Hioba 36: 6-10

"Nie zachowuje przy życiu niegodziwych, a ubogim nadaje prawa. Nie odwraca swoich oczu od sprawiedliwego, ale sadza ich na wieki razem z królami na tronie – i wywyższa ich. A jeśli są zakuci okowami, schwytani zostali w powrozy utrapienia; To wtedy oznajmia im ich czyny i przestępstwa – bo się wzmogły. I otwiera ich uszy na pouczenie, i mówi, żeby odwrócili się od nieprawości." TNP 

"Nie żywi niegodziwego, a uciśnionym zapewnia ich prawo. ₇ Nie odwraca od sprawiedliwego oczu Swoich; nawet przy królach na stolicy ich sadza, a zostają tam na wieki, i wywyższani bywają. A gdy skuci są w pęta, albo omotani więzami niedoli. Daje im poznać ich sprawy, i występki ich, że wzrosły, A wtedy otwiera im ucho, aby przyjęli przestrogę, a każe od niecności się im nawrócić." Cylkow

"Bezbożnego nie zachowuje przy życiu, a ubogim zapewnia słuszny sąd. Nie odwraca od sprawiedliwego swoich oczu; wraz z królami na tronie sadza ich na zawsze i wywyższa ich. A gdy są zakuci w kajdany, schwytani w pęta niedoli,  to oznajmia im ich czyn i przestępstwa – bo się wzmogły. Otwiera im ucho dla pouczenia i mówi, by odwrócili się od niegodziwości." Przekład dosłowny

​​Elihu opisuje Boga jako sprawiedliwego i prawego sędziego. Elihu mówi, że Bóg nie pozwala bezbożnym wiecznie prosperować; zamiast tego jest obrońcą tych, którzy są uciskani i cierpią. To stwierdzenie potwierdza, że ​​Bóg aktywnie uczestniczy w świecie, reagując zarówno na niesprawiedliwość, jak i cierpienie. Dla tych, którzy są wierni, ale cierpią, ten werset stanowi pocieszenie, obiecując, że Bóg jest świadomy ich zmagań i będzie bronił ich praw. Słowa Elihu mają na celu upewnienie Hioba, że ​​Bóg jest sprawiedliwy i współczujący.

Boża sprawiedliwość nie patrzy przez palce na poczynania ludzi niegodziwych, ani też nie pomija tych, którzy cierpią. Bóg nie stoi bezczynnie, gdy ludzie doświadczają ucisku lub cierpienia. Bóg dostrzega zmagania uciśnionych i odpowiada, broniąc ich praw. Dla wierzących ten werset przypomina nam, że Bóg nie jest obojętny na nasz ból. Jest uważny na nasze potrzeby i pragnie wymierzyć sprawiedliwość w swoim czasie i na swój sposób. ​​Boża sprawiedliwość i współczucie są zawsze aktywne, nawet jeśli nie widzimy natychmiastowych rezultatów.

„Pan jest ucieczką uciśnionego i twierdzą w czasach utrapienia”. Psalm 9:9-10; Ten werset podkreśla Bożą troskę o tych, którzy cierpią. „Sprawiedliwi wołają, a Pan ich wysłuchuje i wybawia ich ze wszystkich udręk”. Psalm 34:17-18

Bóg nie spuszcza On oczu ze sprawiedliwych, 
sadza ich na tronie z królami 
i wywyższa ich na wieki”. 

Pamiętajmy, że Księga Hioba jest Księgą mądrościową i zawiera rady o znaczeniu ogólnym i ponadczasowym. Elihu, mówi, że Bóg „nie spuszcza oczu ze sprawiedliwych”, podkreślając, że Bóg nieustannie czuwa nad tymi, którzy za Nim podążają. Nie jest to obojętne czuwanie; to czujna zaangażowana opieka, która sugeruje bliskość, ochronę i głęboką troskę. Elihu kontynuuje, mówiąc, że Bóg „osadza ich na tronie z królami i wywyższa ich na wieki”. Ten obraz chwały i  wywyższenia sprawiedliwych pokazuje, że Bóg ceni i obdarza chwałą ludzi sprawiedliwych, [usprawiedliwionych przez zbawienną ofiarę Chrystusa] stawiając ich na ważnych stanowiskach. Nawet jeśli napotykają trudności w tym życiu, mają trwałą nadzieję i cel, ponieważ Bóg ich widzi i ma plan, aby ich uhonorować.

„On nie spuszcza oczu ze sprawiedliwego” – jest szczególnie wymowny. Przekazuje poczucie bliskości Boga i Jego troskliwego zaangażowania w życie tych, którzy są Mu wierni. Słowa Elihu kontrastują z poprzednimi wypowiedziami Hioba, w których Hiob czuje się oddalony od Boga, osaczony, i że Bóg poluje na niego tak jak się poluje na zwierzynę. Słowa Elihu służą upewnieniu Hioba, że ​​Bóg o nim nie zapomniał, że Jego uwaga i troska pozostają niezmienne.  

Słowa „zasiadania na tronie z królami” i „wywyższania na wieki” przygotowują czytelnika do głębszego zrozumienia Bożej sprawiedliwości i dobroci, z którymi Hiob zetknie się, gdy Bóg przemówi bezpośrednio w dalszej części księgi. Niebawem Bóg wywyższy Hioba, ale na razie Hiob jeszcze tego nie wie. Bije się z myślami....

