Hioba 38: 25-30

" Kto wyrąbał koryto dla ulewy i drogę dla grzmotu pioruna; Aby padał deszcz na ziemię, w której nikogo nie ma, i na pustynię, gdzie nie ma człowieka; Aby nasycić nieużytki i ugory i zazielenić rosnącą tam trawę? Czy deszcz ma ojca? Albo kto zrodził krople rosy? Z czyjego łona wychodzi lód? I kto zrodził szron niebios? Wody twardnieją jak kamień, gdy powierzchnia głębiny zamarza" TNP

"Kto oddzielił ulewie stoki, a drogę błyskom gromów? Aby zrosić deszczem ziemię przez nikogo nie zamieszkałą, pustynię, w której niemasz człowieka. Aby orzeźwił (rozłogi) opuszczone i puste, a rozkrzewił ruń świeżą. Izali ma deszcz ojca, albo któż to płodzi krople rosy?  Z czyjego łona wychodzi mróz, a szron nieba któż go zrodził? Niby kamieniem nakrywają się wody, a powierzchnie fal tężeją." Cylkow

"Kto wyrąbał koryto dla ulewy i drogę dla grzmienia gromów, by nawodnić ziemię bezludną, pustynię, gdzie nie ma człowieka, aby nasycić nieużytki i ugory i zazielenić wzejściem trawy? Czy deszcz ma ojca? I kto zrodził krople rosy?  Z czyjego łona wychodzi lód? I szron niebios – kto go zrodził?  Wody twardnieją jak kamień, a powierzchnia otchłani tężeje." Przekład dosłowny


Co się dzieje z tą pogodą? Coraz częściej zadajemy sobie to pytanie. Obfite opady, gwałtowne wiatry, powodzie, cyklon Bhola, tajfun Haiyan, huragan Katrina. Największy grad na świecie spadł 23 lipca 2010 roku w miejscowości Vivian w Dakocie Południowej (USA), osiągając średnicę 20 cm i wagę 0,8 kg. Największy grad w Polsce, z zarejestrowaną średnicą 13,5 cm, spadł 24 czerwca 2021 roku w Tomaszowie Mazowieckim.

Problem nie tkwi w ociepleniu klimatu, ale w braku relacji ludzkości z Panem Bogiem. Tak jak za czasów Hioba, tak i obecnie Bóg komunikuje się w zjawiskach atmosferycznych z człowiekiem. 

W Księdze Hioba widzimy, że Bóg aktywnie uczestniczy w kierowaniu procesami zachodzącymi w naturze. Nie jest On odległy ani niezaangażowany; wręcz przeciwnie, kieruje wszystkim z konkretnym celem, nawet wyznaczając ścieżki dla deszczu i burz. Dla wierzących ta prawda przynosi pocieszenie i pewność, że Bóg panuje nad wszystkimi okolicznościami. Wzywa nas do zaufania Bożej mądrości i opiece, wiedząc, że nawet rzeczy pozostające poza ludzką kontrolą wciąż podlegają Jego woli.

Bóg pyta Hioba, czy wie, „kto wykopuje kanały dla ulewnego deszczu i drogę dla burzy z piorunami”. To pytanie podkreśla Bożą kontrolę nawet nad siłami natury, pokazując, że On kieruje deszczem i burzą w określonych kierunkach. Zadając to pytanie, Bóg przypomina Hiobowi, że jest nie tylko Stwórcą wszechświata, ale także Tym, który aktywnie nim kieruje. Werset przedstawia Boga jako Tego, który „wykopuje kanały” dla deszczu, pokazując, że wszystko w naturze podąża za Jego planem. Ten werset pomaga nam zrozumieć, że nawet to, co możemy uważać za przypadkową pogodę, najdrobniejsza kropla deszczu jest w rzeczywistości kierowane ręką Boga

Obraz „wycinania koryta” dla deszczu i tworzenia „ścieżki” dla burzy, co wyraźnie ukazuje aktywną rolę Boga w kierowaniu naturą. Frazy te sugerują celowość i planowanie, pokazując, że Bóg kieruje siłami natury niczym mistrzowski rzemieślnik kształtujący dzieło sztuki. Pytanie retoryczne podkreśla brak kontroli Hioba nad żywiołami, zestawiając ludzkie ograniczenia z Bożą mocą. 

„On okrywa niebo chmurami, zsyła deszcz na ziemię i sprawia, że ​​trawa rośnie na górach”. Psalm 147,8; „Gdy On grzmi, szumią wody w niebie; On sprawia, że ​​chmury podnoszą się z krańców ziemi, On zsyła błyskawice z deszczem i wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników”. Jeremiasz 10:13

„Ten, który tworzy góry, który stwarza wiatr i objawia ludziom swoje myśli, który zamienia świt w ciemność i stąpa po wyżynach ziemi – Pan Bóg Wszechmogący jest Jego imię”. Amos 4:13  Te wersety również podkreślają władzę Boga nad pogodą i żywiołami, pokazując, że to On kieruje i podtrzymuje wszystko w stworzeniu.

