Hioba 33: 14-17

 Czemu tedy wiodłeś spór z Nim? wszak nie zdaje on sprawy z niczego co czyni...

"Bo w jednej sprawie przemawia Bóg i w drugiej, jednak nie zważa się na to. ₁₅ We śnie, w nocnym widzeniu, gdy twardy sen spada na ludzi, w drzemkach na łożu; ₁₆ Wtedy otwiera mężom uszy i pieczętuje ich pouczenie; Aby odwieść człowieka od złego czynu i zakryć pychę siłacza." TNP

"Jednak przemawia Bóg i raz i drugi - tylko nie zważa się na to. We śnie, w widzeniu nocnem, gdy sen twardy ludzi opada, a drzemią na łożu swojem. Wtedy otwiera ludziom uszy, kładąc pieczęć na przestrodze im danej. Aby odwieść człowieka od czynu złego, a od pychy męża uchronić." Cylkow

"Dlaczego spierałeś się z Nim, że na żadne jego słowa nie odpowiada? Owszem, Bóg przemawia jeden raz i drugi, (lecz) na to się nie zważa: we śnie, w nocnym widzeniu, gdy spada na ludzi głęboki sen, gdy drzemią na swoim łożu. Wtedy otwiera ludziom uszy i straszy ich ostrzeżeniem, aby odwieść człowieka od (złego) czynu i uchronić mocnego od pychy." Nowy Przekład

Jesteśmy już w miejscu, w którym rodzą się pytania; co Elihu chce powiedzieć Hiobowi? W jaki sposób chce mu pomóc zrozumieć jego trudną sytuację? Czym rożni się światopogląd Elihu od światopoglądu trzech przyjaciół - oskarżycieli? I czy jest to postać pozytywna, czy kolejna negatywna?

Elihu przypomina Hiobowi, że Bóg przemawia do nas na różne sposoby, nawet jeśli nie zawsze to rozpoznajemy. Elihu wierzy, że Bóg wyciągał rękę do Hioba, ale ból, poczucie osamotnienia i odrzucenia i frustracja Hioba mogły sprawić, że nie zrozumiał lub źle zrozumiał te przesłania. Fraza „raz tak, raz inaczej” sugeruje, że komunikacja Boga nie zawsze jest prosta lub taka, jakiej oczekujemy. Słowa Elihu wzywają Hioba (i nas) do uważności i otwartości na myśl, że Bóg może mówić na wiele sposobów – nawet, a może zwłaszcza, w obliczu trudności.

Na starożytnym Bliskim Wschodzie ludzie wierzyli, że Bóg komunikuje się z ludźmi, często poprzez wizje, sny lub okoliczności. Idea osobowego Boga, który przemawia bezpośrednio, była powszechna w kulturze hebrajskiej. Jednak ludzie nie zawsze rozumieli te przesłania, ponieważ drogi Boga były często tajemnicze. Hiob, który czuje się opuszczony przez Boga, nie usłyszał jasnej odpowiedzi na temat swojego cierpienia i interpretuje to milczenie jako brak troski. Elihu przypomina, że Bóg może przemawiać w sposób, którego Hiob nie zauważył, podważając tym samym pogląd, że milczenie Boga jest oznaką obojętności.

W tym fragmencie powtórzenia i kontrasty podkreślają ciągłą Bożą komunikację. Mówiąc: „raz tak, raz inaczej”, Elihu podkreśla różnorodność metod działania Boga. Fraza „choć nikt tego nie dostrzega” zwraca uwagę na ludzkie ograniczenia w rozumieniu Bożej komunikacji, podkreślając naszą potrzebę uważności i pokory. Te słowa Elihu są zarówno zapewnieniem, jak i delikatnym napomnieniem, zachęcając Hioba do ponownego rozważenia swoich założeń dotyczących tego, jak i kiedy Bóg przemawia. Słowa Elihu tworzą poczucie tajemnicy, wskazując na ideę, że drogi Boże są złożone i niełatwo je pomieścić w ludzkich oczekiwaniach.

