Hioba 38: 12-15

 Czy od początku twoich dni rozkazywałeś świtowi, by zaistniał i czy zorzy wskazałeś jej miejsce, Tak, aby sięgnąć po krańce ziemi i aby niegodziwi zostali z niej strząśnięci? Ona zmienia się jak glina pod pieczęcią, a wszystko, co na niej jest, staje jakby w nowej szacie. Niegodziwi zostali pozbawieni swojego światła, a wyniosłe ramię zostało złamane." TNP

"Czyś kiedy za dni twoich powołał świt, albo wyznaczył zorzy porannej miejsce jej, Aby ogarnęła kraje ziemi, a strąceni zostali niegodziwi z niej, Aby się odmieniała jako glina pod pieczęcią, a stanęło wszystko jakby w (świeżem) przybraniu. Aby zabrane zostało niegodziwym ich światło, a podniesione ramię było pokruszone." Cylkow

"Czy od początku twych dni rozkazałeś, by (zaistniał) poranek? (Czy) zorzy wskazałeś jej miejsce, tak by objęła krańce ziemi, a bezbożni zostali z niej strząśnięci? (Aby) odmieniała się jak glina pod pieczęcią i mieniła się jak odzienie, aby bezbożni zostali pozbawieni swego światła, a podniesione ramię zostało złamane?" Przekład dosłowny

 
Pan Bóg rzuca wyzwanie Hiobowi, pytając: „Czy kiedykolwiek wydałeś rozkazy porankowi, albo wskazałeś świtowi jego miejsce?”. Poprzez to pytanie Bóg zwraca uwagę Hioba na Jego kontrolę nad czasem i naturą. Wschód słońca każdego ranka to coś, czego ludzie doświadczają każdego dnia, a jednak dzieje się to bez naszej kontroli. Tutaj Bóg podkreśla, że ​​to wyłącznie Jego rozkazem rozpoczyna się każdy nowy dzień, ukazując Jego codzienne zaangażowanie w świat. Pytając Hioba, czy kiedykolwiek kierował świtem, Bóg podkreśla ogromną różnicę między ludzką mocą a swoją własną suwerennością, przypominając Hiobowi, że nawet najprostsze elementy natury działają pod Jego władzą.

Kierując uwagę Hioba na świt – proste, lecz potężne codzienne wydarzenie – Bóg przypomina Hiobowi, że świat jest podtrzymywany przez Jego mądrość i moc, nawet gdy ludzkie zrozumienie jest ograniczone.

Ta prawda zachęca wierzących do postrzegania każdego poranka jako daru, uznając, że ręka Boga jest w otaczającym nas świecie. Dla Hioba, i dla nas, to przypomnienie ma inspirować pokorę i zaufanie do Bożych planów, nawet jeśli nie jesteśmy w stanie ich zrozumieć. Wskazuje ono na fakt, że Bóg jest Tym, który utrzymuje porządek, zapewnia światło i odnawia życie z każdym nowym dniem.

Uosabiając świt i mówiąc o nim jako o czymś, czemu można „wydawać rozkazy”, werset tworzy obraz Boga jako władcy, wydającego rozkazy, którym natura jest posłuszna. Ten wybór literacki podkreśla relację między Stwórcą a stworzeniem, pokazując, że Boża władza rozciąga się na każdy zakątek świata.

„Niebiosa głoszą chwałę Boga, a nieboskłon obwieszcza dzieło rąk Jego. Dzień po dniu głosi mowę, noc po nocy objawia wiedzę”.  Psalm 19:1-2; „Uczynił księżyc, aby wyznaczał pory roku, i słońce wie, kiedy zachodzić. Ty sprowadzasz ciemność, noc nastaje, i wszystkie zwierzęta leśne grasują”. Psalm 104:19-20;  „Z powodu wielkiej łaski Pana nie zginiemy, bo Jego miłosierdzie nie ustaje. Odnawiają się każdego poranka, wielka jest Twoja wierność”. Lamentacje 3:22-23. Te fragmenty przypominają nam, że Boża kontrola nad stworzeniem jest codzienną rzeczywistością, ukazującą Jego moc i wierność, zwłaszcza w odnowie i stałości każdego poranka.

Pan Bóg kontynuuje dialog z Hiobem, podkreślając swoją kontrolę nad stworzeniem. Tutaj Bóg opisuje poranek, który uwaga, bo to bardzo ważne, „porywa ziemię i wytrąca z niej bezbożnych”. Idea poranka „wytrącającego bezbożnych” sugeruje, że każdy nowy dzień jest okazją do sprawiedliwości i odnowy, gdzie ciemność i zło zostają obnażone przez światło. Dzisiejszy fragment podkreśla władzę Boga zarówno nad światem fizycznym, jak i porządkiem moralnym, pokazując, że Jego obecność przynosi zarówno światło, jak i sprawiedliwość. 

Bóg używa jaskrawych obrazów, porównując świt do rąk, które „biorą ziemię za brzegi” i strzepują bezbożność i niegodziwość z powierzchni ziemi. Ten poetycki język uosabia poranek, przedstawiając go jako siłę, która wypędza ciemność i zło. Metafora strzepywania sugeruje gruntowny, celowy akt oczyszczenia, jakby Bóg każdego dnia odnawiał stworzenie, wypędzając ciemność. 

