Hioba 40: 1-5

"A JHWH odpowiadał dalej Hiobowi i rzekł: Czy ten, kto wiedzie spór z Wszechmogącym, będzie Jego krytykiem? Oskarżyciel Boga niech na to odpowie! Wtedy Hiob odpowiedział JHWH: Oto jestem niczym, cóż Ci odpowiem? Kładę swoją rękę na moich ustach. Raz przemówiłem, lecz już nie zareaguję i drugi raz – nic nie dodam." TNP

"I odpowiedział dalej Wiekuisty Ijobowi, i rzekł: Czyżby prawować się chciał jeszcze z Wszechmocnym bluźnierca? Strofujący Boga niechaj odpowie! Zatem odpowiedział Ijob Wiekuistemu, i rzekł: Zaprawdę, zbyt znikomy jestem - cóżbym Ci miał odpowiedzieć? Dłoń moję położę na usta swoje. Raz mówiłem, a nie odezwę się więcej, nawet dwukrotnie, ale już tego nie uczynię!" Cylkow

"I zwrócił się JAHWE do Joba tymi słowy: Czy korektor Wszechmocnego chce spierać się dalej? Niech oskarżyciel Boga odpowie! Wtedy Job odpowiedział JAHWE:  Oto jestem niczym, cóż Ci odpowiem? Swoją rękę kładę na ustach.  Raz powiedziałem i już się nie odezwę, drugi raz – i już nie powtórzę." Przekład dosłowny

„Gdy patrzę na Twoje niebiosa, dzieło Twoich palców, księżyc i gwiazdy… czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz?”. Odzwierciedla to pokorny wpływ, jaki powinna na nas wywierać wielkość Boga.  Psalm 8:3-4; „O głębokości bogactwa mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego ścieżki!”. Rzymian 11:33

Wtedy Hiob odpowiedział Panu...
Kładę swoją rękę na moich ustach.

W dzisiejszym fragmencie Hiob odpowiada na bezpośrednie słowa Boga, przechodząc od kwestionowania przyczyn cierpienia do prostego zaakceptowania, że ​​Bóg ma kontrolę, nawet gdy nie zna wszystkich odpowiedzi.

Pan Bóg bezpośrednio konfrontuje Hioba, wzywając go do rozważenia celowości kwestionowania lub spierania się ze Stwórcą. Po doświadczeniu cierpienia i wyrażeniu głębokiej frustracji i rozczarowania, Hiob zmagał się z pytaniem, dlaczego sprawiedliwy i kochający Bóg dopuszcza, stratę bliskich, utratę majątku i autorytetu oraz ból fizyczny i psychiczny. Boża odpowiedź odwraca tę sytuację: gdyby Hiob lub ktokolwiek inny kwestionował Boże drogi, czy mógłby również Go upominać, korygować? Bóg nie jest tu surowy ani szorstki; przywodzi Hioba z powrotem do poziomu prawdziwej pokory i zaufania. Hiob, prawy człowiek, kwestionował słuszność swojej sytuacji, szukając wyjaśnienia swojego bólu. Jednak w odpowiedzi Boga ukryte jest przesłanie, że Boża mądrość znacznie przewyższa ludzkie pojmowanie. To delikatne, ale stanowcze przypomnienie, że ograniczone umysły nie są w stanie w pełni pojąć planów nieskończonego Boga.

Hebrajskie słowo 'yissor' występuje tylko raz w ST w tym fragmencie. Można je tłumaczyć jako; dyscyplina, korygowanie, krytykowanie kogoś, karcenie- [od 'yacara' napominać – pouczać lub od H3256 (יָסַר - karcić)] 

„Spór z Wszechmogącym” z definicji przekracza ludzkie możliwości. Pokazuje, że chociaż jesteśmy zachęceni do zadawania Bogu pytań, do wołania do Niego, istnieją granice tego, czego możemy od Niego żądać lub w pełni zrozumieć. Bóg jest nie tylko kochający i troskliwy, ale także niezwykle mądry i wszechwiedzący. Jako nasz Stwórca, On widzi początek i koniec, podczas gdy nasz punkt widzenia ogranicza się do chwili obecnej. Zaufanie Bogu nie polega zatem na zrozumieniu wszystkiego, ale na wierze w Bożą mądrość i dobroć, nawet gdy nie znamy odpowiedzi.