Elihu wyjaśnia jeden ze sposobów, w jaki Bóg przemawia do ludzi – poprzez sny i wizje podczas snu. Elihu sugeruje, że nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi, Bóg może do nas dotrzeć w naszym najbardziej wrażliwym stanie, gdy jesteśmy w „głębokim śnie”. W tych cichych chwilach, wolnych od rozproszeń codziennego życia, Bóg ma możliwość komunikowania się z nami w sposób, który może ominąć naszą świadomość. Stwierdzenie Elihu przypomina nam, że komunikacja Boga nie ogranicza się do godzin czuwania czy codziennych interakcji; On może przemawiać w tajemniczy i zaskakujący sposób, nawet gdy się tego nie spodziewamy.

Dzisiejszy fragment opisuje sposób, w jaki Bóg komunikuje się z ludźmi: poprzez „sen, widzenie nocne, gdy głęboki sen spada na ludzi”. Oznacza to, że Bóg używa nieświadomego stanu snu, aby objawić swoją mądrość i przewodnictwo, często w subtelny sposób, którego ludzie mogą początkowo nie dostrzegać. Ta boska komunikacja służy ostrzeganiu ludzi, odwodzeniu ich od zagłady i wzbudzaniu poczucia duchowego kierownictwa, gdy są zrelaksowani i otwarci na Boże przesłanie.

W starożytnym świecie ludzie wierzyli, że bogowie komunikują się poprzez sny, zwłaszcza w kulturach, w których umiejętność czytania i pisania była ograniczona, a komunikacja werbalna była kluczowa. Biblia zawiera liczne przykłady Boga przemawiającego do swojego ludu poprzez sny, na przykład przez Abrahama, Jakuba i Józefa w Księdze Rodzaju i Daniela w Babilonie. Kulturowe pochodzenie Hioba prawdopodobnie zawierało to przekonanie, więc słowa Elihu wpisują się w powszechnie akceptowaną ideę, że sny i wizje mogą być środkiem boskiej komunikacji. Elihu przypomina Hiobowi, że głos Boga może docierać do nas na wiele sposobów, również podczas snu.

Pan Bóg jest głęboko zaangażowany w nasze życie, docierając do nas nawet wtedy, gdy jesteśmy nieświadomi lub nieprzygotowani na takie spotkanie z Nim. Sny i wizje świadczą o kreatywności Boga i Jego gotowości do nawiązania z nami kontaktu w sposób, poza ludzkimi schematami. Ten werset przypomina nam, że głos Boga może być subtelny i musimy pozostać otwarci na Jego komunikację we wszystkich formach, ufając, że On wie, jak najlepiej do nas dotrzeć.

Elihu wyjaśnia dalej, jak Bóg może używać ostrzeżeń, natchnienia boską inspiracją, aby komunikować się z ludźmi. Opisuje, jak Bóg czasami mówi do nas bezpośrednio, „do naszych uszu”, uświadamiając nam sprawy, którymi musimy się zająć. To ostrzeżenie nie ma nas bez powodu straszyć; ma raczej zaniepokoić, przestrzegać, by pomóc nam uniknąć zagrożenia lub dokonać niezbędnych korekt naszego postępowania. Słowa Elihu sugerują, że przesłania Boga często są przekazywane w sposób, który przykuwa naszą uwagę, zwłaszcza gdy istnieje ważna kwestia, którą mogliśmy przeoczyć. Intencją Boga jest sprowadzenie nas z powrotem na właściwą ścieżkę, ostrzeżenie nas o niebezpieczeństwach lub obszarach naszego życia, które wymagają korekty.

