Hioba 39: 13-15

" Skrzydła strusicy trzepoczą radośnie, lecz nie mogą się równać z lotką i piórem bociana? Bo składa swoje jaja na ziemię i ogrzewa je w prochu; I zapomina, że stopa może je rozgnieść, a dzikie zwierzę zdeptać." TNP

"Rześkiem jest skrzydło samic strusich, ale czyż są to bocianie loty i opierzenie? Znosi ona na ziemi jaja swoje, a daje się im w piasku wygrzewać. A nie pomni, że może je nogą zgnieść, a dzicz stepu zdeptać." Cylkow 

"Skrzydła strusicy trzepoczą, lecz czy to skrzydła i pióra bociana? Bo znosi na ziemi swe jaja i wygrzewa je w prochu, zapomina, że może zgnieść je nogą lub że może je zdeptać zwierzyna polna." Przekład dosłowny

Teraz będą dwa dłuższe wpisy o strusiach, ponieważ z jakiegoś powodu Pan Bóg poświęca strusiowi więcej miejsca i chce coś ważnego Hiobowi i nam, na przykładzie strusiej mamy, pokazać. 

Pan Bóg opisuje wyjątkowe cechy strusia, zwracając szczególną uwagę na jego skrzydła, które „radośnie trzepoczą”, mimo że nie są stworzone do lotu, jak skrzydła bociana. Ten werset podkreśla niezwykłą budowę strusia, ptaka o skrzydłach, które nie są przeznaczone do latania, ale nadal stanowią część jego ekspresji. Bóg wskazuje, że każde stworzenie ma określony cel i przeznaczenie, nawet jeśli nie spełnia ono ludzkich oczekiwań. Chociaż struś może nie mieć wdzięku ptaka latającego, takiego jak bocian, nadal jest radosny i ma swój własny cel. Bóg używa tego obrazu, aby pokazać Hiobowi, że Jego plan w stworzeniu jest różnorodny i celowy. Nie każdy ptak musi latać, aby spełnić swoje przeznaczenie, a radość w skrzydłach strusia ma swoją wartość. Ten werset zachęca nas do spojrzenia poza ludzkie oczekiwania i uświadomienia sobie, że Boża mądrość i kreatywność obejmują zaprojektowanie każdego stworzenia w sposób unikalny, zgodnie z Jego własnymi planami.

Hebrajski wyraz 'renen' prawdopodobnie odnosi się do strusia, tak wynika z kontekstu. Jednak wyraz 'renen' występuje tylko raz w Starym Testamencie -  https://biblehub.com/hebrew/7443.htm 

W starożytnym świecie ludzie znali zarówno strusie, jak i bociany. Struś, znany ze swoich ogromnych rozmiarów i szybkości, był zwierzęciem pustynnym, a jego niezdolność do lotu była postrzegana jako coś niezwykłego. Z kolei bocian, znany z gracji lotu, symbolizował wolność i ruch. Dla Hioba i jego słuchaczy porównanie tych dwóch ptaków uwydatniłoby różnice w Bożym stworzeniu, gdzie każde stworzenie miało unikalną formę i cel. Ludzie w czasach Hioba szanowali świat przyrody i rozumieli, że każde zwierzę i ptak pełni swoją własną rolę, nawet jeśli nie zawsze ją rozumieli.

"Jak liczne są Twoje dzieła, Panie! Tyś wszystko mądrze uczynił, ziemia jest pełna Twoich stworzeń”.  Psalm 104:24

W przeciwieństwie do innych ptaków, strusie nie budują gniazd na drzewach ani w wysokich miejscach; zamiast tego składają jaja bezpośrednio na ziemi, często pozostawiając je odsłonięte. Bóg mówi o strusiach, opisując, jak składają jaja bezpośrednio na ziemi, pozostawiając je na piasku, aby ogrzały się w słońcu. Ta praktyka wydaje się niedbała z ludzkiego punktu widzenia, ponieważ większość ptaków starannie chroni i pielęgnuje swoje gniazda. Jednak tutaj Bóg zwraca uwagę na wyjątkową budowę strusia i jego instynktowne nawyki. Podczas gdy inne zwierzęta zaciekle strzegą swojego potomstwa, struś postępuje inaczej, pozostawiając jaja na zewnątrz i polegając na naturalnym cieple ziemi, traktując ją jak inkubator. Poprzez ten przykład Bóg pokazuje Hiobowi, że nie wszystko w stworzeniu postępuje zgodnie z ludzką logiką lub w sposób, jakiego ludzie mogliby oczekiwać. Struś otrzymał określony cel i przeznaczenie i choć jego postępowanie może wydawać się niekonwencjonalne, Bóg nadal się nim opiekuje. Boża mądrość i kreatywność znacznie przewyższają nasze własne pojmowanie. 

