Hioba 38: 31-35
Czy możesz związać pęki Plejad albo rozluźnić sznur Oriona? Czy możesz spowodować wyprowadzenie konstelacji w ich czasie? Czy
poprowadzisz Niedźwiedzicę z jej synami? Czy znasz prawa niebios? Czy
możesz ustanowić jego panowanie na ziemi? Czy podniesiesz swój głos ku chmurom, aby cię okrył nawał wód? Czy możesz wypuścić błyskawice, aby przyszły i mówiły do ciebie: Oto jesteśmy!?" TNP
"Potrafisz li związać więzy plejad, albo okowy Oryona rozerwać? Zdołasz li gwiazdy zodjaku wywieść w porze swojej, a prowadzić
niedźwiedzicę wraz z młodymi jej? Znasz li porządek nieba, albo czy
ustanawiasz panowanie jego na ziemi? Czy podniesiesz głos swój ku chmurom, aby obfitość wód cię pokryła? Czy możesz błyskawice rozpętać, aby przyszły i rzekły do ciebie: oto jesteśmy?" Cylkow
"Czy umiesz połączyć łańcuchy Plejad lub rozluźnić więzy Oriona? Czy umiesz wyprowadzić konstelacje w ich czasie lub poprowadzić Niedźwiedzicę z jej synami? Czy znasz porządek niebios? Czy ustanowiłeś ich władztwo na ziemi? Czy możesz podnieść swój głos ku chmurom, aby okrył cię nawał wód? Czy możesz puścić błyskawice, aby wyruszyły i powiedziały do ciebie: Oto jesteśmy!?" Przekład dosłowny
Czy potrafisz związać więzy Plejad?
Czy potrafisz rozluźnić pas Oriona?
Teraz Pan Bóg mówi; Hiobie popatrz w niebo. Pan Bóg nie tylko jest "ojcem" i "kierownikiem" zjawisk atmosferycznych, ale też nieskończenie wielkiego wszechświata. Bracie Hiob wchodzimy na wyższy poziom. Bóg teraz pyta Hioba, czy może „związać więzy Plejad” lub „rozluźnić pas Oriona”. Plejady i Orion to konstelacje widoczne na nocnym niebie, rozpoznawalne po ich charakterystycznych wzorach. Pytając Hioba, czy może kontrolować te gwiazdy, Bóg wskazuje na ogrom wszechświata i swoją władzę nad nim. Tylko Bóg może kontrolować gwiazdy, ustawiając je na ich miejscu i utrzymując ich pozycje. Nic tu nie jest dziełem przypadku. Poprzez to pytanie Bóg przypomina Hiobowi, że tylko On, Stwórca, ma władzę nad niebiosami, podkreślając ograniczoną moc i wiedzę Hioba.
Księga Hioba to jedno z najstarszych pism w Biblii, zmagająca się z głębokimi pytaniami dotyczącymi Bożej sprawiedliwości, mądrości i ludzkiego doświadczenia cierpienia. Hiob był wiernym człowiekiem, który zniósł wielkie cierpienie, ale zaczął kwestionować Bożą drogę. W swojej ocenie Boga trochę się pogubił. Kiedy Bóg w końcu przemówił do Hioba, nie udzielił mu bezpośrednich odpowiedzi, na jego rozliczne pytania, lecz podkreślił swoją moc i mądrość poprzez serię pytań dotyczących natury. Gwiazdozbiory Plejady i Orion były znane ludziom w starożytności, symbolizując nie tylko piękno nieba, ale także siły poza ludzką kontrolą. Odnosząc się do gwiazd, Bóg pokazuje Hiobowi, że tylko On ma władzę nawet nad najpotężniejszymi i najbardziej odległymi częściami stworzenia.
Ten fragment przypomina nam, że tylko Bóg rządzi niebiosami i kontroluje gwiazdy, umieszczając każdą z nich na swoim miejscu. Dla wierzących ta prawda przynosi poczucie pokory, ponieważ uświadamiamy sobie, że choć żyjemy w niewielkiej części stworzenia, Bóg sprawuje pieczę nad całym kosmosem. Niebo w czasach Hioba było o wiele bardziej przejrzyste. Nie było zaśmiecone światłem, ani pyłami przemysłowymi. W tak piękne niebo nie raz spoglądał Hiob.
Werset ten posługuje się sugestywną metaforą, porównując Plejady do „łańcuchów”, a pas Oriona do czegoś, co można "zawiązać" i „rozwiązać”. Odniesienie do „łańcuchów” podkreśla niezmienną, stabilną pozycję Plejad na nocnym niebie, którą tylko Bóg może kontrolować. Tymczasem obraz „rozwiązania” pasa Oriona sugeruje zdolność manipulowania gwiazdami, moc daleko poza ludzkim zasięgiem.
