Hioba 37: 1-5

"Właśnie z tego powodu drży moje serce i wyrywa się ze swojego miejsca. Słuchajcie uważnie w Jego wzburzeniu Jego głosu i pomruku, który wychodzi z Jego ust.  Wypuszcza go wszędzie pod niebiosami, a Jego błyskawica – dociera na krańce ziemi. Po niej huczy głos, grzmi z głosem Jego majestatu i nic ich nie powstrzyma, gdy słychać Jego głos.  Bóg grzmi w swoim głosie, czyni cuda, wielkie rzeczy, których nie rozumiemy."  TNP

"I nad tem też drży serce moje, i wyskakuje jakoby z miejsca swojego. O słuchajcie, słuchajcie grzmienia głosu Jego i szumu, który z ust Jego wychodzi! Pod całem niebem go rozsyła, a światło jego idzie aż po krańce ziemi. Za Nim huczy głos; grzmi głosem majestatu Swego, a nie powstrzymuje błyskawic gdy ma być słyszany grom Jego. Straszliwie grzmi Bóg głosem Swoim – rzeczy wielkie sprawuje, których nie pojmujemy." Cylkow

"Dlatego właśnie moje serce drży, chciałoby wyrwać się z piersi! Słuchajcie tylko uważnie grzmotu Jego głosu, pomruku, który wychodzi z Jego ust! Daje go słyszeć wszędzie pod niebem, a błyskawicą sięga krańców ziemi.  Za nią rozlega się łoskot, roznosi się potężnym brzmieniem – nie wstrzymuje On błyskawic, daje słyszeć się Jego głos. Tak Boży głos rozbrzmiewa, On czyni wielkie cuda, których nie pojmujemy." Przekład Literacki

Pomału posuwamy się dalej.  Młody wilk, doradca Hioba, kaznodzieja Elihu kontynuuje mowę o wielkości Boga. Mowy Elihu znajdują się w rozdziałach  32-37 Księgi Hioba. Gdyby je wyodrębnić  z Księgi, powstałaby bardzo wartościowa, dająca wiele do myślenia Księga Kaznodziei Elihu.  Hiob kwestionuje sprawiedliwość i dobroć Boga, czyni Jemy sporo nieprawdziwych zarzutów, a jego przyjaciele - oskarżyciele przedstawiają różne wyjaśnienia jego cierpienia. Ocena Hioba dokonana przez Elihu jest na ogół trafna, aczkolwiek nie zawsze zgodna z rzeczywistością.  Hiob w oczach ludzi, nie jest taki nieskazitelny, jednak w oczach Bożych - "to człowiek doskonały i prawy, bojący się Boga i stroniący od zła i nie ma nikogo mu równego na ziemi." Księga Hioba  porusza problem, dlaczego złe rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom, oraz naturę boskiej niezależności, sprawiedliwości i mądrości.

Na to serce moje wali i podskakuje z miejsca 

Mamy pod rozwagą fragment ostatniej mowy Elihu, w której z pasją mówi o potędze, majestacie i tajemnicy Boga. Opisując potęgę Boga w siłach natury, ogarnia go podziw. Jego serce „wali i podskakuje”, ilustrując głęboką, emocjonalną reakcję na wielkość Boga. Słowa te oddają głębokie uczucie czci i zachwytu wobec mocy Boga, która wykracza poza ludzkie pojmowanie. Serce Elihu reaguje na głębokie uświadomienie sobie suwerenności Boga i przytłaczającą świadomość, że ludzie są mali w obliczu takiego Stwórcy.

„Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza”. Psalm 19:1

Grzmot i błyskawica, które zwykle idą w parze, są wyczuwalnymi oznakami chwały i majestatu, potęgi i grozy Wszechmogącego Boga, jeden dla ucha, drugi dla oka; w nich Bóg nie pozostawia siebie bez świadectwa swojej wielkości. 

W czasach Hioba ludzie traktowali burze z ogromnym respektem i strachem. Nawet uczeni i władcy nie rozumieli wszystkich praw fizyki które rządziły przyrodą. Tak było z Augustem Cezarem, który  podejrzewając nadchodzącą burzę, udawał się w jakieś tajne i osłonięte miejsce. Tyberiusz,  nosił laur, aby się przed nią zabezpieczyć; a Kaligula,  słysząc odgłos nadchodzącej burzy, wstawał z łóżka i chował się pod nim.

Słuchajcie! Jego głosu, dudnienia, które wychodzi z Jego ust 

Elihu, żarliwie wzywa wszystkich do „słuchania” i rozpoznania mocy Boga, objawiającej się w świecie przyrody. Używa obrazu donośnego głosu i dudniącego dźwięku, aby opisać obecność i autorytet Boga, wskazując w szczególności na grzmoty jako potężne przypomnienie Jego głosu. Elihu  kontynuuje myśl o majestacie Boga, które  znajduje swoje apogeum w burzy. Zwraca uwagę na to, jak Bóg objawia się w sposób, który wymaga naszej uwagi, sygnalizując, że Jego obecność jest czymś zarówno budzącym podziw, jak i respekt przed Nim.

