Hioba 26: 11-14

"Filary niebios doznają wstrząsu i zdumiewają się Jego naganą. On w swojej mocy wzburza morze, i w swojej roztropności roztrzaskał Rahaba. Przez swoje tchnienie odsłania piękno niebios, a Jego ręka przebiła wijącego się węża. Oto te sprawy, to zaledwie zarys Jego drogi i niczym szept słyszymy Jego słowo! Kto więc zdoła zrozumieć grom Jego potęgi?" TNP

"Filary niebios zachwiały się, i osłupiały przed groźbą Jego. Mocą Swoją spienił morze, a mądrością Swoją zmiażdżył Rahaba. Za tchnieniem Jego rozjaśnia się niebo; przeszyła ręka Jego węża chybkiego.  Oto tylko zarysy dróg Jego, ale i to tylko poszept wieści, którąśmy zasłyszeli o Nim! Wszakże gromowładną wszechmoc Jego - któż ją wyrozumie!" Cylkow

"Kolumny niebios chwieją się, milkną w osłupieniu przed Jego upomnieniem. Swoją mocą uspokoił morze, a swoją mądrością zmiażdżył Rahaba. Swoim podmuchem sprawia przejrzystość na niebiosach, Jego ręka przebiła zwinnego węża. Oto te sprawy to (tylko) obrzeża Jego dróg i niczym szept słyszymy Jego słowo, kto więc pojmie grom Jego potęgi?" Przekład dosłowny

Hiob opisuje przytłaczającą moc Boga, tak potężną, że nawet „filary niebios” drżą [są wstrząśnięte] na Jego rozkaz. Ten poetycki język przekazuje myśl, że nic w stworzeniu, bez względu na to, jak stabilne czy silne się wydaje, nie może oprzeć się autorytetowi i mocy Boga. Kiedy Bóg „gromi”, jest to akt mocy i sądu, któremu nawet najsolidniejsze części stworzenia nie mogą się oprzeć. Ten obraz pokazuje nam, że władza  Boga jest potężna; kiedy On powstaje i przemawia, cały wszechświat jest drży przed Nim i milknie w osłupieniu. Hiob używa tego opisu, aby podkreślić budzącą podziw moc Boga, przypominając nam, że Bóg ma całkowitą kontrolę nad całym stworzeniem.

"Którego głos wstrząsnął wówczas ziemią, a teraz obiecuje, mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem." Hebrajczyków 12:26

"Wtedy ludzie wejdą do jaskiń skalnych i do jam wykopanych w ziemi ze strachu przed PANEM i przed blaskiem Jego majestatu, gdy powstanie, aby wstrząsnąć ziemią!; ... Wstrząsnę bowiem niebem i ziemia zadrży w posadach, poruszy je wzburzenie PANA Zastępów w dniu, gdy wzbierze gwałtowność Jego gniewu."  Księga Izajasza 2:19; 13:13

W czasach Hioba ludzie często wyobrażali sobie ziemię i niebo jako filary lub fundamenty, które je podtrzymywały, symbolizując stabilność i siłę. Opisując te „filary” jako drżące, Hiob pokazuje, że nawet najbardziej niewzruszone elementy stworzenia reagują na głos Boga. Ten obraz musiał znaleźć oddźwięk wśród słuchaczy Hioba, którzy postrzegali niebo i ziemię jako niewzruszone. Dla nich myśl, że te filary mogą „drżeć”, stanowiła dobitne przypomnienie niezrównanego autorytetu Boga i tego, jak Jego głos może oddziaływać nawet na najbardziej stabilne części stworzenia.

„Głos Pański jest potężny, głos Pański dostojny… Głos Pański wstrząsa pustynią, Pan wstrząsa pustynią Kadesz”. Psalm 29:4-6; „Kto patrzy na ziemię, a ona drży, kto dotyka gór, a one dymią”. Psalm 104:32;  „Przed Nim drżą góry i pagórki się rozpływają. Ziemia drży przed Nim, świat i wszyscy jego mieszkańcy”. Księga Nahuma 1:5

Hiob opowiada o ogromnej mocy Boga nad stworzeniem i Jego zdolności do zaprowadzenia porządku z chaosu. Uciszenie bądź wzburzenie morza odnosi się do kontroli Boga nad potężnymi siłami natury. W starożytności morze było często postrzegane jako chaotyczne, budzące grozę i nieprzewidywalne, symbolizujące siły wymykające się spod ludzkiej kontroli. Werset wspomina również o „Rahab”, terminie używanym do przedstawienia potwora morskiego lub symbolu chaosu, który Bóg ujarzmia swoją potężną mocą i mądrością. Hiob przypomina słuchaczom, że Bóg jest nie tylko potężny, ale i mądry, zdolny ujarzmić nawet najbardziej chaotyczne siły na świecie. Łącząc „moc” z „mądrością”, Hiob podkreśla, że potęga Boga nie jest lekkomyślna, ale jest celowa i kierowana roztropnością.

W H 9:13 czytaliśmy, że "Nawet zastępy Rachaba skuliły się u jego stóp."  Gdy Bóg się gniewa, jego reakcja staje się jeszcze bardziej gwałtowna, tak potężna, że pod nim uginają się pomocnicy Rahaba. Kim był Rahab?

„Rahab” w tym fragmencie prawdopodobnie odnosi się do starożytnego, mitycznego bliskowschodniego symbolu chaosu lub kosmicznego wroga Boga. W całym Starym Testamencie określenie Rahab jest używane do przedstawienia sił buntu lub nieporządku. Odnosząc się do Rahaba, Hiob przyznaje, że nawet najbardziej przerażające i chaotyczne siły we wszechświecie są ujarzmiane przez Boga.

