Hioba 23: 14-17

"Tak, On dopełni mój wyznaczony czas; u Niego jest wiele takich zamiarów. Dlatego też jestem zatrwożony przed Jego obliczem; rozważam i odczuwam lęk wobec Niego.  A Bóg osłabił moje serce, Wszechmogący mnie zatrwożył. Bo nie zostałem uciszony przed ciemnością, ani przez to, że twarz moją ogarnął mrok." TNP

"Tak, spełni co mi przeznaczył; a postanowień podobnych jeszcze dużo powziął.  Dlatego to trwożę się przed obliczem Jego, gdy rozważam, drżę przed nim. Tak, Bóg doprowadził do zwątpienia serce moje, a Wszechmocny przeraził mnie. Bom nie czuł się zniweczony widokiem ciemności, ani posępnem obliczem mojem, które pokrył mrok." Cylkow

"Tak, dopełni mego losu – i tym podobnych wiele jest u Niego. Dlatego niepokoję się przed Jego obliczem, zastanawiam się i boję się Go.  Bóg rozmiękczył moje serce, Wszechmocny zaniepokoił mnie,  jednak nie ucichłem z powodu ciemności ani przez to, że mrokiem okrył moją twarz." Przekład dosłowny

Czy Bóg wykonuje swój wyrok przeciwko Hiobowi? Hiob rozmyśla nad planami Boga wobec niego, przyznając, że Bóg aktywnie realizuje swoje cele, nawet jeśli Hiob może ich nie rozumieć ani nie kontrolować. "Toteż dopełnia tego co dla mnie wyznaczył..." lub  "spełni co mi przeznaczył"  Użyte tutaj hebrajskie słowo znaczy; dekret rozporządzenie, postanowienie. Czy Bóg postanowił, że Hiob cierpiał? Czy na mocy Boskiego dekretu Hiob stracił dzieci, majątek, pozycję społeczną i zdrowie? 

Hiob jest pogrążony w głębokim cierpieniu i w tym wersecie przyznaje, że plany Boga wobec niego – choć bolesne – rozwijają się zgodnie z wolą Boga. Nastrój Hioba ulega zmianie. Najpierw z odwagą planuje wyruszyć na poszukiwanie Boga, stanąć przed Nim w swojej obronie, a teraz pisze, że jest przerażony, ale zaraz po tym oświadcza, że żadna ciemność go nie uciszy. Hiob zdaje sobie sprawę, że plany Boga nie są przypadkowe ani nieprzemyślane; są celowe i celowe. To wyznanie wiary Hioba niekoniecznie łagodzi ból, wręcz przeciwnie, potęguje go, ale też pokazuje jego zaufanie do mądrości Boga, nawet gdy zmaga się ze zrozumieniem, dlaczego przechodzi przez tyle cierpienia. 

Gdyby tylko Hiob wiedział kto jest sprawcą jego nieszczęścia... Ludzie od zarania dziejów, złe rzeczy, a nawet grzech przypisują Bożym dekretom i przeznaczeniu, karmie... Teologia Hioba jest błędna, sprawia, że Hiob się trwoży, że strach wywołuje  drżenie ciała.  Hiob boi się, że Bóg może mieć „wiele takich planów jeszcze w zanadrzu”

Słowa Hioba pokazują głęboką wiarę w mądrość Boga, ufając, że wola Boga działa, nawet jeśli Hiob nie może jej w pełni zrozumieć i nie do końca ją akceptuje. Niezależny Bóg kontroluje i dopuszcza wszystkie okoliczności i że Jego cele dla naszego życia są celowe, nawet jeśli wiążą się z trudnościami. Musimy cały czas pamiętać, że Hiob, ani jego żona i przyjaciele - oskarżyciele nie wiedzą tego co my wiemy.

W Psalmie 33:11 czytamy; „Lecz zamiary Pana trwają na wieki, zamiary Jego serca przez wszystkie pokolenia”. Czy Bóg zamierzył doświadczyć Hioba w tak surowy sposób? Czy zamierzył ulec prowokacji szatana?

„Dlatego lękam się przed Nim, gdy pomyślę o tym wszystkim, boję się Go”. Hiob rozmyśla nad swoją opłakaną sytuacją i strachem przed działaniem i celami Boga w jego życiu. Hiob zmaga się z rzeczywistością niezawisłości i sprawiedliwości Boga, a gdy myśli o planach i zamierzeniach Boga, odczuwa przerażenie. Reakcja Hioba nie jest tu przerażeniem bez powodu; jest to uznanie, jak mały jest w porównaniu z wielkością i autorytetem Boga. 