"On określa liczbę gwiazd i każdą z nich woła po imieniu”. Izajasz 40:26; „Podnieście oczy i spójrzcie w niebo: Kto stworzył to wszystko? Ten, który wyprowadza zastępy gwiazd, każdą z nich woła po imieniu”. Psalm 147:4; „Ten, który uczynił Plejady i Oriona, który noc w świt przemienia, a dzień w noc zaciemnia – Pan jest Jego imię”. Amos 5:8. Te wersety podkreślają władzę Boga nad gwiazdami i konstelacjami, pokazując, że jest On Stwórcą i Podtrzymywaczem wszechświata, rządzącym nawet najodleglejszymi częściami stworzenia.
Czy potrafisz wyprowadzić gwiazdozbiory w ich porach roku
lub wyprowadzić niedźwiedzicę z jej młodymi?
Bóg kontynuuje swoją odpowiedź Hiobowi, pytając, czy ma moc wyprowadzić gwiazdozbiory w ich porach roku lub pokierować „niedźwiedzicą z jej młodymi”. Ten fragment wskazuje na Bożą kontrolę nad gwiazdami i porami roku. Pytając Hioba, czy może kierować gwiazdozbiorami, Bóg podkreśla, że tylko On kieruje wszechświatem z idealnym czasem i precyzją. „Niedźwiedzica z jej młodymi” prawdopodobnie odnosi się do konstelacji znanej jako Wielka Niedźwiedzica, która jest widoczna na nocnym niebie i porusza się po ustalonym torze. Bóg przypomina Hiobowi, że wszechświat działa pod Jego władzą, a nawet gwiazdy poruszają się zgodnie z Jego planem.
Werset ten posługuje się pięknymi porównaniami, opisując konstelacje jako „wychodzące” w swoim czasie i „wyprowadzane”. Ten język uosabia gwiazdy, dając wrażenie, że Bóg nimi kieruje, prowadzi, niczym pasterz owce. Fraza „Niedźwiedź z młodymi” dodaje element czułości, jakby Bóg troszczył się o gwiazdy w taki sam sposób, w jaki troszczy się o całe stworzenie. Retoryczny styl pytań, widoczny w Księdze Hioba 38, służy podkreśleniu autorytetu Boga i ograniczeń Hioba, a poetycki język zachęca czytelników do refleksji nad pięknem i porządkiem świata przyrody, wzmacniając budzącą podziw moc Boga.
„[Bóg] uczynił księżyc, aby wyznaczał pory roku, i słońce wie, kiedy zachodzić”. Psalm 104:19; „Uczynił wielkie światła – Jego łaska trwa na wieki. Słońce, aby rządziło dniem, księżyc i gwiazdy, aby rządziły nocą”. Psalm 136:7-9; "On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i gwiazdozbiory południa." Księga Hioba 9:9
W Biblii Króla Jakuba w Księdze Hioba 38:32 czytamy: „Czy potrafisz wydać na świat Mazzarota w odpowiednim czasie? Albo czy potrafisz poprowadzić Arktura z jego synami?”. W Septuagincie LXX mamy; "Czy ustawiłeś znaki zodiaku we właściwych im porach i czy wywiodłeś Gwiazdę Poranną z jej blaskiem?"
Mazzaroth i Arktur symbolizują ciała niebieskie i porządek wszechświata. Uważa się, że Mazzaroth odnosi się do konstelacji lub zodiaku, odzwierciedlając układy i ruchy gwiazd. Arktur natomiast to jasna gwiazda na północnym niebie, często kojarzona z przewodnictwem i kierunkiem. Te astronomiczne byty symbolizują ogrom i złożoność stworzenia, podkreślając niezrównaną moc i mądrość Boga.
Czy znasz prawa niebios?
Czy potrafisz ustanowić Boże panowanie nad ziemią?
Idąc dalej Bóg pyta Hioba, czy rozumie „prawa niebios” lub czy ma moc „ustanowić Boże panowanie nad ziemią”. Poprzez to pytanie Bóg wskazuje, że tylko On zna i rządzi całym wszechświatem. „Prawa niebios” prawdopodobnie odnoszą się do praw natury, które rządzą ruchem gwiazd, planet i innych ciał niebieskich. Pytając Hioba, czy mógłby ustanowić Boże panowanie nad ziemią, Bóg podkreśla swoją suwerenność, przypominając Hiobowi, że tylko Bóg ma mądrość i władzę, by panować nad niebem i ziemią. To pytanie podkreśla, jak mało ludzie wiedzą o funkcjonowaniu wszechświata i jak bardzo jesteśmy zależni od Bożej wiedzy i kontroli.
W starożytności ludzie mieli ograniczone zrozumienie świata przyrody, a zwłaszcza nieba. Bacznie obserwowali niebo. Wiedzieli, że gwiazdy, słońce i księżyc podążają za pewnymi wzorcami, ale nie rozumieli, dlaczego ani jak. Pytając Hioba, czy zna „prawa niebios”, Bóg podkreśla, że tylko On posiada mądrość i autorytet, aby ustanawiać i zarządzać tymi prawami natury.
