Sofar: Hioba 11: 1-3

"Wtedy Sofar Naamita odpowiedział i rzekł: Czy te mnóstwo słów zostanie bez odpowiedzi? I czy człowiek gadatliwy ma mieć słuszność?  Czy twoja pusta mowa uciszy mężczyzn? Czy gdy drwisz, wtedy nie ma nikogo zawstydzającego?" TNP

"Tedy odparł Cofar z Naamy i rzekł: Godziż się, aby ta ciżba słów bez odpowiedzi została? a miałbyż ten szermierz gadatliwy słuszność zachować?  Brednie twe miałyby mężów do milczenia zniewolić? a miałżebyś urągać a nikt by cię nie zawstydził?" Cylkow

"Wtedy Sofar z Naama odezwał się w te słowa: Czy ta obfitość słów pozostanie bez odpowiedzi i czy można usprawiedliwiać człowieka gadatliwego?  Twoja paplanina – czy ma uciszyć mężczyzn? Gdy kpisz, czy nikt cię nie ma zganić?" Przekład dosłowny


Pan Sofar z Naamy milczał nieco dłużej niż pozostali. Można by oczekiwać, że będzie to mowa przemyślana, przyniesie pocieszenie i wleje w serce Hioba odrobię nadziei. Nic bardziej mylnego. Sofar jest raczej zdegustowany, zgorszony mowami Hioba o jego niewinności  i zarzutami wobec Boga. Ton Sofara jest radykalny, ostry i osądzający -  Czy ty sobie kpisz z nas? Myślisz, że twoja paplanina zamknie nam usta?   Sofar jak pozostali dwaj mędrcy zakłada, że ​​cierpienie Hioba musi być wynikiem ukrytego grzechu.

Błąd  Sofara polegał na jego pewności, że cierpienie Hioba jest wynikiem jakiegoś skrzętnie ukrywanego  grzechu, może grzechu pokoleniowego, nie brał pod uwagę faktu, że suwerenny Bóg, pozwala czasami, ludziom sprawiedliwym, prawym i bogobojnym cierpieć z powodów niezwiązanych z ich zachowaniem. Sofar sugeruje, że skargi Hioba są bezpodstawne i wymagają wyjaśnienia. Zbyt wąskie, szablonowe spojrzenie Sofara na boską sprawiedliwość pomija rzeczywistość, że cele Boga są często o wiele bardziej złożone, niż możemy pojąć.

Historia Hioba, jak również inne fragmenty Pisma Świętego, kwestionują ten szablonowy światopogląd, pokazując, że cierpienie może być narzędziem do oczyszczania wiary, testowania prawości, zasad moralnych, a także w celu ujawniania mocy i chwały Bożej.