Lęk przed obliczem Boga nie oznacza, że Hiob boi się Go zobaczyć, czy spotkać się z Nim, a raczej tego , co go może jeszcze spotkać ze strony Boga.

Przyjaciele - oskarżyciele Hioba twierdzą, że jego cierpienie musi być karą za zło, ale Hiob wie, że był wierny, prawy i nienaganny. Przyznanie się Hioba do strachu przed Bogiem wynika częściowo z przytłaczającego poczucia, że ​​drogi Boga wykraczają daleko poza ludzkie pojmowanie i że Hiob tak na prawdę nie wie co go jeszcze czeka. W starożytnej kulturze hebrajskiej „bojaźń Pańska” była oznaką mądrości i czci wobec Boga, ale wyraz lęku, strachu i trwogi u Hioba, jest czymś więcej niż "bojaźń Boża", pokazuje jego świadomość majestatu Boga i jego własnych ograniczeń. Mówi "Bóg wziął mnie na swój cel" odnosi się do bolesnego i trudnego doświadczenia Hioba, który uważa, że Bóg uczynił go celem swojej surowej próby. Hiob, pomimo swojej pobożności i oddania Bogu, doświadcza ogromnego cierpienia i strat, co skłania go do zadawania pytań i wyrażania swojego bólu. 

"Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel." H 16:12

„Boję się Go i ze strachu cały drżę." Hiob porusza temat strachu, podkreślając poczucie małości i bezbronności  przed Bogiem. To powtórzenie odzwierciedla intensywne uczucia Hioba, podkreślając jego zrozumienie mocy i sprawiedliwości Boga.  Hiob nie ukrywa swoich uczuć ani nie udaje, że wszystko rozumie; zamiast tego otwarcie i szczerze przyznaje się do swojego strachu wobec poczynań Boga w jego życiu. 

„Bóg rozmiękczył [dosłownie osłabił] moje serce, Wszechmogący mnie przeraził.”  Hiob dzieli się emocjonalnym i fizycznym wpływem, jaki wywarło na niego doświadczenie cierpienia i przytłaczająca obecność Boga. Kiedy mówi: „Bóg zemdlał mi serce”, opisuje uczucie głębokiego wyczerpania i słabości. Cierpienie Hioba jest zarówno fizyczne, jak i emocjonalne, i tutaj przyznaje, że moc Boga sprawiła, że ​​poczuł się bezbronny, a nawet przerażony. Hiob wyraża rzeczywistość stania w obecności wszechmocnego Boga w czasie intensywnego cierpienia. Pomimo zaufania Hioba do mądrości Boga, jest szczery co do tego, jak przytłaczające jest znalezienie się w sytuacji, w której nie do końca rozumie cel Boga. Hiob z jednej strony chciałby Boga odwiedzić, stanąć przed Sędzią, być adwokatem w swojej sprawie, z drugiej strony uznaje Boży Majestat i jest tym przytłoczony i przerażony.

W starożytnej kulturze hebrajskiej „słabe serce” mogło reprezentować uczucia strachu, słabości i pokory w obecności czegoś o wiele większego od siebie. Wyrazem tego są słowa Dawida w Psalmie 38:10; „Moje serce trzepocze, moja siła mnie opuściła, a nawet światło zniknęło z moich oczu”.

Hiob przyznaje, że pomimo przytłaczającej strachu i ciemności wokół niego, nadal mówi i szuka zrozumienia. „Ciemność”, do której odnosi się Hiob, symbolizuje zarówno jego cierpienie, jak i tajemnicę planów Boga, których nie może w pełni zrozumieć. Hiob czuje, że jego życie jest pokryte „gęstą ciemnością”, ale to go nie ucisza ani nie powstrzymuje od zwracania się do Boga. Ten werset ukazuje odporność psychiczną Hioba; chociaż jest w rozpaczy, nie rezygnuje ze swojej wiary ani pragnienia komunikowania się z Bogiem. Zamiast tego Hiob postanawia iść dalej, mówiąc szczerze o swoim bólu i zagubieniu. 

Hiob używa obrazów „ciemności” i „gęstej ciemności”, aby namalować obraz wewnętrznej walki. Powtarzanie tych terminów wzmacnia poczucie ciężaru i tajemnicy otaczającej go. Słowa „nie ucichłem z powodu ciemności” pokazują i podkreślają odporność Hioba i jego ogromną determinację, aby nadal komunikować się z Bogiem, szukać Go, stanąć przed Nim. Kontrast między ciemnością a gotowością Hioba do mówienia jest potężny, podkreśla jego wiarę w sprawiedliwość Boga. pomimo przerażenia i strachu.