„Prawa niebios” są Bożym zamysłem i tylko On może utrzymać porządek we wszechświecie. Dla wierzących ta prawda jest wezwaniem do pokory, ponieważ przypomina nam o naszych własnych ograniczeniach i potrzebie Bożego przewodnictwa. Uczy nas, że Boża wiedza i moc wykraczają poza nasze zrozumienie i że jesteśmy powołani, aby Mu ufać we wszystkim.
Fraza „prawa niebios” sugeruje porządek, strukturę i celowość stworzenia, podczas gdy „ustanowić Boże panowanie nad ziemią” podkreśla, że tylko Bóg ma prawo rządzić zarówno niebem, jak i ziemią.
„Niebiosa głoszą chwałę Boga, a nieboskłon obwieszcza dzieło rąk Jego”. Psalm 19:1; Pan mądrością założył ziemię, rozumem utwierdził niebiosa, a Jego wiedzą rozdzieliły się głębiny wodne”. Przysłów 3:19-20
"Gdzież jest ten król Żydów, który się urodził? Widzieliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przyjechaliśmy, aby oddać mu pokłon. [...] A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, prowadziła ich, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było dziecko." Ewangelia Mateusza 2:2-9
W wierszu 34 Bóg rzuca wyzwanie Hiobowi, pytając, czy może rozkazać chmurom zesłać deszcz i pokryć ziemię wodą. Zadając to pytanie, Bóg wskazuje na swoją władzę nad przyrodą, a w szczególności nad pogodą i deszczem podtrzymującym życie. W starożytności ludzie uważali deszcz za niezbędny do przetrwania, ponieważ był to jedyny sposób na nawadnianie upraw i utrzymanie zwierząt gospodarskich. Podkreślając swoją kontrolę nad czymś tak istotnym jak deszcz, Bóg przypomina Hiobowi, że tylko On posiada moc podtrzymywania stworzenia. To pytanie ukazuje ogromną różnicę między nieograniczoną władzą Boga a ludzkimi ograniczeniami.
Hiob, człowiek znany ze swojej prawości, znosił wielkie trudności, które skłoniły go do kwestionowania Bożego celu w jego cierpieniu. Kiedy Bóg w końcu odpowiada Hiobowi, nie udziela bezpośrednich odpowiedzi na jego pytania, lecz uwypukla swoją moc i mądrość poprzez serię pytań o świat przyrody.
Obraz „podniesienia głosu ku chmurom” i „nawału wód” podkreśla Bożą kontrolę nad naturą w sposób, którego ludzie nigdy nie byliby w stanie osiągnąć. Sformułowanie to sugeruje, że sam głos Boga może sprowadzić deszcz, podkreślając Jego władzę nawet nad najbardziej nieprzewidywalnymi elementami świata przyrody.
"On okrywa niebo chmurami, zsyła deszcz na ziemię i sprawia, że trawa rośnie na górach”. Psalm 147:8; „Czyż któryś z marnych bożków narodów sprowadza deszcz? Czy niebo zsyła deszcz? Nie, to Ty, Panie, Boże nasz. Dlatego w Tobie pokładamy nadzieję, bo Ty jesteś Tym, który to wszystko czyni." Jeremiasz 14:22; „Proście Pana o deszcz na wiosnę; to Pan zsyła grzmoty, On daje deszcz ulewny wszystkim ludziom i rośliny polne każdemu”. Zachariasz 10:1. Te wersety podkreślają ideę, że tylko Bóg ma kontrolę nad deszczem i pogodą, podkreślając Jego rolę jako Dawcy i Podtrzymującego życie.
Czy Ty puszczasz pioruny w drogę?
Czy one donoszą Tobie: «Oto jesteśmy»?
Bóg pyta Hioba, czy ma on moc zsyłania piorunów, czy też one mu odpowiadają, reagują na jego polecenia? To pytanie podkreśla Bożą kontrolę nawet nad najpotężniejszymi i nieprzewidywalnymi siłami natury. Piorun, to ogromna energia i oślepiające światło, intensywne i budzące grozę zjawisko, wymyka się ludzkiej kontroli, a jednak Bóg kieruje nim zgodnie ze Swoją wolą. Pytając, czy Hiob może rozkazywać piorunom, Bóg podkreśla Swoją wyjątkową władzę nad stworzeniem. Obraz piorunów „zgłaszających się” Bogu niczym posłuszni słudzy maluje obraz absolutnej suwerenności Boga. Bóg jest właścicielem piorunów, więc dysponuje nimi jak chce.
„Wypuścił strzały i rozproszył wrogów, potężnymi błyskawicami ich rozgromił”. Psalm 18:14; „Jego błyskawice rozświetlają świat; ziemia widzi i drży”. Psalm 97:4:; „Gdy On zagrzmi, szumią wody w niebie; On sprawia, że chmury podnoszą się z krańców ziemi. On zsyła błyskawice z deszczem i wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników”. Księga Jeremiasza 10:13
Komentarze
Prześlij komentarz