Hioba 34: 34-37

" Ludzie rozumni powiedzą mi, a człowiek mądry niech słucha mnie: Hiob mówi nie z wiedzą, a jego słowa nie są wypowiadane ze zrozumieniem. Oby Hiob został doświadczony [wypróbowywany] na zawsze za odpowiedzi właściwe ludziom niegodziwym.  Bo dodaje buntu do swojego grzechu, klaszcze pośród nas rękoma i mnoży swoje słowa przeciwko Bogu." TNP

" Ludzie rozumni mi zaświadczą, i każdy mądry człowiek, który mnie słyszy: Że Ijob nierozsądnie prawi, a słowa jego roztropne nie są.  Oby też Ijob doświadczany był ustawicznie, z powodu zarzutów swoich na sposób ludzi nikczemnych! Albowiem przyczynia występku do grzechu swego i wpośród nas urąga i mnoży słowa przeciw Bogu." Cylkow

"Ludzie rozumni powiedzą mi i człowiek mądry, który mnie słucha:   Job przemawia nie według poznania, a jego słowa są bez rozwagi.  Oby Job był na zawsze doświadczany – za odpowiedzi (właściwe) ludziom niegodziwym!  Gdyż dodaje do swojego grzechu nieprawość, pomiędzy nami klaszcze (w dłonie) i mnoży swoje słowa przed Bogiem." Przekład dosłowny


Elihu podkreśla, że ​​ci, którzy są prawdziwie mądrzy i roztropni, zgodzą się z tym, co mówi. Elihu mówił o Bożej sprawiedliwości i mądrości, a tutaj w zasadzie zaprasza innych, którzy są mądrzy, do rozważenia jego słów. Wierzy, że ci, którzy rozumieją Boże drogi, rozpoznają prawdę w jego przesłaniu. Elihu podkreśla wartość słuchania mądrych rad i wagę dzielenia się mądrością wśród ludzi, którzy dążą do poznania Bożej prawdy. Ten rozdział podkreśla rolę mądrości i zrozumienia w rozeznawaniu charakteru Boga i natury prawdziwej sprawiedliwości.

Wypowiedź Elihu przypomina nam, że prawdziwa wiedza o Bogu pochodzi z pokornego i otwartego na naukę serca, które słucha i ceni mądrość. Ten werset sugeruje, że prawdziwa mądrość rozpoznaje Bożą sprawiedliwość i Jego drogi, nawet jeśli nie są one zgodne z ludzkimi oczekiwaniami. Dla wierzących oznacza to, że jesteśmy powołani do poszukiwania mądrości pochodzącej od Boga, do rozpoznawania Jego prawdy i dopasowywania naszego rozumienia do Jego.

Doradca Hioba, Elihu odwołuje się do „mężów rozumnych”, aby podkreślić prawdę i wagę jego przesłania. Wspominając o „mędrcach, którzy mnie słuchają”, Elihu sugeruje, że mądrość nie jest czymś, co powstaje samoistnie, lecz czymś, co otrzymujemy poprzez uważne słuchanie i refleksję. Fraza ta podkreśla poczucie wspólnoty w mądrości, ponieważ słowa Elihu nie powinny być rozumiane w osamotnieniu, ale w grupie tych, którzy prawdziwie szukają Bożej prawdy. Takie podejście podkreśla znaczenie mądrych rad, pokazując, że rozeznanie często wzmacnia się dzięki wspólnocie z innymi, którzy cenią Bożą mądrość. Dotychczasowe towarzystwo Hioba niestety ceniło sobie bardziej swoją mądrość niż mądrość niebiańską. 

„Błogosławieni, którzy znaleźli mądrość, którzy nabyli rozumu”Księga Przysłów 3:13

Ijob nierozsądnie prawi, a słowa jego roztropne nie są

Elihu uważa, że ​​cierpienie Hioba skłoniło go do mówienia w sposób, który nie odzwierciedla w pełni tego, kim jest Bóg ani jak On działa. Stwierdzenie Elihu, że Hiob mówi „bez rozeznania”, oznacza, że ​​uważa, iż Hiob kwestionuje Bożą sprawiedliwość, nie w pełni rozumiejąc Bożą mądrość i Jego drogi. Te sława są przypomnieniem Hiobowi i słuchaczom, że ludzkie zrozumienie jest ograniczone i że nie zawsze dostrzegamy pełny obraz Bożych zamierzeń i działań. Doradca Hioba,  Elihu uważa, że ​​Boże drogi wykraczają daleko poza ludzkie pojmowanie i sugeruje, że Hiob może nie w pełni pojmować mądrość Bożych działań.

Mowa Elihu uczy nas, że w obliczu cierpienia lub trudnych sytuacji musimy pamiętać, że nasza perspektywa jest ograniczona. Mądrość Boga obejmuje cały obraz Jego stworzenia i Jego planów, dlatego gdy kwestionujemy Jego sprawiedliwość lub metody, powinniśmy pamiętać, że Jego zrozumienie jest doskonałe, nawet jeśli w danej chwili wydaje się nam niezrozumiałe. Tern fragment Biblii wzywa chrześcijan do zaufania Bożej mądrości, zwłaszcza w chwilach zamętu i trudności.

Zwrot „Hiob przemawia nie według poznania,” jest bezpośrednią oceną, sugerującą, że zrozumienie Hioba jest niepełne lub wadliwe. Zwrot „jego słowom brakuje wglądu” wzmacnia ten argument, sugerując, że wypowiedzi Hioba na temat Boga mogą wynikać z frustracji lub bólu, a nie z prawdy. Dobór słów przez Elihu ma być stanowczy, ale nie potępiający.