Struś, pochodzący z Bliskiego Wschodu i Afryki, był zapewne częstym widokiem w czasach Hioba. Znany ze swojej szybkości, wielkości i charakterystycznego zachowania, struś był wyjątkowym stworzeniem, które ludzie z fascynacją obserwowali. 

Pan Bóg nie musi dopasowywać każdego stworzenia do tego samego schematu czy formy. Każde jest wyjątkowe, a nawet niekonwencjonalne zachowania zwierząt, takich jak struś, służą celowi w Bożym stworzeniu.

„Zapomina, że ​​noga może je zgnieść, a dzikie zwierzę może je podeptać”. Właściwszym byłoby zamienić słowo 'zapomina' na 'nie troszczy się o to', 'nie myśli o tym', 'nie rozkminia tego'. Wyposażona od Boga w instynkt po prostu wie co ma robić.

Bóg kontynuuje opis strusia, zwracając uwagę na jego niezwykłe zachowanie – składanie jaj na ziemi, pozornie nieświadome grożącego mu niebezpieczeństwa. Struś, kierując się naturalnym instynktem, pozostawia jaja na wierzchu, nieświadomy lub obojętny na to, że mogą zostać łatwo zmiażdżone stopami lub podeptane przez dzikie zwierzęta. To zachowanie wydaje się ludzkiemu oku niefrasobliwe, ale Bóg wskazuje, że stworzył strusia z inną naturą, taką, która nie wiąże się z takim samym poziomem troski i ochrony nad potomstwem, jaki mogą okazywać inne zwierzęta. Poprzez ten obraz Bóg uczy Hioba i nas, o ogromie i różnorodności stworzenia. Zachowanie strusia może wydawać się dziwne, a nawet głupie, ale służy jako przypomnienie, że Bóg stworzył każde stworzenie z unikalnymi instynktami i cechami. Chociaż struś może nie chronić swoich młodych w sposób, który ludzie uznają za mądry, Boży zamysł jest celowy, nawet w przypadku stworzeń, które nie podążają za ludzkimi oczekiwaniami.

Dla Hioba i jego słuchaczy ten opis zachowania strusia musiał być uderzający, ilustrując stworzenie, które nie podążało za „zdrowym rozsądkiem” obserwowanym u innych ptaków i zwierząt. Nie podążało za „zdrowym rozsądkiem” ale za "naturalnym instynktem od Boga" i w ten sposób było zależne od swojego Stwórcy. Tak jak zależna od Boga jest kozica górska, dziki osioł i pustynny bawół. 

Fraza „Zapomina, że ​​stopa może je zgnieść” tworzy obraz wrażliwości, przedstawiając jaja strusia jako łatwe do uszkodzenia. Słowa „zapomnieć” i „deptać” wcale nie świadczą o braku typowego instynktu macierzyńskiego u strusia, jak i o niepewność losu jego potomstwa. Skorupa jaja strusiego jest bardzo twarda, nie tak łatwo jest ją zgnieść. Myślę, że rzadko, o ile w ogóle strusica zgniata jaja. A niech kto spróbuje je tylko zabrać... :)

Ten poetycki język tworzy kontrast między ludzkimi ideami ostrożności i odpowiedzialności a naturalnym zachowaniem strusia, które wykracza poza te normy. Boży wybór, by uwypuklić zachowanie strusia, służy jako przypomnienie, że nie wszystkie stworzenia kierują się „zdrowym rozsądkiem”. Ten język nawiązuje do szerszego tematu przemówienia Boga do Hioba, w którym Bóg posługuje się różnymi zwierzętami, aby pokazać ogrom swojej mądrości i różnorodność swojego stworzenia.

 W Hioba 39:16 Bóg kontynuuje opis niezwykłego zachowania strusia. Wskazuje tutaj, jak struś wydaje się obojętny wobec swoich młodych, traktując je surowo i sprawiając wrażenie, że nie troszczy się o ich przetrwanie, mimo że zainwestował czas i wysiłek w zniesienie jaj. To zachowanie ostro kontrastuje z instynktowną troską, jaką wiele innych zwierząt okazuje swojemu potomstwu. Podkreślając tę ​​cechę, Bóg pokazuje Hiobowi, że nawet jeśli coś w stworzeniu wydaje się nieostrożne lub niezwykłe dla ludzkiego oka, wciąż mieści się w Jego zamyśle. Struś może zachowywać się w sposób, który wydaje się nieprzemyślany, ale został stworzony z własnymi, unikalnymi instynktami i celami. Bóg używa tego przykładu, aby przypomnieć Hiobowi, że Jego stworzenie jest różnorodne i złożone, często przeczy ludzkim oczekiwaniom lub wyobrażeniom o „normalnym” zachowaniu.

Pisklęta strusia, w przeciwieństwie do piskląt innych ptaków są samodzielne. Młode strusie są zagniazdownikami, co oznacza, że od razu po wykluciu opuszczają gniazdo i nie są tak silnie zależne od matki.