Hioba 39: 16-18

"Twardo postępuje ze swoimi synami, jak nie ze swoimi. Nie boi się, że jej trud jest daremny; Bo Bóg pozbawił ją mądrości [sprawił, że zapomniała o niej] i nie udzielił jej rozumu. Lecz w czasie, gdy podnosi wysoko swoje skrzydła, naśmiewa się z konia i z jego jeźdźca." TNP

"Srogo postępuje z młodemi swojemi, jakoby nie jej były, a jeśli daremny jej trud, nie zaznaje trwogi, Bo pozbawił ją Bóg mądrości, a nie użyczył jej rozumu. Przy pierwszej sposobności unosi się wysoko, urąga rumakowi i jeźdźcy jego" Cylkow

"Twardo postępuje ze swoimi synami – jak z nie swoimi – nie boi się, że jej trud był daremny,  gdyż Bóg pozbawił ją mądrości i nie dał jej udziału w rozumie. Gdy podniesie się do ucieczki, szydzi z konia i jego jeźdźca." Przekład dosłowny

Słowa „surowo” i „nie dba” malują obraz ptaka, który działa poza typowym instynktem opiekuńczym, który kojarzymy z macierzyństwem. Ten poetycki opis zwraca uwagę na kontrast między strusiem a innymi zwierzętami, tworząc żywy obraz stworzenia, które działa w sposób podważający ludzkie pojęcie troski i odpowiedzialności. Jednak owo "nie dba" znaczy bardziej, ze nie troszczy się zbytnio. "Nie boi się, że jej trud jest daremny." Pisałem o tym w poprzednim rozważaniu.  Ten język odzwierciedla szerszy temat przemówienia Boga do Hioba, w którym posługuje się On różnymi stworzeniami, aby ukazać ogrom i różnorodność swojego stworzenia. Podkreślając niezwykłe zachowanie strusia, Bóg zachęca Hioba (i czytelników) do uznania złożoności stworzenia i do podejścia do niego z pokorą, uznając, że nie wszystko mieści się w granicach ludzkiego pojmowania. 

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi drogami moimi” – mówi Pan." Izajasz 55:8-9; „Jak nie wiesz, dokąd wieje wiatr, ani jak powstaje ciało w łonie matki, tak nie możesz zrozumieć dzieła Boga, Stwórcy wszechrzeczy”. Kohelet 11:5;  „Głupota Boża bowiem przewyższa mądrość ludzką”. 1 Koryntian 1:25 Ten werset mówi o tym, że Boże drogi mogą wydawać się nam dziwne, ale ostatecznie są mądre. Te odniesienia przypominają nam, że mądrość i zrozumienie Boga przewyższają nasze, a Jego zamysł w stworzeniu jest celowy, nawet jeśli z ludzkiej perspektywy nie ma sensu.

Użyty przez Pana Boga struś posłużył do zilustrowania granic ludzkiego pojmowania Jego mądrości w stworzeniu. Struś jest przedstawiony jako „zatwardziały” lub „okrutny” wobec swoich młodych, pozornie porzucający je lub pozostawiający ich jaja bez ochrony. Ma to pokazać, że nawet zachowania, które wydają się wadami lub „brakiem mądrości”, są częścią boskiego planu, którego ludzie nie mogą w pełni pojąć, a zamysły Boga wykraczają poza ludzki osąd.

W Hioba 39:17 Bóg wyjaśnia, że ​​struś, pomimo swojej ogromnej siły fizycznej i szybkości, nie posiada mądrości ani rozsądku w porównaniu z innymi zwierzętami. Ten brak „rozsądku” jest widoczny w zachowaniach strusia, takich jak składanie jaj na ziemi, pozostawianie ich bez ochrony i pozorna obojętność na ich przetrwanie. Bóg podkreśla ten niezwykły aspekt natury strusia, aby pokazać, że celowo zaprojektował go z unikalnym zestawem cech, nawet jeśli nie są one zgodne z ludzką logiką ani oczekiwaniami co do tego, jak ptak „powinien” się zachowywać. Zwracając uwagę na brak mądrości strusia, Bóg przypomina Hiobowi – i nam – że to On decyduje o przeznaczeniu i przeznaczeniu każdego stworzenia. Każde zwierzę nie musi działać zgodnie z ludzkimi oczekiwaniami ani logiką. Natura strusia, choć dziwna i pozornie niemądra, wciąż stanowi część różnorodnego i celowego stworzenia Bożego.

Znany ze swoich dużych rozmiarów, szybkości i nietypowych zachowań, struś był często postrzegany jako dziwne lub ciekawskie stworzenie. Ludzie zauważyli, że struś nie chroni swoich młodych ani nie zachowuje się z takim samym instynktownym zaangażowaniem, jak inne ptaki i zwierzęta, co mogło skłonić ich do uznania go za głupiego lub pozbawionego mądrości. 