 „Nie tak jest z bezbożnymi! Są oni jak plewy, które wiatr rozmiata. Dlatego bezbożni nie ostoją się na sądzie ani grzesznicy w zgromadzeniu sprawiedliwych”. Psalm 1:4-6; „Zaiste, nadchodzi dzień, palący jak piec. Wszyscy pyszni i wszyscy złoczyńcy będą słomą, a nadchodzący dzień ich spali – mówi Pan Wszechmogący. – Lecz dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w swoich promieniach”. Malachiasza 4:1-2; „A wyrok jest taki: Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światło, bo ich uczynki były złe. Każdy, kto czyni zło, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione”. Jan 3:19-20:

Następnie Bóg opisuje proces świtu, który ożywia ziemię, jakby świat był ukształtowany „jak glina pod pieczęcią”. W starożytności ludzie używali pieczęci, często rzeźbionych w misterne wzory, do odciskania wizerunków w glinie, tworząc wyraźne odciski. Werset ten wykorzystuje ten obraz, aby pokazać, jak wraz ze wschodem słońca świat nabiera wyrazistości i wyrazistości, tak jak odcisk pojawia się na glinie pod pieczęcią. Fraza „rysy jej stają się jak szata” sugeruje, że rysy ziemi stają się widoczne i wyraźne w porannym świetle, podobnie jak fałdy i detale szaty ożywają, gdy się ją nosi. Ten obraz mówi o mocy i kreatywności Boga w kształtowaniu każdego dnia z dbałością o szczegóły i precyzję.

„Ale Ty, Panie, jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, Ty jesteś garncarzem, wszyscy jesteśmy dziełem Twojej ręki”. Izajasz 64,8; „Stwarzasz je, gdy posyłasz swego Ducha, i odnawiasz oblicze ziemi”. Psalm 104,30; „Z powodu wielkiej łaski Pana nie zginiemy, bo Jego miłosierdzie nie ustaje, Choć bliscy śmierci - z łaski PANA żyjemy, gdyż nieskończone Jego miłosierdzie  każdego ranka objawia się na nowo. Wielka jest Twoja wierność!  PAN jest moim działem - mówi dusza moja - dlatego w Nim pokładam nadzieję!." Lamentacje 3,21-24.  Te wersety podkreślają ciągłą rolę Boga w kształtowaniu, podtrzymywaniu i odnawianiu stworzenia, podkreślając Jego aktywną obecność i troskę o świat.

Werset czternasty zawiera również znaczenie symboliczne. Obraz ziemi przemieniającej się z gliny w pieczęć można postrzegać jako metaforę boskiego śladu na stworzeniu. Tak jak pieczęć odciska się na glinie, tak obecność i autorytet Boga są widoczne w każdym aspekcie świata przyrody. Wyobrażenie ziemi jako szaty sugeruje ideę stworzenia jako odbicia chwały Bożej – niczym szata, która ukazuje piękno i wspaniałość swojego twórcy. Symbolika ta podkreśla powiązanie stworzenia z jego stwórcą i zachęca do kontemplacji boskiej obecności w świecie.

Dzisiejszy fragment w interpretacji Septuaginty; "Czy przy tobie rozpinałem światło zorzy porannej, czy przy tobie Jutrzenka otrzymała rozkaz, by trzymała się krańców ziemi i aby strząsała z niej bezbożnych? Czy to ty z mułu uformowałeś istotę ożywioną i postawiłeś ją na ziemi ze zdolnością mówienia? Czy to ty odebrałeś bezbożnym światło i przetrąciłeś ramię zuchwalców?" 

Dalej Pan Bóg mówi o tym, jak poranne światło ujawnia i przerywa ścieżki niegodziwych. Kiedy Bóg mówi, że „niegodziwym odmówiono światła”, podkreśla, jak światło – zarówno fizyczne, jak i moralne – ma moc obnażania zła i objawiania prawdy. Fraza „ich podniesione ramię zostało złamane” symbolizuje frustrację lub koniec ich buntowniczych planów, ponieważ „podniesione ramię” reprezentuje moc i bunt. Poprzez ten werset Bóg podkreśla, że ​​ostatecznie kontroluje wzrost i upadek niegodziwych, wyznaczając granice złu i aktywnie działając przeciwko niesprawiedliwości.

Ten werset jest mocnym przypomnieniem konsekwencji życia wbrew woli Bożej. Odcięcie światła można postrzegać jako metaforę braku boskiego przewodnictwa, ochrony i sprawiedliwości w życiu bezbożnych. Reprezentuje duchową ciemność i moralne zamęt, które wynikają z odrzucenia Boga i przyjęcia grzechu. Obraz światła i ciemności jest powracającym motywem w całej Biblii, symbolizującym pojęcia dobra i zła, prawdy i oszustwa oraz obecność Boga w opozycji do Jego nieobecności. W tym kontekście brak światła u grzeszników stanowi ostrzeżenie przed duchowymi i moralnymi konsekwencjami zejścia z Bożych dróg.

Natomiast fraza; „a ramię wyniosłe zostanie złamane”,  podkreśla ideę upadku i sądu nad bezbożnymi. „Ramię wyniosłe” można interpretować jako symbol ludzkiej pychy, arogancji i władzy. W biblijnej symbolice złamanie ramienia oznacza utratę siły, autorytetu i niezdolność do pełnienia własnej woli. Można to postrzegać jako znak ostatecznego udaremnienia ludzkich wysiłków, gdy w buncie sprzeciwiają się sprawiedliwemu porządkowi Boga.

Opisując, jak poranne światło krzyżuje plany niegodziwych, Bóg zapewnił Hioba, że ​​ma władzę zarówno nad światem fizycznym, jak i moralnym. Było to dla Hioba dobitnym przypomnieniem, że chociaż zło może wydawać się chwilowo rozkwitać, Bóg to widzi i ostatecznie zainterweniuje.

„Bo moc bezbożnych będzie skruszona, lecz Pan podtrzymuje sprawiedliwych”. Psalm 37:17;„Światłość sprawiedliwych świeci jasno, a lampa bezbożnych gaśnie”. Księga Przysłów 13:9