Pan Bóg wskazuje, że zsyła deszcz, „aby nawodnić ziemię, na której nikt nie mieszka, pustynię bezludną”. Jest to część odpowiedzi Boga udzielonej Hiobowi, podkreślającej Jego kontrolę nad stworzeniem i Jego cel, nawet w miejscach, w których ludzie mogą nie dostrzegać żadnej wartości. Pytanie Boga sugeruje, że Jego troska i opieka obejmują każdą część stworzenia, a nie tylko te, w których są obecni ludzie. Uzdrawiając nawet puste pustynie, Bóg pokazuje, że Jego troska o stworzenie wykracza poza obszary zamieszkane przez ludzi; troszczy się o każdą część ziemi.

Pan Bóg wykorzystano obraz „ziemi, na której nikt nie mieszka” i „bezludnej pustyni”, aby podkreślić Bożą troskę o całe stworzenie. Obraz ten maluje obraz jałowości, miejsca, o którym moglibyśmy się spodziewać, że zostanie zapomniane, a jednak Bóg celowo wybiera zesłanie deszczu na tę ziemię. 

„[Bóg] sprawia, że ​​źródła wylewają wodę do potoków, płynie między górami. Napoiły one wszystkie zwierzęta polne, a dzikie osły gaszą swoje pragnienie”. Psalm 104:10-11;  „Sprawia, że ​​słońce Jego wschodzi nad złymi i dobrymi, i zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych”. Ewangelia Mateusza 5:45; „Pustynia i wyschnięta ziemia się rozradują, pustynia się rozraduje i zakwitnie jak krokus”. Księga Izajasza 35:1 Te wersety ukazują Bożą miłość do całego stworzenia i pokazują, że troszczy się On nawet o najodleglejsze i najmniej cenne zakątki ziemi, okazując swoją hojność i opiekę.

Czy deszcz ma ojca? 
Albo kto zrodził krople rosy?

W Księdze Hioba 36:22-37:24 Elihu posłużył się cyklem wodnym (ukazanym w nadchodzącej burzy) jako przykładem Bożej wielkości. Tutaj Bóg przypisał sobie wiedzę o tym, jak te rzeczy są zaprojektowane i utrzymywane, i zapytał Hioba, czy posiada podobną wiedzę.

Bóg pokazał Hiobowi, że człowiek nie jest w stanie wywołać "zrodzić" deszczu. Charles Spurgeon podchwycił tę ideę i porównał deszcz do łaski Bożej. „Gdyby obie izby parlamentu zwołano razem, a królowa zasiadła na tronie państwowym i jednomyślnie uchwaliły ustawę nakazującą deszcz, Ten, który siedzi w niebiosach, śmiałby się, Pan by z nich szydził, bo klucz do deszczu nie leży w ręku nikogo innego, jak tylko Jahwe. Dokładnie tak samo jest z łaską Bożą. Ty i ja nie możemy jej nakazać. Sama obecność najświętszych mężów pośród nas by jej nie zapewniła. Najgorliwsze głoszenie, najbardziej biblijna doktryna, najwierniejsze posłuszeństwo nakazom nie sprawiłyby, że musielibyśmy otrzymać łaskę. Bóg musi ją dać; On jest absolutnym Władcą, a my jesteśmy całkowicie od Niego zależni”. 

Bóg pyta Hioba, czy deszcz ma „ojca” lub czy ktokolwiek jest „ojcem kropli rosy”. To pytanie jest częścią odpowiedzi Boga udzielonej Hiobowi, w której przypomina Hiobowi, że w stworzeniu jest wiele rzeczy, których ludzie nie w pełni rozumieją ani nie kontrolują. Opisując deszcz i rosę tak, jakby miały „ojca”, Bóg podkreśla swoją rolę Stwórcy. To On stwarza nawet najmniejsze elementy natury, takie jak deszcz i rosa, i dba o to, aby wypełniły swoje przeznaczenie. Ten werset podkreśla rolę Boga jako Źródła życia, zapewniającego ziemi życie w sposób przekraczający ludzkie możliwości.

Kiedy Bóg w końcu przemówił, nie udzielił Hiobowi bezpośrednich odpowiedzi na jego liczne pytania, lecz objawił mu swoją mądrość i moc poprzez serię pytań o świat przyrody. W starożytności deszcz i rosa były postrzegane jako tajemnicze błogosławieństwa, których ludzie nie mogli kontrolować. Deszcz dostarczał życiodajnej wody, niezbędnej do upraw i przetrwania, a ludzie byli od niej zależni, nie rozumiejąc jej pochodzenia.