Na temat strusi jest kilka niezgodnych z rzeczywistością stereotypów. Struś ze strachu nie chowa głowy w piasek, w ten sposób szuka kamieni, które zjada by mieć więcej wapnia i wspomóc trawienie. Nie jest taki bezbronny, i jest daleko od tego by stać się łatwą zdobyczą. Jednym kopnięciem swoich ogromnych nóg może złamać kość, a nawet zabić atakującego. Inną zabójczą bronią strusia jest większy z dwóch pazurów, którego uderzenie może wypruć trzewia napastnikowi. Jednak najsilniejszą bronią strusia jest jego prędkość, którą może rozwinąć w chwili zagrożenia. Struś jest najszybszym dwunożnym zwierzęciem na świecie potrafi biec z prędkością ponad 70 km/h na krótkim, a 50km/h na długim dystansie, a wszystko dzięki ogromnym mięśniom ud.  A jego wielkie oczy, które są większe od oczów słonia pozwalają na zachowanie czujności.

Strusice raczej dbają o swoje potomstwo, ale robią to w sposób nietypowy dla innych ptaków. Gdy inne samice podchodzą do gniazda, to gniazdująca samica wstaje i odsuwa się na bok. Pozwalając odwiedzającej samicy na złożenie jaj. Według badań naukowych gniazdująca samica jest biologiczną matką tylko dla połowy z około 20 jaj, które jest w stanie wysiedzieć. Posiadanie większej ilości piskląt sprawia, że jest większe prawdopodobieństwo na dochowanie własnego potomstwa.

Myślę, że Bóg wyposażył strusie w instynkt pozwalający im przetrwać trudy pustynnych miejsc i zachować gatunek. Struś nie jest taki głupawy na jakiego wygląda....

Ten werset przypomina również wierzącym, że ludzka mądrość jest ograniczona, a Boży plan zawiera elementy, które mogą wydawać się nam „głupie” lub na coś "co się Panu Bogu nie udało". Tak jak Bóg stworzył strusia bez pewnych cech, tak samo stwarza każdą część świata w unikalny sposób. Jako ludzie, jesteśmy zachęcani do tego, aby uświadomić sobie, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć wszystkiego, co zostało stworzone, i jesteśmy zachęcani do zaufania, że ​​Boża mądrość jest o wiele większa niż nasza własna.

Ten głupawy ptak „gdy tylko rozpościera swe pióra do biegu, śmieje się z konia i jeźdźca”. Pan Bóg opisuje wyjątkową siłę i szybkość strusia. Chociaż struś nie potrafi latać, na lądzie posługuje się niesamowitą szybkością. Kiedy struś rozpościera swe pióra i biegnie, może prześcignąć konie i jeźdźców, co pokazuje, że jest stworzeniem o niezwykłej sile i zwinności. Bóg wskazuje tutaj, że pomimo braku mądrości lub „rozsądku” (o czym wspomniano w poprzednich wersetach), struś ma siłę i umiejętności, które pod pewnymi względami przewyższają inne zwierzęta. Ten werset podkreśla, że ​​Bóg obdarzył każde stworzenie odrębnymi darami. Struś może wydawać się głupi, ponieważ nie lata ani nie opiekuje się swoimi młodymi w sposób, jakiego moglibyśmy się spodziewać, a jednak ma niezwykłą szybkość, wzrok i sprawność fizyczną. To przypomnienie, że Bóg zaprojektował każdą część stworzenia z określonymi celami i mocnymi stronami, nawet jeśli te mocne strony nie są zgodne z naszymi oczekiwaniami.

W tym wersecie fraza „śmieje się z konia i jeźdźca” dodaje odrobinę humoru i ironii. Struś, pozornie dziwny i „głupi” (w oczach świata) ptak, ma zaskakującą zdolność do wyprzedzania jednego z najbardziej szanowanych zwierząt w starożytności: konia. Ta poetycka metafora tworzy uderzający kontrast między tym, czego moglibyśmy oczekiwać od strusia, a jego rzeczywistymi możliwościami, przypominając czytelnikom o nieoczekiwanych sposobach, w jakie Boże stworzenie przejawia siłę. Język w tym wersecie podkreśla Bożą kreatywność i poczucie ironii. Wskazując, że struś, stworzenie „pozbawione mądrości”, może wyprzedzać konie, fragment o strusiu zachęca czytelników do dostrzeżenia zaskakującej mocy w rzeczach, które początkowo mogą wydawać się słabe lub dziwne.

„Bóg wybrał to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mądrych”. 1 Koryntian 1:27;  „Jak liczne są Twoje dzieła, Panie! Tyś wszystkie mądrze uczynił”. Psalm 104:24