Hioba 27: 9-12

"Czy Bóg usłyszy jego wołanie o pomoc, gdy spadnie na niego nieszczęście? Czy może rozkoszować się we Wszechmogącym [El Shaddai]? Czy wezwie Boga w każdym czasie? Pouczę was o ręce Boga, tego co z Wszechmogącym – nie zataję. Oto wy – wszyscy z was – widzieliście to; więc dlaczego ta próżna pusta mowa?” TNP

" Czyż usłyszy Bóg wołanie jego, gdy przypadnie go niedola?  Alboż może on się rozkoszować Wszechmocnym, wzywać Boga na każdy czas? Ja wszakże wskażę wam, co ręką Bożą się dzieje, co Wszechmocny zamierza, nie utaję. Oto wszyscyście to widzieli; a czemu marności jeszcze prawicie?" Cylkow

"Czy Bóg usłyszy jego wołanie o pomoc, gdy przyjdzie (w odpowiedzi) na jego ucisk? Czy może rozkoszować się Wszechmocnym, wzywać Boga w każdym czasie? Pouczę was o ręce Boga, tego, co z Wszechmocnym, nie zataję. Oto wy wszyscy widzieliście (to), więc dlaczego powtarzacie takie niedorzeczności?" Przekład dosłowny

Hiob jest godzien naszego szacunku.  Człowiek, który stracił dzieci, majątek, autorytet i zdrowie. Ten pożałowania godzien 'nędzarz', przytłoczony oskarżeniami przyjaciół, właśnie otrząsa się z pyłów goryczy i teraz będzie pouczał innych o wielkości i wszechmocy Boga...

W rozdziale 27 Hiob wygłasza ostateczną obronę przed oskarżeniami przyjaciół. Oświadcza, że nie wyrzeknie się swojej uczciwości i potępia ich hipokryzję. W wersecie 12 Hiob wzywa przyjaciół do rozważenia dowodów, które mają przed sobą. Mówi w zasadzie: „Widzieliście prawdę na własne oczy, dlaczego upieracie się przy swoich pustych i daremnych argumentach?”.

Hiob zadaje skłaniające do refleksji pytania o relacje między Bogiem a tymi, którzy żyją bez Niego. To jest kontynuacja  rozważania o bezbożnym obłudniku. Hiob zastanawia się, czy Bóg usłyszy wołanie tych, którzy Go odrzucają, gdy znajdą się w tarapatach. Ten fragment ilustruje przekonanie Hioba, że prawdziwa wierność Bogu nie dotyczy tylko chwil kryzysu, ale każdej sfery i momentu życia. Pytanie Hioba podkreśla, że obłudnik, czyli człowiek bezbożny ignorując Boga poniesie konsekwencje swojego wyboru. Brak nadziei, zerwana relacja z Bogiem, niewysłuchane modlitwy i wołania, a także smutek spowodowany brakiem społeczności z Bogiem.  

Pytając: „Czy Bóg wysłuchuje ich wołania, gdy nadchodzi udręka?”, Hiob zachęca swoich pseudoprzyjaciół do zastanowienia się nad znaczeniem autentycznej, wiernej relacji z Bogiem. Hiob ma podejrzenia, że jego przyjaciele - oskarżyciele nie mają dobrej relacji z Bogiem. A nawet niedwuznacznie zalicza ich do obłudników i ludzi niegodziwych. Pytanie Hioba nie udziela bezpośredniej odpowiedzi, co skłania do refleksji.

Biblia ostrzega przed utratą i zaniedbaniem relacji z Bogiem. Księga Przysłów 1:28-29 mówi: „Wtedy będą mnie wzywać, lecz nie odpowiem, będą mnie szukać, lecz mnie nie znajdą, bo znienawidzili wiedzę i nie upodobali sobie bojaźni Pańskiej”. W Księdze Jeremiasza 11:11 Bóg mówi: „Sprowadzę na nich nieszczęście, którego nie będą mogli uniknąć. Choćby wołali do Mnie, nie wysłucham ich”.

Hiob w tej mowie odbija piłeczkę na pole przyjaciół. Jeszcze nie tak dawno Elifaz  kierował do Hioba apel o przyznanie się do grzechów; "Wszechmocny będzie twoim złotem, srebrem i twoją siłą.  Wtedy będziesz się rozkoszować we Wszechmocnym i podniesiesz do Boga swoje oblicze.  Będziesz się modlił do niego, a on cię wysłucha, a ty wypełnisz swoje śluby." H 22: 25-27

Hiob zastanawia się, czy ci, którzy żyją bez  Boga, znajdują w Nim prawdziwą radość.  Hiob zdaje sobie sprawę, że dla niektórych wiara i relacja z Bogiem może być jedynie ostatnią deską ratunku w trudnych chwilach, a nie stałym, serdecznym związkiem.  Dzisiejszy fragment  podkreśla, że ci, którzy prawdziwie znają Boga i wzywają Go nie tylko w utrapieniu, zawsze znajdują w Nim źródło radości i siły. Pytanie Hioba wzywa nas do zbadania, czy naprawdę rozkoszujemy się Bogiem każdego dnia i zwracamy się do Niego całym sercem, niezależnie od okoliczności.

Pytanie Hioba wskazuje również na prawdę, że poznanie Boga powinno przynosić radość, a wzywanie Go powinno być naturalną, codzienną częścią życia wierzącego. Ten werset wzywa nas do postrzegania Boga nie tylko jako rozwiązania naszych problemów, ale jako źródła naszej radości i siły. 