"Oczy Pana zwrócone są na sprawiedliwych, a uszy Jego na ich wołanie”.  Psalm 34:15 Ten werset odzwierciedla troskę Boga o tych, którzy są Mu wierni. „Pan umacnia kroki tego, który Go miłuje; choćby się potknął, nie upadnie, bo Pan podtrzymuje go ręką swoją”.  Psalm 37:23-24

Elihu mówi o powszechnym doświadczeniu ludzkiego cierpienia. Opisuje ludzi „skrępowanych łańcuchami” i „skrępowanych więzami udręki”, używając obrazów niewoli, aby przedstawić zmagania i trudności, z jakimi borykają się ludzie. Dla niego te trudności nie są bezcelowe; są one okazją dla ludzi, aby zwrócić się do Boga i szukać Jego przewodnictwa. Elihu sugeruje, że kiedy Bóg pozwala ludziom stawiać czoła trudnościom, może próbować nauczyć ich czegoś wartościowego, skorygować bieg wydarzeń lub zbliżyć ich do Siebie. Ten werset nie oznacza, że ​​każdy, kto cierpi, popełnił błąd; Elihu wskazuje raczej, że Bóg może wykorzystać trudne doświadczenia, aby osiągnąć swoje cele w życiu ludzi.

Kiedy jesteśmy „skuci łańcuchami” udręki, jesteśmy bardziej skłonni szukać Boga i na nowo rozważać swoje postępowanie, dostosowując się do Jego celów. Elihu dzieli się spostrzeżeniem, że nawet w tych trudnych doświadczeniach Bóg jest blisko i aktywnie działa, aby przynieść dobro.

„Zanim zostałem upokorzony, [zanim doznałem utrapienia] błądziłem, ale teraz strzegę Twego słowa”. Psalm 119:67 Ten werset podkreśla, jak cierpienie może prowadzić ludzi do szukania Boga i podążania Jego drogami.

Bóg mówi im, co uczynili,
oznajmia im ich czyny i przestępstwa
których dopuścili się ponad miarę

Elihu kontynuuje swoją mowę, opisując, jak Bóg zwraca się do ludzi doświadczających trudności. Elihu mówi, że Bóg objawia ludziom, często poprzez trudności, ich czyny i pokazuje im, kiedy zgrzeszyli  pychą lub arogancją. Jednym z celów Boga w dopuszczaniu trudności lub cierpienia jest pomoc ludziom w rozpoznaniu, gdzie mogli zbłądzić, zwłaszcza jeśli stali się wyniośli. Ten fragment podkreśla aktywną rolę Boga w komunikowaniu się ze swoim ludem, nawet w trudnych chwilach. Nie chodzi o potępienie, ale o uświadomienie im ich błędów, aby mogli do Niego powrócić. Dla Elihu cierpienie może być Bożym sygnałem ostrzegawczym, prowadzącym ludzi do pokory i skruchy. W wersecie dziewiątym Elihu mówi, że Bóg dopuszcza cierpienie, aby skłonić ich do autorefleksji i pokory, nie tylko jako karę, ale jako zaproszenie do powrotu do prawości.

Określenie takie jak „zgrzeszył arogancko”, oddają ideę pychy. Słowa Elihu stanowią punkt zwrotny, pokazując, że Boża odpowiedź na grzech nie polega jedynie na karaniu, ale na komunikowaniu, „mówieniu” lub ujawnianiu ludziom ich błędów czy przestępstw. Ten dobór słów podkreśla aktywne zaangażowanie Boga w sprawy swojego ludu, kontrastując z ideą odległego sędziego. W niektórych tłumaczeniach jest tutaj mowa o pysze; "przed oczy im stawia ich czyny i wszystkie występki zrodzone z pychy." BWP Nacisk Elihu na arogancję, czyli pychę, odzwierciedla jeden z powtarzających się motywów biblijnych – że pycha oddala ludzi od Boga. Elihu podkreśla, że ​​pragnieniem Boga jest przybliżenie ludzi do Niego poprzez pomoc im w rozpoznaniu i odwróceniu się od pychy – koncepcji, która przewija się w całej Biblii.

Bóg [otwiera im ucho] zmusza ich do słuchania napomnienia 
i nakazuje im, 
aby odwrócili się od zła swojego

​​Bóg aktywnie prowadzi ludzi przez napomnienie i wzywa ich do odwrócenia się od zła. Powyższe słowa przedstawiają Boga jako nauczyciela i wychowawcę, kogoś, kto nie pozwala ludziom podążać złą drogą, lecz wkracza na ich drogę, zachęcając ich do pokuty i zmiany. Elihu podkreśla, że ​​Bóg angażuje się w życie swojego ludu, stosując dyscyplinę, aby przywrócić go do prawości. Idea pokuty, czyli odwrócenia się od grzechu, jest kluczowa dla tego fragmentu. Boże napomnienie nie polega na karaniu dla samej kary, ale na daniu ludziom możliwości rozpoznania swoich błędów i naprawienia ich. Wzywając ludzi do pokuty, Bóg zaprasza ich do odnowionej relacji z Nim.

Użyte w tekście terminy takie jak „słuchajcie napomnienia” i „żałujcie za swoje zło” podkreślają aktywną rolę Boga w odwodzeniu ludzi od grzechu. Struktura wersetu wzmacnia związek przyczynowo-skutkowy: Bóg uświadamia ludziom ich błędy, przestępstwa i pychę, również poprzez trudności, a nawet cierpienie, a następnie wzywa ich do odwrócenia się od nich