Hioba 38: 8-11

"A kto zasłonił drzwiami morze, gdy burząc się wyszło z łona? Gdy obłok uczyniłem jego ubraniem i gęstą chmurę pieluszkami [becikiem]; Gdy ustaliłem dla niego mój dekret i umieściłem zasuwę i drzwi;  I powiedziałem: Aż dotąd dojdziesz, a nie dalej; i tu zatrzymasz swoje nadęte fale" TNP

"A któż to zawarł wrotami morze, gdy wytoczyło się, gdy wystąpiło jakby z matczynego łona, Gdym uczynił obłoki szatą jego, a tumany jego powłoką? Gdym wyłamał mu granicę, a ustanowił zawory i wrota, I rzekł: „dotąd ci dojść a nie dalej, a tu położona (tama) wzdęciu twoich fal!” Cylkow

"I (kto) zasłonił drzwiami morze, gdy burząc się, wyszło z łon gdy obłok uczyniłem jego szatą, a ciężką chmurę becikiem,  gdy wyznaczyłem mu moją granicę i założyłem zawory i bramy, i powiedziałem: Dotąd dojdziesz – i nie dalej! I tu zatrzymasz się w dumie twoich fal!" Przekład dosłowny 


Bóg kontynuuje swoją mowę do Hioba, koncentrując się na Jego potędze i kontroli nad stworzeniem. Tutaj Bóg opisuje „zamknięcie morza za drzwiami”, porównując jego pojawienie się do narodzin. Obraz morza „wyrywającego się z hukiem” odzwierciedla ogromną moc oceanu, którą jednak Bóg natychmiast wyznacza mu granice. „Drzwi” oznaczają Bożą władzę nawet nad najdzikszymi żywiołami natury. To pytanie Boga do Hioba ma mu przypomnieć – i nam – że tylko Bóg ma autorytet i moc, by ogarnąć coś tak ogromnego i przytłaczającego jak morze, demonstrując Jego panowanie nad całym stworzeniem.

Opisując siebie jako Tego, który „zamknął morze za drzwiami”, Bóg podkreśla swoją wyjątkową władzę. Kiedy Bóg w końcu przemówił do Hioba, nie odpowiedział bezpośrednio na jego pytania, lecz objawił mu swoją niezrównaną władzę nad stworzeniem, zachęcając Hioba do zaufania Jego mądrości i autorytetowi.

„Ustanowiłeś granicę, której nie przekroczą; nie pokryją już ziemi”. Księga Przysłów 8:29: „Gdy morzu wyznaczył granice, aby wody nie przekroczyły Jego rozkazu, gdy utwierdzał fundamenty ziemi”. Psalm 104:9

Dalej Pan Bóg mówi, że „obłoki uczynił szatą i owinął je gęstym mrokiem”. Ten obraz nawiązuje do stworzenia morza przez Boga, opisanego w poprzednim wersecie. Bóg używa tu poetyckiego języka, aby zilustrować, jak przyodział morze w chmury i otoczył je ciemnością, nadając mu atmosferę tajemniczości i majestatu. Mówiąc o chmurach jako o „szacie” dla morza, Bóg ukazuje Swoją troskę i celowość w stworzeniu, jakby ubrał świat w sposób przemyślany i precyzyjny. Ten werset przypomina o Bożej władzy nawet nad najpotężniejszymi siłami natury.

Bóg przedstawia siebie jako artystę, który starannie ozdabia świat przyrody. Użycie personifikacji w tym wersecie pozwala nam postrzegać morze niemal jako postać, którą sam Bóg ukształtował.

„Pan okrywa się światłem jak szatą, rozpościera niebiosa jak namiot i kładzie belki swoich górnych komnat na ich wodach”. Psalm 104,2-3; „Gdy utwierdzał niebiosa, byłam przy tym; gdy kreślił krąg na powierzchni otchłani, gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy utwierdzał źródła otchłani”. Przysłów 8,27-28. Te fragmenty również podkreślają stwórczą władzę Boga, szczególnie nad morzem i niebem, pokazując, że celowo zaprojektował On każdą część stworzenia, a nawet przyodział ją swoim własnym twórczym dotykiem.