Dzisiejszy fragment ukazuje nam ważną prawdę o Bożym pragnieniu uchronienia człowieka przed niebezpieczeństwem. Takim groźnym niebezpieczeństwem jest pycha i arogancja. Boże ostrzeżenia, nawet jeśli wydają się niepokojące, są ostatecznie dla naszego dobra. Ukazują one Bożą opiekuńczą naturę, pokazując, że nie pozostaje On zdystansowany, gdy jesteśmy w niebezpieczeństwie, ale raczej wyciąga do nas rękę, aby nas prowadzić i zmieniać kierunek. Ten werset mówi również o aktywnej roli Boga w naszym życiu, gdzie stara się On komunikować z nami bezpośrednio, aby uchronić nas przed zbłądzeniem lub niepotrzebnymi trudnościami.

Pan Bóg aktywnie przekazuje ludziom swoje przesłanie, nawet czasami poprzez cierpienie, „otwierając im uszy”, aby zrozumieli prawdę duchową, i „pieczętując ich pouczenia”, aby przesłanie było jasne, wyraziste i trwałe dla ich duchowego dobrostanu oraz aby uchronić ich przed zgubą. Elihu wykorzystuje ten fragment, aby zasugerować, że cierpienie może być narzędziem pedagogicznym, drogą do boskiego objawienia, które udziela mądrości i utwierdza wolę Bożą w duszy. Inne tłumaczenie wersetu 33:16 oddaje; „zapieczętowanie ich pouczeń” co oznacza, że Bóg wpaja ludziom potężne przesłanie lub ostrzeżenie, często poprzez sny lub wizje, tak aby dobrze je zapamiętali, a jego znaczenie zostało potwierdzone, jakby zostało zapieczętowane. Termin „zapieczętowanie” oddaje tu sens uczynienia pouczenia pewnym, bezpiecznym i głęboko wyrytym w sercu lub rozumieniu danej osoby.

Fraza „mówić im do ucha” wskazuje na intymność i bliskość, jakby słowa Boga miały do nas dotrzeć osobiście i wyraźnie. Słowo „przerażać”, „niepokoić” może brzmieć dobitnie mocno, ale w tym przypadku oddaje powagę Bożych ostrzeżeń, mających na celu uświadomienie nam duchowych lub moralnych zagrożeń, a to oddaje wagę Bożego przesłania, podkreślając, że czasami konieczne jest stanowcze ostrzeżenie, aby zwrócić naszą uwagę i powstrzymać nas np. od zejścia na złą drogę, „aby odwieść ich od zła i uchronić ich od pychy”

Elihu wyjaśnia jeden z ważnych powodów, dla których Bóg może zesłać ostrzeżenia lub napomnienie. Według Elihu, celem Boga jest „odwrócić ich od zła i uchronić ich od pychy”. Innymi słowy, Boża interwencja w naszym życiu nie polega na karaniu dla samej kary, ale ma na celu odciągnięcie nas od szkodliwych wyborów i postaw. Bóg wie, że pycha i złe postępowanie mogą oddalić nas od Niego i zaszkodzić naszemu życiu, dlatego z miłością wkracza, niepokoi, może straszy, aby nas nakierować na właściwą drogę. 

Czy wypowiedź Elihu jest takim ogólnym rozważaniem, czy Elihu sugeruje  Hiobowi, że jego cierpienie nie jest karą, tylko korektą, ostrzeżeniem przed zejściem na złą drogę? Przyjrzymy się temu w dalszej części studium Księgi Hioba. 

Przeczytajmy jeszcze ten fragment z perspektywy Septuaginty LXX;

"Jakże możesz mówić: Jestem sprawiedliwy, a On mnie nie wysłuchał!? Przecież On, wyższy od śmiertelnych, jest wieczny. A ty mówisz: Dlaczego On w mej sprawie nie wysłuchał ni słowa? Pan przemawia niekiedy wprost, innym razem jest to może sen, mówi też w bezsenności albo gdy straszny lęk owładnie człowiekiem w czasie krótkiej drzemki na łożu; kiedy indziej daje poznać myśli innych ludzi
lub przeraża bardzo groźnymi widokami. Wszystko po to, aby odwrócić człowieka od nieprawości. Ale ratuje też jego ciało przed ruiną."