"Zaufaj Panu całym swoim sercem i nie polegaj na własnym rozumie”. Przysłów 3:5;  „O głębokości bogactwa mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego ścieżki!”.  Rzymian 11:33

Oby też Ijob doświadczany był ustawicznie

Elihu wyraża  zniecierpliwienie Hiobem, mówiąc, że chciałby, aby Hiob była nadal doświadczany, ponieważ uważa, że ​​jego reakcje i opinie o Bogu były niewłaściwe i błędne. Elihu uważa, że ​​słowa Hioba były podobne do słów kogoś, kto mówi nierozsądnie. Sugestia Elihu, że Hiob „był wystawiony na próbę”, odzwierciedla jego pogląd, że cierpienie Hioba może być lekcją, pomagając mu dostrzec ograniczenia własnego rozumienia i zachęcając go do zbliżania się do Boga z większą pokorą.Elihu przyznaje, że cierpienie Hioba niekoniecznie oznacza, że ​​zgrzeszył, ale kwestionuje jego postawę, zwłaszcza pytania o Bożą sprawiedliwość i nieprawdziwe zarzuty jakie kierował pod adresem Boga.

Słowa Elihu przypominają nam, że potrzebujemy pokory w naszym podejściu do Boga, zwłaszcza gdy nie rozumiemy Jego dróg. Słowa Elihu sugerują, że cierpienie może być sposobem na doskonalenie naszego charakteru, wystawienie na próbę naszej wiary i ujawnienie obszarów, w których możemy potrzebować dokształcenia. Perspektywa Elihu zachęca wierzących do postrzegania cierpienia jako potencjalnej okazji do rozwoju i głębszego zrozumienia Bożej mądrości. Ten werset uczy, że w obliczu trudnych okoliczności nasze reakcje powinny odzwierciedlać wiarę i szacunek, a nie frustrację czy oskarżenia wobec Boga.

Porównując reakcje Hioba do reakcji „niegodziwego człowieka”, Elihu podkreśla swoje zaniepokojenie, że narzekania i frustracje Hioba prowadzą go niebezpieczną ścieżką braku pełnego zaufania dla autorytetu Boga.  

„Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby was spotykają, wiedząc, że próba wiary waszej rodzi wytrwałość. Wytrwałość niech dopełnia swego dzieła, abyście byli doskonali i nienaganni, w niczym nie mając braków”. List Jakuba 1:2-4

I wpośród nas urąga i mnoży słowa przeciw Bogu

Elihu uważa, że ​​Hiob nie tylko kwestionował Boże postępowanie, ale stał się buntowniczy i lekceważący, dodając „bunt” do swojego cierpienia. Obraz Hioba „klaskającego w dłonie” z pogardą ma sugerować bunt lub brak szacunku. Elihu obawia się, że w swoim bólu Hiob mnożył swoje skargi na Boga, pozwalając, by jego słowa wyrażały frustrację zamiast pokornego zaufania. Krytyka Elihu polega na tym, że Hiob, zamiast poddać się Bożej mądrości, pozwolił, by jego słowa stały się lekceważące.

 I to jest ten moment, w którym zaczynam się wahać, czy przekaz Elihu jest rzeczywiście pomocnym, natchnionym przez Boga głosem w tej historii. Elihu "młody wilk" jest oburzony na Hioba, może i słusznie, ale ciśnie się pytanie, kołatająca myśl, - co on może wiedzieć na temat cierpienia? Ale z drugiej strony pojawia się myśl przeciwna, - a może Elihu przygotowuje Hioba  do jego ostatecznego wyznania; "Otóż wiedziałem o Tobie tylko ze słyszenia, ale teraz zobaczyłem Cię twarzą w twarz.  Dlatego wycofuję moje słowa i kajam się w prochu i popiele."

Przyjaciele Hioba upierali się, że jego cierpienie musi być wynikiem jakiegoś grzechu, podczas gdy Hiob bronił swojej niewinności i pytał, dlaczego Bóg na nie pozwala. Elihu, młodszy mężczyzna, który zabiera głos później w rozmowie, uważa, że ​​ odpowiedzi Hioba są graniczące z brakiem respektu wobec Boga. W starożytności przejawy buntu wobec bóstw były postrzegane jako wysoce obraźliwe, ponieważ ludzie darzyli Boga głębokim szacunkiem i wierzyli, że mądrość i moc Boga są absolutne. Wypowiedź Elihu odzwierciedla to kulturowe przekonanie, wyrażając obawę, że pytania Hioba przekroczyły granicę między poszukiwaniem zrozumienia a kwestionowaniem autorytetu, mądrości i sprawiedliwości Boga.

Krytyka Elihu sugeruje, że jako wierzący powinniśmy być świadomi naszego stosunku do Boga, nawet gdy trudno nam zrozumieć Jego drogi. Ten werset uczy nas, że choć Bóg docenia naszą szczerość, a nawet nasze pytania, pragnie, abyśmy zwracali się do Niego z sercem pełnym szacunku i pokory. Przykład Hioba pokazuje, że w cierpieniu łatwo popaść w frustrację i czynienie Bogu zarzutów, ale ostrzega nas również, abyśmy nie pozwolili, by ta frustracja przerodziła się w bunt lub sprzeciw wobec autorytetu Boga lub co najgorsze doprowadziła do utraty wiary.

Fraza „klaszcze w dłonie pośród nas” jest dosadna i  sugeruje gest lekceważący lub szyderczy, ilustrując przekonanie Elihu, że frustracja Hioba przerodziła się w bunt, a może nawet lekceważenie Boga.  Użycie zwrotu „mnoży słowa przeciwko Bogu” podkreśla obawę Elihu, że pytania Hioba stały się nadmierne, koncentrując się bardziej na wyrażaniu niezadowolenia niż na poszukiwaniu zrozumienia swojej sytuacji.