Bóg również „ustalił granice” dla morza i „postawił jego wrota i zasuwy”. Obraz Boga ustanawiającego „wrota i zasuwy” dla morza podkreśla Jego kontrolę i autorytet, jakby zamknął morze niczym drzwi. Ten obraz ma przypominać Hiobowi o Bożym porządku w stworzeniu – że nawet potężne morze musi przestrzegać Jego granic. Przesłanie Boga dotyczy tu nie tylko mocy, ale także porządku i celu, pokazując, że On podtrzymuje całe stworzenie w swojej mądrości.

W czasach Hioba,morze było często postrzegane jako symbol chaosu i nieprzewidywalności. Ludzie postrzegali ocean jako dziki, niebezpieczny i wymykający się ludzkiej kontroli. Wyjaśniając, jak „ustalił granice” dla morza, Bóg zapewnia Hioba, że ​​nawet to, co wydaje się ludziom chaotyczne, jest pod Jego kontrolą. Przesłanie Boga miało przypomnieć Hiobowi, że On, jako Stwórca, panuje nad wszystkim z intencją i porządkiem – nawet nad tym, co wydaje się najbardziej 
dzikie i nieokiełznane.

Fraza "Ja wyznaczyłem morzu moją granicę i założyłem zawory i bramy," odzwierciedla wszechmoc Boga – jest On wystarczająco potężny, by kontrolować potężne morze, co oznacza, że ​​jest również w stanie zarządzać szczegółami naszego życia. Ta świadomość zachęca wierzących do zaufania Bożej zdolności do zaprowadzenia porządku i celu nawet w chaotycznych i trudnych okolicznościach.

Mamy tutaj obraz Boga jako najwyższego architekta, ustanawiającego granice dla morza niczym mury, których nie można przekroczyć. Morze, często symbolizujące chaos, jest tu przedstawione jako coś, co Bóg osobiście opanował i czym zarządza. Metafora „drzwi i rygle” przekazuje zarówno moc, jak i powściągliwość, malując obraz panowania Boga nad naturą. To użycie poetyckich obrazów bezpośrednio odnosi się do sytuacji Hioba, wzywając go do uznania, że ​​tak jak Bóg trzyma stworzenie w swoich rękach, tak samo dzierży każdy szczegół jego życia.

„Czyż nie miałbyś się Mnie bać? – wyrocznia Pana. Czyż nie miałbyś drżeć przede Mną? Uczyniłem piasek granicą dla morza, wieczną przeszkodą, której nie przekroczy”. Jeremiasz 5:22; „Kiedy morzu dał granice, aby wody nie przekroczyły Jego rozkazu, kiedy utwierdził fundamenty ziemi”. Przypowieści Salomona 8:29 

Dotąd możesz dojść, a nie dalej; 
tu ustaną twoje dumne fale

Bóg mówi o granicach, które wyznaczył morzu. Bóg opisuje moment, w którym powiedział morzu: „Dotąd możesz dojść, a nie dalej; tu ustaną twoje dumne fale”. To polecenie ukazuje absolutną kontrolę Boga nawet nad najpotężniejszymi siłami natury. „Dumne fale” symbolizują potęgę i nieokiełznaną naturę morza, jednak nawet one muszą przestrzegać Bożych ograniczeń. W ten sposób Bóg podkreśla, że ​​ustanowił jasne granice dla stworzenia, ilustrując swój autorytet i celowość w wyznaczaniu granic dla rzeczy, które ludzie mogliby uznać za chaotyczne lub niebezpieczne.

Dzisiejszy fragment zachęca nas to do zaufania Bożej mądrości i mocy, zwłaszcza w sytuacjach, które wydają się przytłaczające. Świadomość, że Bóg wyznacza granice nawet dla „dumnych fal” morza, może nam przypomnieć, że On również ma wytyczone dla nas granice i cele w naszym życiu, nawet jeśli nie do końca je rozumiemy. Obraz Boga wyznaczającego granicę – „Dotąd możesz dojść, a nie dalej” – przywołuje obraz Boga jako potężnego władcy, który ma władzę nawet nad siłami natury.

„Ustanowiłeś granicę, której nie przekroczą; nie pokryją już ziemi”. Psalm 104:9; „Gdy morzu nadał granice, aby wody nie przekroczyły Jego rozkazu, i gdy utwierdzał fundamenty ziemi”. Księga Przysłów 8:29