Aby oddać intensywność głosu Boga, Elihu powtarza polecenie „słuchaj”, podkreślając wagę zwracania uwagi. Określenia „huk” i „dudnienie” dodają poczucia podziwu, a nawet strachu, podkreślając potężną naturę Bożej komunikacji. Ten poetycki opis wpisuje się w poezję hebrajską, która często używa języka zmysłowego, aby poruszyć nasze emocje. Fraza „dudnienie jego głosu” porównuje głos Boga do grzmotu, malując obraz majestatu i niekwestionowanego autorytetu, który wpisuje się w szerszą narrację Ksiąg Mądrościowych o niezależności i wielkości Boga.

„Głos Pana rozbrzmiewa nad wodami, Bóg chwały grzmi, Pan rozbrzmiewa nad wodami potężnymi. Głos Pana jest potężny, głos Pana jest majestatyczny”. Psalm 29:3-4; Kiedy Bóg zstąpił na górę Synaj, Jego obecność zaznaczyły grzmoty, błyskawice i donośny dźwięk trąby, ukazując majestat i potęgę Jego głosu. Wyjścia 19:16-19;  Kiedy Bóg przemawia z nieba do Jezusa, niektórzy słyszą to jako grzmoty, co wskazuje na przytłaczającą naturę głosu Bożego. Jana 12:28-29; "Potem otworzyła się świątynia Boga w niebie i arka jego przymierza ukazała się w jego świątyni, i nastąpiły błyskawice, głosy, grzmoty, trzęsienia ziemi i wielki grad." Objawienie Jana 11:19

On puszcza piorun pod całe niebiosa 
i wysyła go aż po krańce ziemi

Elihu mówi o ogromnym zasięgu mocy Bożej, ukazanym w błyskawicach, które On „zsyła” na ziemię. Bóg jest słyszalny wszędzie. Ten fragment opisuje Boga, którego nie ograniczają ludzkie granice, ale którego obecność i władza obejmują całą ziemię. Elihu, używa obrazu błyskawicy, aby zilustrować niezależność Boga i Jego zdolność dotarcia do każdego zakątka stworzenia. Błyskawica jest potężna, szybka i budząca grozę, co czyni ją trafnym symbolem majestatu Boga.

Po niej [ziemi] huczy piorun – to Bóg grzmi swoim potężnym głosem. Nie powstrzymuje błyskawic, bo ciągle słychać ten huk.

„Jego błyskawica rozświetla świat; ziemia widzi i drży”. Psalm 97:4; „On sprawia, że chmury wznoszą się z krańców ziemi, zsyła błyskawice z deszczem i wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników”. Psalm 135:7; „Huk twego grzmotu wśród obłoków, błyskawice oświetliły świat, ziemia poruszyła się i zatrzęsła. Twoja droga wiodła przez morze, twoje ścieżki przez wielkie wody i nie było znać twoich śladów.” Psalm 77:18,19; „Założyłeś fundamenty ziemi, tak że się nigdy nie zachwieje. Okryłeś ją głębią jak szatą, wody stanęły nad górami. Na twoje zgromienie rozbiegły się, a na głos twego grzmotu szybko pouciekały.” Psalm 104: 5-7; „Pan zagrzmiał z nieba, rozległ się głos Najwyższego”. Psalm 18:13; „Głos Pana rozbrzmiewa nad wodami, grzmi Bóg chwały, grzmi Pan nad potężnymi wodami. Głos Pana jest potężny, głos Pana jest dostojny.” Psalm 29:3-4 

Głos Boży rozbrzmiewa w sposób cudowny;czyni rzeczy wielkie

Elihu mówi o wielkości głosu Bożego i cudach, których dokonuje Bóg, a które wykraczają poza ludzkie pojmowanie. Elihu zwraca uwagę na ogromną moc Boga i fakt, że Jego dzieła i drogi często wykraczają poza to, co jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć. Kiedy kaznodzieja mówi o głosie Bożym „rozbrzmiewającym w sposób cudowny”, podkreśla on budzącą podziw, majestatyczną obecność Boga, która przewyższa wszystko, co możemy sobie wyobrazić. Ten fragment jego mowy służy jako przypomnienie o niezależności i tajemnicy mocy Boga, wskazując, że nie zawsze możemy zrozumieć Jego czyny, ale potrafimy rozpoznać w nich Jego wielkość.

Fraza „głos Boży grzmi w cudowny sposób” wykorzystuje zarówno obraz słuchowy, jak i wzrokowy, aby oddać poczucie podziwu i mocy otaczającej obecność Boga. Użycie słowa „cudowny” podkreśla niezwykły charakter Bożych czynów, a fraza „poza naszym zrozumieniem” uwypukla temat tajemnicy i naszą niemożność zrozumienia Jego myśli i dróg. Ten poetycki język wzbudza w nas poczucie szacunku i zachwytu, zachęcając nas do zastanowienia się nad wielkością dzieł Bożych i granicami ludzkiego pojmowania.

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani drogi wasze drogami moimi – wyrocznia Pana. Jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje nad drogami waszymi i myśli moje nad myślami waszymi”. Izajasz 55:8-9; „Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, a Jego wielkości nikt nie zgłębi.” Psalm 145:3; „O głębokości bogactwa mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego ścieżki!” Rzymian 11:33