnione „miesiącami marności”, co wskazuje na perspektywę nieuchronnego, długiego okresu bólu i cierpienia, które wydają się nie mieć celu. „Noce nędzy” odnoszą się do jego nieprzespanych nocy, naznaczonych bólem, zmartwieniem i smutkiem.

Hiob i trzej jego przyjaciele w ciągu dnia rozmawiali, ale potem przychodziła noc. W dzień jego cierpienie potęgowała bezduszność mędrców, a w nocy niepokój i plączące się rożne dziwne beznadziejne myśli, i tak aż do świtu. Cierpi nie tylko w ciągu dnia, ale nawet w nocy, kiedy ludzie zwykle znajdują spokój i ukojenie.

"...syt jestem rzucania się aż do świtu." Użyty tutaj zwrot można przetłumaczyć; "sycę się bujaniem aż po świt". To dość ważna informacja. Ludzie w nocy się bujają, jest to wynik "choroby sierocej", gdy niekochany człowiek żyje w poczuciu odrzucenia i osamotnienia.

Hiob czuje się przytłoczony tym, ze ból nie ma końca. Słowo „przydzielono mi, wyznaczono” sugeruje poczucie nieuchronności, jakby Hiob wierzył, że cierpienie jest jego nieuniknionym przeznaczeniem. Metafora przydzielonego nieszczęścia podkreśla głębię rozpaczy Hioba, który czuł, jakby jego istnienie było naznaczone cierpieniem.

Podobnych przeżyć doświadczali Dawid i synowie Korego;  „Zmęczyłem się od jęczenia. Całą noc zalewam łoże moje płaczem i łzami oblewam łoże moje”. Psalm 6:6 Podobnie jak Hiob, psalmista wyraża głębokie emocjonalne zmęczenie spowodowane długotrwałym cierpieniem i nieprzespanymi nocami.   „Łzy moje są moim pokarmem we dnie i w nocy, a ludzie mówią do mnie przez cały dzień: Gdzie jest twój Bóg?'” Psalm 42:3 Ten werset również rezonuje z doświadczeniem Hioba niekończącego się smutku i kwestionowaniem obecności Boga.

Myślę, ze te dwa Psalmy ilustrują odczucia Hioba, ale też i wielu wierzących ludzi, żyjących w przeszłości i obecnie, i wcale nie dlatego, że nie mają wiary.