Retoryczne pytanie, podkreśla ogromną różnicę między naturą Boga a naturą człowieka. Bóg przemawia serią pytań i stwierdzeń, aby skłonić Hioba i czytelnika do głębokiej refleksji nad ograniczeniami ludzkiej mądrości. Pytając: „Czy ten, kto spiera się z Wszechmogącym, będzie go oskarżał czy strofował?”, Bóg posługuje się ironią, aby podkreślić, że nikt nie może równać się z Nim. Język jest tu pełen dramaturgii i poetycki, pełen obrazów wielkości i tajemnicy, które przypominają czytelnikom o niezrównanym autorytecie i mądrości Boga. 

„Biada tym, którzy się spierają ze swoim Stwórcą… Czyż glina mówi do garncarza: «Co robisz?»” Izajasz 45:9 Ten werset podkreśla pozycję ludzkości jako stworzenia, zależnego od mądrości Stwórcy.

Dochodzimy pod drzwi pokory i refleksji. Hiob zmagał się z pytaniami dotyczącymi swojego cierpienia i Bożej sprawiedliwości, ale po usłyszeniu odpowiedzi Boga, zaczyna wyraźniej dostrzegać swoje miejsce. Hiob nie odpowiada kolejnymi argumentami ani obroną; zamiast tego zatrzymuje się i słucha. Ten moment jest znaczący, ponieważ oznacza początek poddania się Hioba i jego gotowości do słuchania Bożej mądrości. Słowa Hioba niosą ze sobą ton podziwu i szacunku. Po wszystkich zmaganiach i pytaniach Hiob zdaje sobie sprawę, że Boże drogi wykraczają poza ludzkie pojmowanie. Jego milczenie odzwierciedla jego nowo odkrytą pokorę i uznanie Bożej suwerenności. Hiob zaczyna rozumieć, że wiara czasami oznacza zaufanie Bożej mądrości, nawet gdy powody nie są jasne. 

Uważa się, że historia Hioba pochodzi ze starożytności, prawdopodobnie osadzona w epoce patriarchów (jak Abraham). W tamtych czasach powszechnie uważano, że cierpienie jest zawsze karą za grzech, ale doświadczenie Hioba podważyło to założenie. Hiob był prawym człowiekiem, który pomimo swojej uczciwości doświadczył głębokiej straty i cierpienia. Jego przyjaciele próbowali tłumaczyć jego cierpienie, obwiniając go, ale Hiob wiedział, że jest niewinny i szukał odpowiedzi u samego Boga. Kiedy Bóg w końcu odpowiedział, Hiob zdał sobie sprawę, że odpowiedzi, których szukał, wymagały bardziej zaufania niż wyjaśnień. Uświadomienie sobie tego przez Hioba w wersecie 40:3 przypomina czytelnikom o znaczeniu pokory wobec Bożej mądrości.

Po przemówieniu Boga, następuje krótka odpowiedź Hioba. Ta zwięzłość podkreśla pokorę i podziw, jakie Hiob odczuwa wobec przytłaczającej mądrości Boga. Kontrast między wcześniejszymi pytaniami Hioba a jego milczeniem uwydatnia teraz wpływ, jaki wywarła na niego odpowiedź Boga. 

„Uciszcie się i wiedzcie, że Ja jestem Bogiem”. Psalm 46:10

Jestem niegodny – jakże mam ci odpowiedzieć?

Hiob odpowiada na mocne i trudne słowa Boga z pokorą i szacunkiem. Po wszystkich pytaniach i frustracji związanej z cierpieniem Hiob osiąga moment w którym wszystko jest dla niego jasne. Nie ma potrzeby pytać, a już tym bardziej sprzeczać się z Bogiem. Uświadamia sobie, że on, człowiek ograniczony, nie jest w stanie w pełni zrozumieć ani zakwestionować mądrości nieskończonego Boga. „Jestem niegodny” – mówi Hiob, ukazując swoją małość wobec wielkości Boga. Zakrywając usta, Hiob symbolicznie mówi, że nie ma już nic do argumentowania ani do kwestionowania. Zamiast tego postanawia słuchać i ufać Bożej mądrości, nawet jeśli nie zna wszystkich odpowiedzi, których kiedyś szukał.

Ten werset odzwierciedla wezwanie do pokory wobec Bożej niezależności. Słowa Hioba: „Jestem niegodny”, przypominają nam, że w porównaniu z Bogiem nasza mądrość i perspektywa są ograniczone. Możemy mieć pytania lub doświadczać rozgoryczenia, ale mądrość Boża wykracza poza to, co jesteśmy w stanie pojąć. Odpowiedź Hioba jest przykładem wiary, która opiera się na charakterze Boga, a nie na całkowitym zrozumieniu. Ta pokora jest fundamentem relacji z Bogiem; nie chodzi o to, abyśmy mieli wszystkie odpowiedzi, ale o zaufanie, że Bóg je ma. Moment uświadomienia sobie przez Hioba pokazuje nam, że wiara czasami oznacza odłożenie na bok potrzeby wiedzy i zaufanie do Bożej dobroci.

