Hioba 8: 11-15

 " Czy papirus urośnie, tam gdzie nie ma bagna, a czy sitowie rośnie bez wody?  Nadal świeże i nie zostało wycięte, a jednak usycha wcześniej niż inna trawa.  Tak dzieje się ze ścieżkami wszystkich, którzy zapomnieli o Bogu, i tak ginie nadzieja obłudnika.  Pęka jego pewność, a jego ufność jest jak sieć pająka. Opiera się o swój dom, ale się nie ostoi; mocno się go uchwyci, lecz nie przetrwa" TNP

 "Alboż rozrasta się trzcina tam gdzie niema bagniska, rozwija się sitowie bez wody? Choć jeszcze stoi w pierwszej świeżości swojej, a skoszonem być nie mogło, więdnie jednak rychlej niż każda inna trawa.  Tak dzieje się wszystkim, którzy zapomnieli o Bogu, a nadzieja niegodziwego ginie. Zaprawdę, odcięta podpora jego, a tkanką pajęczą to na czem dufa.  Polega na domu swoim, ale nie ostoi się; wspiera się na nim, ale nie zdzierzy się." Cylkow

"Czy papirus rośnie tam, gdzie nie ma bagna, a sitowie rośnie z dala od wody?  Jeszcze świeże, niezerwane, a usycha wcześniej niż inna trawa. Tak ze ścieżkami wszystkich, którzy zapomnieli o Bogu, i (tak) ginie nadzieja bezbożnego. Pęka jego pewność, a jego ufność jest jak dom pajęczy.  Opiera się na swym domu, a ten stać nie będzie; trzyma się go mocno, lecz on się nie ostoi."  Przekład dosłowny

Bildad korzysta z mądrości pokoleń i używa obrazów roślin, w szczególności papirusu i trzciny, aby zwrócić uwagę na kruchość życie i dobrobytu. Papirus i trzcina wymagają szczególnych warunków - bagiennych, bogatych w wodę środowisk - aby rosnąć i rozwijać się. Bez wody rośliny te szybko więdną i obumierają. Bildad  porównuje te rośliny z życiem ludzkim, sugerując, że tak jak rośliny potrzebują odpowiednich warunków do wzrostu, tak samo ludzie muszą żyć sprawiedliwie pod opieką Boga, aby wzrastać. Jeśli teraz życie Hioba się rozpada, Bildad snuje domysły, że może to być spowodowane tym, że Hiob jednak nie żył w sposób, który jego życie czynił nieskazitelne i zakorzenione w Bożej opiece i ochronie.

Jest to w pewnym sensie biblijna prawda. W Psalmie 1:3 czytamy;  „Ten człowiek jest jak drzewo zasadzone nad strumieniami wody, które wydaje owoc w swoim czasie i którego liść nie więdnie — cokolwiek czyni, pomyślnie się dzieje” Czy Hiob według Bildada jest takim właśnie człowiekiem?

Bildad używa obrazów roślin, aby opisać los tych, którzy nie są zakorzenieni w prawości. Tutaj porównuje ludzi, którzy są odłączeni od Boga, do roślin, które wciąż rosną, ale szybko więdną, gdy zabraknie wody lub zanim zostaną przedwcześnie zebrane. Sugeruje to, że ci ludzie mogą wydawać się prosperować przez jakiś czas, ale ich dobrobyt jest krótkotrwały, ponieważ brakuje im pożywienia, "wody" Bożego błogosławieństwa, którego potrzebują, aby przetrwać. Bildad ostrzega Hioba, że ​​jeśli zbłądził, jest jak te rośliny, które wydawały się rosnąć, ale teraz więdną i giną.

