Hioba 14: 21-22

"Jego synowie są szanowani, lecz on o tym nie wie; jeśli są w pogardzie, to nie dostrzega tego.  Tylko nad nim boleje jego własne ciało, a jego dusza nad nim płacze." TNP

"Gdy dzieci jego cześć zyskują - on tego nieświadom - a gdy w poniżeniu są, on na nie nie baczy.  Tylko nad nim samym boleje jego ciało, tylko nad nim samym smuci się jego dusza." Cylkow

"Jego synowie są szanowani, lecz on (o tym) nie wie; tracą znaczenie, a do niego to nie dociera. Póki na nim ciało, odczuwa ból, dopóki w nim dusza – płacze." Przekład dosłowny

Hiob przywykł do wygodnego, ustabilizowanego życia. Dorobił się wszystkiego, był szczęśliwy. Cieszył się szacunkiem innych ludzi. Teraz wszystko stracił. Dzieci, majątek, szacunek a na koniec zdrowie. A do tego wszystkiego odwiedzili go przyjaciele, którzy zamiast pomóc, dokładają bólu wewnętrznego. Czy Hiob  radzi sobie z tą sytuacją? - jego dusza nad nim płacze....

Hiob zauważa, że w swoim cierpieniu, będąc w agonii człowiek nie wie (to wszystko co go otacza jest odległe), co dzieje się z jego rodziną lub potomkami. Niezależnie od tego, czy ich dzieci są szanowane i odnoszą sukcesy w życiu, czy też napotykają trudności i popadają w niedole, ludzie ciężko chorzy, podobnie jak zmarli nie są tego świadomi. 

Hiob opisuje izolację, jaką przynosi cierpienie i rezygnacja, które podobnie jak śmierć, odcinają ludzi od radości i smutków życia, których kiedyś doświadczyli. Nie uczestniczą już w wydarzeniach, ani nie są ich świadkami. Hiob doznaje wyłączenia się... Pozostaje on ze swoim bólem ciała i plącząca duszą... no i jeszcze są przyjaciele...

Hiob mówi o tym, jak cierpiąca osoba odczuwa agonię w swoim ciele i opłakuje siebie, skupiając się na swojej osobistej stracie, że przy końcu, gdy człowiek staje w obliczu śmierci, jest pochłonięty własnym bólem i smutkiem. Jest to wyraz izolacji i samotności w cierpieniu, gdzie skupienie się zawęża się do jego własnych udręk.

Czy wśród biblijnych bohaterów, tylko Hiob czuł się tak bardzo pochłonięty własnym bólem? Nie...

„Zmęczyłem się od jęków moich. Całą noc zalewam łoże moje płaczem i łzami zalewam łoże moje”. Psalm 6:6 Ten werset z  oddaje podobne poczucie osobistej udręki i emocjonalny ból związany z cierpieniem.  „Pamiętam utrapienie moje i tułaczkę moją, gorycz i żółć. Dobrze je wspominam, a dusza moja we mnie jest przygnębiona”. Treny 3:19-20 Podobnie jak Hiob, autor Lamentacji rozmyśla o głębokim, osobistym przygnębieniu. „Byliśmy pod wielkim uciskiem, daleko przekraczającym nasze siły, tak że zwątpiliśmy o życiu”. 2 Koryntian 1:8 Ten werset z listów Pawła również informuje nas o trudnych doświadczeniach uczniów Jezusa i przytłaczającym ucisku.