Wcześniej Hiob przemawiał śmiało, szukając odpowiedzi, a nawet wyrażając frustrację związaną z cierpieniem. Tutaj jego odpowiedź jest zwięzła, stonowana i refleksyjna. Zwrot „Zakrywam usta ręką” to ekspresywny, fizyczny sposób zakomunikowania, że ​​ucisza się z szacunku i pokory. Ta zmiana w postawie Hioba – od kwestionowania Bożego działania, czynienia Bogu zarzutów, do cichego poddania się – podkreśla wpływ prostych słów Boga na niego. Przemowa Boga była prosta, Pan Bóg nie przemawiał jak filozof, nie używał wyszukanych słow, nie wymądrzał się. Zadawał pytania o proste rzeczy w naturze. Boża prostota rodzi u hioba  prostotę wiary, która polega na zaufaniu do charakteru i działania Boga bez potrzeby kłótni, wielomówstwa czy stawiania żądań.

„Gdy patrzę na Twoje niebiosa… czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz?” Psalm 8:3-4  "I powiedziałem: Biada mi! Już zginąłem; jestem bowiem człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam wśród ludu o nieczystych wargach, a moje oczy widziały Króla, PANA zastępów."  Izajasz 6:5 – „Biada mi!” – woła Izajasz, uznając własną niegodność w obliczu Boga. Jego słowa pięknie ilustrują reakcję Hioba, gdy ten uznaje świętość Boga.

Wcześniej Hiob przemawiał śmiało, mnożąc słowa wyrażał swoją frustrację i szukał odpowiedzi na swoje pytania dotyczące cierpienia. Ale teraz, gdy Bóg objawił swoją wielkość i moc, Hiob zdaje sobie sprawę, że są rzeczy, których po prostu nie rozumie. Przyznaje, że już przemówił, że wszystko co miał do powiedzenia już powiedział i że nie ma nic więcej do powiedzenia. A za jakąś chwile doda; "Dlatego wycofuję moje słowa i kajam się w prochu i popiele." H 42:6 Ta odpowiedź świadczy o poddaniu się Hioba i jego gotowości do zaufania Bogu bez potrzeby uzyskania wszystkich odpowiedzi. Hiob przeszedł od zbyt śmiałego zadawania pytań do cichej akceptacji.

Ta pokora odzwierciedla podstawową biblijną zasadę: jesteśmy powołani, aby ufać Bogu, nawet gdy nie widzimy ani nie rozumiemy w pełni Jego dróg. Odpowiedź Hioba jest wzorem poddania się i czci, pokazującym, że głęboka relacja z Bogiem nie wymaga znajomości wszystkich odpowiedzi, lecz zaufania Jego charakterowi.

Fraza „Raz mówiłem, a nic nie mówię; dwa razy, a nic więcej nie powiem” odzwierciedla świadomość Hioba, że ​​jego słowa i pytania, choć szczere, są ograniczone. Powtórzenie w tym miejscu – „Raz mówiłem… dwa razy” – podkreśla świadomość Hioba co do swoich ograniczeń przed Bogiem. Jego mnogość słów, które kiedyś wyrażały jego cierpienie, teraz zaledwie kilka wyrazów ukazują jego akceptację i poddanie się Bogu. Literacka zmiana z wcześniejszych długich przemówień Hioba na to krótkie stwierdzenie odzwierciedla wewnętrzną przemianę, jakiej doświadczył Hiob. Jego cicha odpowiedź oznacza spokojne, pełne szacunku uznanie autorytetu i mądrości Boga. I

„Nie bądź prędki w mówieniu… Bóg jest w niebie, a ty na ziemi, więc niech twoje słowa będą skąpe”. Księga Koheleta 5:2

"I tak jeszcze powiedział Bóg Hiobowi: „Może ktoś tu podważy wolę Wszechmocnego, może wypowie się o wyrokach, oskarżając Boga?” Lecz Hiob, odzywając się, tak powiedział: „Czy miałbym śmiałość odpowiedzieć, gdy za osąd Pana upomniany jestem? Gdy słyszę te słowa, choć niczym jestem? Jaką ja mógłbym dać odpowiedź na takie racje? Raczej położę dłoń na swoich ustach, bo raz przemówiłem i za drugim razem niczego bym nie dodał”." Septuaginta LXX