"Ty panujesz nad wzburzonym morzem, gdy wzbierają jego fale, Ty je uciszasz. Ty zmiażdżyłeś Rahaba [potwora morskiego] jak rannego, mocą twego ramienia rozproszyłeś swoich wrogów." Psalm 89:10; 

'Rahab' pochodzi od hebrajskiego rdzenia רָהַב (rahav), oznaczającego „działać burzliwie” lub „zachowywać się dumnie”. W Biblii hebrajskiej „Rahab” jest używane metaforycznie w odniesieniu do potężnej, chaotycznej siły lub bytu, często symbolizującego Egipt lub potwora morskiego. Jest kojarzone z dumą i tumultem. Termin ten jest używany do przedstawienia mocy Boga nad chaosem i Jego zdolności do podporządkowania sobie zbuntowanych narodów.

Dalej Hiob opisuje władzę Boga nad niebiosami i Jego zwycięstwo nad siłami chaosu. „Od Jego tchnienia niebo stało się piękne” sugeruje, że sam oddech Boga wnosi jasność i porządek do stworzenia, a obraz ręki Boga przebijającej „węża pełzającego” przedstawia Jego moc pokonywania sił chaosu i zła. W starożytnych tekstach węże często symbolizowały niebezpieczeństwo, chaos lub sprzeciw wobec Boga. Hiob używa tego obrazu, aby uświadomić słuchaczom, że Bóg w swojej mocy jest w stanie zaprowadzić pokój i porządek, odpierając wszystko, co zagraża Jego stworzeniu. Bóg ma  moc pokonać chaos i swoim oddechem rozjaśnić niebo również nad jego życiem.

Za czasów Hioba w wielu kulturach istniały mity o stworzeniach przypominających węże, symbolizujących nieporządek lub kosmiczne zmagania. Wzmianka Hioba o „szybującym wężu” nawiązuje do tej starożytnej symboliki, ale Hiob przekształca ją w deklarację władzy Boga nad wszelkimi mocami, naturalnymi i nadprzyrodzonymi. Było to śmiałe stwierdzenie w czasach, gdy ludzie bali się sił, których nie byli w stanie zrozumieć. Często siły te były bóstwami dla ludzi.  Słowa Hioba miały przypomnieć jego słuchaczom, że Bóg, którego wyznaje i którego darzy czcią, nie jest zagrożony przez te siły – wręcz przeciwnie, ma moc, by je pokonać i kontrolować.

Fragment ten ten podkreśla  niezależność Boga i Jego zdolność do zaprowadzenia porządku i pokoju, nawet w obliczu sił, które wydają się przytłaczające. Opisując Boga jako tego, który „uśmiercił szybującego węża”, Hiob potwierdza, że moc Boga jest niezrównana i że żadna siła chaosu czy zła nie może Mu się oprzeć. To upewnia nas, że Bóg jest najwyższą władzą nad wszystkim, w tym nad elementami życia, które mogą wydawać się przerażające lub wymykające się spod kontroli. Boży oddech, który przynosi jasność niebios, symbolizuje Jego życiodajną obecność i pokój, jaki przynosi stworzeniu.

Poetyckie połączenie Bożego tchnienia i Jego ręki ukazuje zarówno Jego troskliwą obecność, jak i Jego zdolność do przezwyciężenia wszystkiego, co sprzeciwia się Jego porządkowi.

„Słowem Pana powstały niebiosa, a tchnieniem ust Jego – zastępy gwiazd.” Psalm 33:6;  „W owym dniu Pan ukarze swoim mieczem – mieczem okrutnym, wielkim i mocnym – Lewiatana, węża pełzającego, Lewiatana, węża krętego; zabije potwora morskiego.” Księga Izajasza 27:1; „Tyś rozciął morze swoją mocą, roztrzaskał głowy potwora w wodach”. Psalm 74:13-14

Hiob kończy swoje rozważania na temat mocy i majestatu Boga, przyznając, że nawet najbardziej budzące podziw fragmenty stworzenia są jedynie małym przebłyskiem Bożej wielkości. Hiob opisuje stworzenie jako „zewnętrzny zarys” dzieł Bożych, co oznacza, że to, co widzimy, to zaledwie skrawek Jego mocy. „Cichy szept” głosu Boga, który słyszymy w naturze, wskazuje na Jego wielkość, ale jest jedynie zaledwie małym odbiciem tego, kim On naprawdę jest. Hiob zdaje sobie sprawę, że pełna moc Boga wykracza poza ludzkie pojmowanie, symbolizowana przez „grzmot Jego mocy”, którego nikt nie jest w stanie w pełni zrozumieć.

„Zewnętrzny skraj” sugeruje ledwo dostrzegalny brzeg, sugerując, że to, co ludzie widzą, to jedynie niewielka część całości. „Słaby szept” kontrastuje z „grzmotem” mocy Boga, pokazując, że wiedza, jaką posiadamy o Bogu, jest jedynie cichą sugestią w porównaniu z rzeczywistością Jego pełnego majestatu. Ta poetycka struktura buduje oczekiwanie, prowadząc czytelników do zrozumienia, że wielkość Boga jest o wiele większa, niż jesteśmy w stanie pojąć.

 „Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, a Jego wielkości nikt nie może zgłębić”. Psalm 145:3; „O, jakże głębokie są bogactwa mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego ścieżki!” List do Rzymian 11:33