Hioba 21: 21-22

"Bo jakaż jest jego rozkosz w jego domu, gdy jest już po nim, i gdy liczba jego miesięcy osiągnie kres?  Czy ktoś może uczyć Boga wiedzy, gdy On sam sądzi najwyższych?" TNP

"Bo cóż obchodzi go dom jego, gdy po nim będzie, gdy liczba miesięcy jego obrachowaną zostanie?  Alboż można Boga poznania uczyć, Jego który niebiosa sądzi?" Cylkow

"Bo jakaż jego rozkosz w jego domu, gdy już po nim, i gdy liczba jego miesięcy w pół przecięta?  Lecz czy Boga może ktoś uczyć mądrości, skoro On i najwyższych sądzi?" Przekład dosłowny

Jedno z angielskich przekładów tak oddaje wiersz 21; „Bo cóż ich obchodzi rodzina, którą zostawią, gdy skończą się ich wyznaczone miesiące?” , podobnie Cylkow i Biblia Lubelska; "Bo cóż go dom obchodzi, co po nim [zostanie]," 

Hiob wskazuje na egocentryzm, to się teraz nazywa narcyzm ludzi niegodziwych, podkreślając ich obojętność wobec innych, nawet wobec własnych rodzin. Zauważa, że ​​gdy ich życie dobiega końca, nie okazują szacunku ani troski ludziom, których zostawiają. Hiob wydaje się sugerować, że niegodziwi żyją tylko dla siebie, nie myśląc o spuściźnie materialnej (dziś są to zaciągnięte kredyty) i duchowej, ani o wpływie, jaki ich życie i wybory mogą mieć na przyszłe pokolenia. Kiedy umierają, nie czują wyrzutów sumienia ani odpowiedzialności za wpływ, jaki pozostawili innym. 

Zaniepokojenie Hioba polega na tym, że ci ludzie nie ponoszą żadnych widocznych konsekwencji swoich czynów, gdy żyją. Mimo że żyją egoistycznie, wydaje się, że prosperują do końca życia, a śmierć w wielu przypadkach nie wydaje się wiązać z żadną prawdziwą odpowiedzialnością. Dla Hioba rodzi to pytania o sprawiedliwość życia i dlaczego niegodziwym pozwala się żyć tak beztrosko bez konsekwencji.

Hiob używa pytania retorycznego, aby podkreślić naturę niegodziwych. Fraza „co ich to obchodzi” sugeruje bezduszną, obojętną beztroską postawę. Użycie „przydzielonych miesięcy” jest również znaczące, ponieważ odzwierciedla ideę, że każda osoba ma ustalony czas na ziemi. Pytanie Hioba sugeruje, że chociaż niegodziwi mają tylko ograniczony czas, żyją tak, jakby nie było żadnych barier czasowych i konsekwencji ich działań, skupiając się tylko na sobie, nie myśląc o innych.

Podczas gdy niegodziwi mogą żyć egoistycznie, Bóg wzywa swój lud, aby żył ze świadomością, jak nasze czyny wpływają na innych. Powinniśmy dbać o dobro naszych rodzin i społeczności oraz żyć w sposób, który odzwierciedla Bożą miłość i sprawiedliwość.

Hiob uznaje najwyższą władzę i mądrość Boga. Retoryczne pytanie: „Czy ktoś może nauczyć Boga wiedzy?” podkreśla, że ​​nikt nie ma zdolności ani prawa do nauczania Boga, ponieważ On jest wszechwiedzący i wszechmocny. Bóg nie potrzebuje rady ani wskazówek, ponieważ Jego zrozumienie jest kompletne i doskonałe. Hiob wskazuje, że władza Boga rozciąga się nawet na najwyższe moce – czy to duchowe, czy ziemskie. Tylko Bóg jest sędzią nad wszystkimi i wszystkim, a nikt nie jest ponad Nim lub poza Jego zasięgiem. 

Koncepcja bezgranicznej wyższości Boga nawet nad najpotężniejszymi ludźmi, królami, władcami i przywódcami była centralnym punktem wiary żydowskiej. Bóg był postrzegany jako najwyższy sędzia nad wszystkimi, a Jego mądrość była uważana za wykraczającą poza ludzkie zrozumienie

Bóg jest wszechwiedzący i nieskończenie mądry, oznacza to, że Jego sądy są doskonałe, nawet gdy ich nie rozumiemy. Przypomina nam to, że ludzka mądrość jest ograniczona i że nie mamy zdolności, aby w pełni pojąć Boży plan lub Jego cele. Podczas gdy Hiob zmaga się z pytaniami o sprawiedliwość i sens  cierpienia, przyznaje, że mądrość Boga jest większa niż wszystko, co ludzie mogą pojąć.

Zadając pytanie z oczywistą odpowiedzią (nikt nie może nauczać Boga), Hiob podkreśla głupotę prób zrozumienia lub kwestionowania Bożych dróg w pełni. Słowa „On sądzi nawet najwyższych” podkreśla autorytet Boga nad wszystkim, pokazując, że nie ma nikogo poza Jego zasięgiem lub poza Jego mądrością. To stwierdzenie stanowi punkt zwrotny w argumentacji Hioba. Chociaż kwestionował, dlaczego niegodziwi prosperują i dlaczego życie wydaje się niesprawiedliwe, ostatecznie powraca do prawdy o suwerenności Boga. Używając języka retorycznego, Hiob sprawia, że ​​jego słuchacze rozważają (powinni rozważyć) wielkość mądrości Boga i potrzebę zaufania Jego ostatecznemu planowi.

Koncepcja bezgranicznej wyższości i mądrości Boga jest zapisana w innych fragmentach pisma Świętego; „Któż może zgłębić Ducha Pańskiego lub pouczyć Pana jako jego doradcę? Kogo Pan radził, aby Go oświecił, i kto Go nauczył właściwej drogi?” Izajasz 40:13-14;

„Wielki jest nasz Pan i potężny w mocy, a Jego rozum nie ma granic”. Psalm 147:5;  „O, jakże głębokie są bogactwa mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego ścieżki! Kto poznał myśl Pana? Albo kto był Jego doradcą?'”  Rzymian 11:33-34; 

"Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje - mówi Pan," Księga Izajasza 55:8