Hebrajskie słowo "anag'  pochodzi od słowa delikatny, miękki i może być przetłumaczone jako; delikatność, rozkoszować się, cieszyć się.  Wybór słowa „radość” podkreśla, że poznanie Boga powinno przynosić poczucie przyjemności i spełnienia, podczas gdy „zawsze”; "w każdym czasie" odnosi się do regularności tej relacji. Odpowiedzi na te pytania nie są udzielane wprost, zachęcając czytelników do zastanowienia się nad własną relacją z Bogiem i zastanowienia się, czy naprawdę odnajdują radość i czy stale na Nim polegają. Psalm 37:4 mówi: „Rozkoszuj ['anag'] się Panem, a On spełni pragnienia twego serca”.

Bóg jest 'Shaddai' co oznacza, że jest  Wszechmogący i posiada absolutną siłę , co podkreśla nieograniczoną moc, wystarczalność i niezależność Boga. Wszechmoc Boga była utożsamiana z tym który karmi, zaopatruje, dostarcza, jest źródłem również siły. 

Hiob w tym rozdziale zdecydowanie deklaruje kilka rzeczy; że nie przyzna racji "marnym" przyjaciołom, i nie odstąpi od obrony swojej nieskazitelności. Teraz deklaruje, że"pouczy ich o działaniu Boga", podzieli się swoją wiedzą na temat mocy Boga i Jego dróg. Pomimo cierpienia i argumentów przyjaciół, zaufanie Hioba do siły i autorytetu Boga pozostaje niezachwiane. Hiob jest godzien naszego szacunku.  Człowiek, który stracił dzieci, majątek, autorytet i zdrowie, przytłoczony oskarżeniami przyjaciół. Ten pożałowania godzien 'nędzarz' właśnie otrząsa się z pyłów goryczy i teraz będzie pouczał innych o wielkości i wszechmocy Boga...

Mówiąc: „Nie ukryję” dróg Boga, Hiob wskazuje, że chce ukazać wielkość i moc Boga, nawet jeśli sam ma trudności ze zrozumieniem, dlaczego cierpi. Ten werset ukazuje pragnienie Hioba, by czcić Boga, mówić o Nim. Hiob czuje się odpowiedzialny za pomaganie innym w zrozumieniu charakteru i działań Boga, nawet w obliczu trudności.

Przykład Hioba zachęca wierzących do dzielenia się swoimi doświadczeniami i zrozumieniem Boga, szczególnie w trudnych chwilach, jako sposobu na oddawanie Mu czci i pomaganie innym w dostrzeganiu Jego wielkości. Przypomina nam, że nawet jeśli nie znamy wszystkich odpowiedzi, nadal możemy głosić Bożą siłę i wierność.

„Pokolenie drugiemu głosi Twoje dzieła, opowiada o Twoich potężnych czynach”. Psalm 145:4; "Chwalcie Jahwe, wzywajcie Jego imienia! Ogłaszajcie wśród narodów Jego dzieła, przypominajcie, że wzniosłe jest Jego imię!  Śpiewajcie dla Jahwe, bo wielkie rzeczy uczynił; niech się staną wiadome na całej ziemi!" Księga Izajasza 12:4,5

Po co więc ta bezsensowna gadanina?

Przyjaciele Hioba próbują wyjaśnić jego cierpienie, opierając się na własnych przekonaniach, ale Hiob wskazuje na błąd w ich rozumowaniu. Hiob zwraca się bezpośrednio do swoich przyjaciół, którzy upierają się, że jego cierpienie musi być karą za grzech. Hiob podkreśla, że powinni już wiedzieć, że cierpienie nie zawsze bezpośrednio jest związane z popełnieniem zła. Kwestionuje ich poglądy, mówiąc, że sami widzieli, jak działa życie, nie raz byli świadkami realiów życia i cierpienia,  ale oni nadal oferują wyjaśnienia, które nie pokrywają się z rzeczywistością. Pytanie Hioba: „Po co więc ta bezsensowna gadanina?” ujawnia jego frustrację z powodu braku prawdziwego zrozumienia przez przyjaciół dróg Boga. Słowa Hioba przypominają nam o znaczeniu pokory i ostrożności w formułowaniu założeń dotyczących zamierzeń Boga.

Przyjaciele - oskarżyciele Hioba nadal wyznają uproszczony, „próżny” pogląd teologiczny, który utożsamia cierpienie z niegodziwością i bezbożnością. Hiob podważa ich błędną logikę, wskazując, że widzieli zarówno prawych w udręce, jak i niegodziwych żyjących w dobrobycie, jednak oni  w swoich argumentach nie uwzględniają tej prawdy. Hiob wzywa swoich przyjaciół, aby rozważyli dowody, którymi się kierują, i uznali daremność i pustkę swoich argumentów.

Mówiąc: „Wszyscy sami to widzieliście”, Hiob odwołuje się do ich wspólnej wiedzy i doświadczenia. Określenie „bezsensowna gadanina” jest dosadne, podkreślając, że Hiob uważa ich wyjaśnienia za bezużyteczne i błędne. Słowa Hioba mają na celu wyzwanie, zwrócenie uwagi na nieudolne próby pocieszenia i wyjaśnienia ze strony jego przyjaciół. Retoryczne pytanie w tym wersecie ma skłonić do autorefleksji, zachęcając zarówno przyjaciół Hioba, jak i czytelników do zastanowienia się nad ograniczeniami ludzkiej mądrości.