Ta mądrość przodków przypomina nam, że bez mocnego fundamentu w Bogu życie może szybko uschnąć. Fraza „szybciej niż trawa” podkreśla szybkość, z jaką następuje to więdnięcie, sugerując, że ci, którzy nie są zakorzenieni w Bogu, mogą doświadczyć nagłego upadku lub straty. Jednak tradycja nie uwzględniła duchowej sytuacji w jakiej znalazł się Hiob

Przesłanie Bildada jest takie, że bez Boga nie ma prawdziwej ani trwałej nadziei. Dzisiejszy fragment to kontynuacja przekonań Bildada, że ​​cierpienie Hioba  wynika  z zapomnienia  Boga. Bildad podkreśla, że ​​ludzie, którzy „zapominają o Bogu”, są niegodziwymi obłudnikami, tracą wszelką nadzieję, ponieważ ich bezbożne, grzeszne życie nie jest już oparte na błogosławieństwie Bożego "nawadniania".  To, w czym pokładają swoją ufność, jest kruche; a to na czym polegają, jest "pajęczą siecią”.  Bidlad wprost sugeruje, że Hiob, jest właśnie  takim człowiekiem, że źle ulokował swoje zaufanie... 

Według Bildada Hiob budował to zaufanie na fundamencie własnej sprawiedliwości, pewności siebie, samowystarczalności, bogactwie, pozycji społecznej, na sieci pajęczej...  

Użycie pajęczej sieci przez Bildada jako metafory jest potężnym obrazem. Pajęcza sieć, choć piękna i misternie zaprojektowana, jest niesamowicie krucha i łatwo ją zniszczyć jednym dotknięciem. Bildad używa tej metafory, aby przekazać myśl, że rzeczy, w które ludzie często ufają poza Bogiem, są zwodnicze - mogą wyglądać na silne, są misternie tkane, ale nie oferują żadnego prawdziwego wsparcia.

„Zaiste, nisko urodzeni są jak tchnienie, a wysoko urodzeni jak kłamstwo. Gdy się ich zważy na wadze, są niczym; razem są jak tchnienie. Nie pokładaj ufności w zdzierstwie i nie pokładaj próżnej nadziei w kradzieży. Choćby rosły twoje bogactwa, nie przykładaj do nich serca” Psalm 62:9-10  Jednakże,  podczas gdy metafora Bildada jest sama w sobie trafna, pomija kontekst sytuacji Hioba, a narracja  mowy Elifaza się powtarza. 

W całym Piśmie Świętym przypomina się nam, że tylko Bóg jest naszym mocnym fundamentem, a wszystko inne, w czym pokładamy naszą ufność, ostatecznie zawiedzie. Porównanie nieuzasadnionego zaufania do pajęczej sieci przez Bildada podkreśla, jak łatwo rzeczy tego świata mogą się zawalić pod presją. Niezależnie od tego, czy jest to bogactwo, sukces czy relacje międzyludzkie, wszystko, na czym polegamy poza Bogiem, jest kruche i tymczasowe.

Opierają się o pajęczynę, lecz ona się rozstępuje; czepiają się jej, lecz ona nie trzyma”; "Choćby podparł swój dom, nie ustoi, jeśli się oń oprze, zawali się."

Ton dalszych oskarżających Hioba wypowiedzi Sofara, Elifaza i Bildada nie zmieni się:

"Czy nie wiesz, że od wieków, odkąd człowieka postawiono na ziemi; Radość niegodziwych jest krótka, a wesołość obłudnika trwa okamgnienie? Choćby jego wyniosłość sięgała aż do niebios, a jego głowa - do obłoków; To jednak zginie on na wieki jak jego własny gnój, a ci, którzy go widzieli, powiedzą: Gdzie on się podział?"  Sofar: H 20:4-7

"Czy zwróciłeś uwagę na stare ścieżki, którymi kroczyli niegodziwcy? Oni zostali wykorzenieni przed czasem, powódź zalała ich fundamenty." Elifaz: H 22:15

 "Oto nawet księżyc nie świeci i gwiazdy nie są czyste w jego oczach; Tym bardziej człowiek, który jest robakiem, i syn człowieczy, który jest czerwiem." Bidad H 25: 5,6