To On jest „ojcem” deszczu i rosy, zapewniając ziemi pożywienie. Ta prawda przypomina wierzącym o naszej zależności od Bożej opatrzności i mądrości, ponieważ On rządzi wszystkim zgodnie ze swoim zamysłem.

„Ty dbasz o ziemię i nawadniasz ją, hojnie ją wzbogacasz. Strumienie Boże napełniają się wodą, by dać ludziom zboże”. Psalm 65:9-10;  

Bóg podkreśla, że tylko On jest Źródłem wszelkiego stworzenia, w tym pierwiastków, których często nie bierzemy pod uwagę. Lód i szron, choć zwyczajne, podlegają złożonym procesom – procesom, które Bóg kontroluje i w pełni rozumie. Poprzez to pytanie Bóg wskazuje, że nawet najdrobniejsze szczegóły stworzenia pochodzą z Jego mądrości i troski. Ten werset przypomina nam, że nic w naturze nie istnieje bez Bożej ręki.

Płatki śniegu są uważane za prawdziwie wyjątkowe, ponieważ ich ostateczny kształt zależy od unikalnej i złożonej historii zmian temperatury, wilgotności i wiatru podczas opadania. Podróż każdego pojedynczego kryształu przez atmosferę jest nieco inna, co wpływa na jego wzorzec wzrostu i skutkuje odmienną strukturą, nawet jeśli różnice są niewielkie. Chociaż „bliźniacze” płatki śniegu hodowano w ściśle kontrolowanych warunkach laboratoryjnych, jest praktycznie niemożliwe, aby dwa identyczne płatki śniegu powstały w naturalnym, chaotycznym środowisku atmosfery. Kto jest ojcem płatka śniegu?

W starożytności ludzie postrzegali lód i mróz jako tajemnicze siły natury, które pojawiały się i znikały poza ludzką kontrolą. Pytając Hioba o ich pochodzenie, Bóg przypomina mu – i nam – że to On kontroluje nawet te naturalne procesy, które wydają się przypadkowe i niewytłumaczalne.

Werset 29 posługuje się sugestywną metaforą, personifikując lód i szron, jakby „narodziły się” z łona matki, nadając im cechy przypominające życie. Ta metafora narodzin podkreśla rolę Boga jako Stwórcy, pokazując, że nawet elementy takie jak lód i szron powstają pod Jego rozkazami. Ten barwny poetycki język ukazuje nam i podkreśla tajemnicę i piękno stworzenia, zachęcając czytelników do refleksji nad zawiłymi szczegółami Bożego dzieła w świecie.

"[Bóg] rozrzuca śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół, ciska swój grad jak kamienie. Któż się oprze Jego lodowemu podmuchowi?” Psalm 147:16-17; „Tchnienie Boga rodzi lód, a szerokie wody zamarzają”. Hiob 37:10;  „Chwalcie Pana z ziemi… błyskawice i grad, śnieg i chmury, gwałtowne wichry, które spełniają Jego rozkazy”. Psalm 148:7-8:

Bóg opisuje, jak kontroluje zamarzanie wody, czyniąc ją „twardą jak kamień” i powodując zamarznięcie „powierzchni głębiny”. Ten werset mówi o mocy Boga nad naturą, a konkretnie o Jego kontroli nad wodą w jej zamarzniętej postaci. Woda, która zazwyczaj jest płynna i stale się porusza, pod Bożym rozkazem staje się stała i nieugięta. Pytając Hioba, czy rozumie ten proces, Bóg wskazuje, że tylko On ma mądrość i moc, by dokonać takich zmian w naturze. Ten werset przypomina nam, że nawet naturalne procesy, które bierzemy za pewnik, takie jak zamarzanie wody, podlegają kontroli Boga.

W starożytności ludzie byli w dużym stopniu uzależnieni od źródeł wody, aby przetrwać, a mimo to nie do końca rozumieli, dlaczego woda czasami zamarzała lub zachowywała się nieprzewidywalnie. Opisując przemianę wody w stały lód, Bóg przypomina Hiobowi – i nam – że ma całkowitą kontrolę i rozumie nawet najbardziej tajemnicze elementy natury.

Pan Bóg jest podtrzymywaczem świata przyrody. Panuje nad żywiołami, decydując, kiedy woda popłynie, a kiedy zamarznie. Ta prawda wzywa nas do zaufania Bożej mądrości i mocy, uznając, że jest On głęboko zaangażowany w każdy aspekt stworzenia. Dla wierzących jest to przypomnienie, że Boża kontrola rozciąga się zarówno na fizyczny, jak i duchowy aspekt życia i że nic nie dzieje się poza Jego wiedzą i celem. Ten werset zachęca nas do pokornego podejścia do życia, uznając, że Boże zrozumienie jest o wiele większe niż nasze.