Hioba 9: 11-15

"Oto przechodzi obok mnie, a nie widzę Go; i mija mnie – a ja Go nie dostrzegam. Oto –  [gwałtownie] zabiera i kto Mu odbierze? Kto Mu powie: Co czynisz? Bóg nie cofa swojego gniewu, pod nim uginają się pomocnicy Rahaba.  Jak zatem ja miałbym Mu odpowiedzieć? Jakich słów dobrać przy Nim? Choćbym był sprawiedliwy, nie odpowiedziałbym Mu, błagałbym o litość mojego sędziego." TNP

"Oto przechodzi mimo mnie a nie widzę Go, przemyka a nie zauważam tego.  Gdy porywa - któż Go powstrzyma? Któż Mu powie: co czynisz?  Nie odwraca Bóg gniewu swojego - przed Nim wszak ukorzyły się pomocnicy Rahaba!  Tem mniej zdołałbym ja mu odpowiedzieć, albo dobrać słów wobec Niego. Ja, któremu choćbym słuszność miał, odpowiedzieć nie wolno, a potępiającego mnie o miłosierdzie błagać muszę." Cylkow

"Oto przechodzi koło mnie, a tego nie widzę, mija – i nie zauważam Go.  Oto zabiera – i kto Mu odbierze? Kto Mu powie: Co czynisz?  Bóg nie cofa swojego gniewu, ugięli się pod nim pomocnicy Rahaba.  Jakże ja miałbym Mu odpowiedzieć? Jakich słów dobrać przy Nim?  Choćbym miał rację, nie umiałbym (Mu) odpowiedzieć, błagałbym o litość mojego sędziego." Przekład dosłowny

W wierszu H 9:10 Hiob dosłownie cytuje Elifaza "Który czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cudowne i niezliczone;" H 5:9 Hiob zgadza się z nim... ale ze smutkiem w głosie wyznaje; „Gdy przechodzi obok mnie, nie widzę go; gdy przechodzi, nie dostrzegam go”.

Ten fragment podkreśla poczucie głębokiego duchowego osamotnienia Hioba w jego cierpieniu — wie, że Bóg jest suwerenny i potężny, ale tęskni za tym, aby zobaczyć lub pojąć, co Bóg robi w jego życiu i dlaczego jest pozostawiony sam sobie... a  Bóg  wydaje się być odległy lub trudny do zrozumienia, chociaż jego cuda są wielkie i niezliczone  ...

Jest różnica pomiędzy 'nie wiedzę Go' , a 'nie mogę Go dostrzec'. Hiob nie zaprzecza, że Bóg istnieje, ale, że przechodzi obok i to dość daleko ode niego...

Oto Bóg, zdaniem Hioba, gwałtownie zabrał mu bliskich, majątek i zdrowie. "Któż Mu to odbierze?" Hebrajski czasownik 'chataph' [chwytać, zabrać, porwać, wyrwać] przekazuje przede wszystkim dynamiczną czynność chwytania lub wyrywania czegoś szybko i gwałtownie. Oznacza nagłą i często nieoczekiwaną czynność, oddając poczucie pilności lub bezpośredniości w akcie brania czegoś.

Hiob nie jest w stanie kwestionować ani podważać działań Boga. Pyta retorycznie, „Któż może mu powiedzieć: Co robisz?”, to się odnosi do sytuacji, gdy Bóg w gniewie coś odbiera, lecz Hiob chciałby wiedzieć, co Bóg robi z nim. Nie mając odpowiedzi próbuje sam jej udzielić. To albo, że Bóg  go osaczył H 3:23, otoczył go murem, lub skierował w niego zatrute strzały H 6:4, że może go zmiażdżyć H 5:18; 6:9 , a teraz, że przechadza się daleko od niego. Oto - zdaniem Hioba - przyszedł Bóg i gwałtownie zabrał, wyrwał, porwał wszystko co posiadał; "I kto Mu to odbierze?, kto Mu powie: Co czynisz?" Hiob myśli, że Bóg zrobił to tak gwałtownie, ponieważ robił to z powodu gniewu.

"On mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel..." H 16:12

"Bóg mnie powalił i swoją siecią mnie otoczył... Zagrodził mi drogę, abym nie mógł przejść, i na moich ścieżkach rozpostarł ciemność. Odarł mnie z mojej chwały i zdjął koronę z mojej głowy.  Zniszczył mnie ze wszystkich stron i ginę; moją nadzieję wyrwał jak drzewo.  Zapłonął przeciwko mnie swoim gniewem i uważa mnie za swego wroga." H 19: 6, 8-11

Gniew jest nierozłączonym elementem Bożej sprawiedliwości i jest skierowany przeciwko wszelkiej nieprawości, niesprawiedliwości. "Gniew Boży bowiem objawia się z nieba przeciwko wszelkiej bezbożności i niesprawiedliwości ludzi" Rzymian 1:18  Gniew Boży jest skierowany przeciwko siłom buntu i nieporządku, czego symbolem są kohorty Rahaba, ale czy Hioba, można zaliczyć do tego szemranego towarzystwa?

"Nawet zastępy Rachaba skuliły się u jego stóp." Gdy Bóg się gniewa, jego reakcja staje się jeszcze bardziej gwałtowna, tak potężna, że pod nim uginają się pomocnicy Rahaba. Kim był Rahab?

„Rahab” w tym wersecie prawdopodobnie odnosi się do starożytnego, mitycznego bliskowschodniego symbolu chaosu lub kosmicznego wroga Boga. W całym Starym Testamencie określenie Rahab jest używane do przedstawienia sił buntu lub nieporządku  . Odnosząc się do Rahaba, Hiob przyznaje, że nawet najbardziej przerażające i chaotyczne siły we wszechświecie są ujarzmione przez Boga.

"Ty zmiażdżyłeś Rahaba [potwora morskiego] jak rannego, mocą twego ramienia rozproszyłeś swoich wrogów."  Psalm 89:10; "Swoją mocą dzieli morze, a swoją roztropnością uśmierza jego nawałnicę [sztorm 'rahab']. H 26:12

'Rahab' pochodzi od hebrajskiego rdzenia רָהַב (rahav), oznaczającego „działać burzliwie” lub „zachowywać się dumnie”. W Biblii hebrajskiej „Rahab” jest używane metaforycznie w odniesieniu do potężnej, chaotycznej siły lub bytu, często symbolizującego Egipt lub potwora morskiego. Jest kojarzone z dumą i tumultem. Termin ten jest używany do przedstawienia mocy Boga nad chaosem i Jego zdolności do podporządkowania sobie dumnych narodów.

Hiob rozważa wszczęcie sporu z Bogiem, ale wobec tej potęgi, zdaje sobie sprawę, że to do niczego nie prowadzi. Nikt nie może stanąć przed Bogiem na podstawie własnej prawości.  "Jakże więc mogę się spierać, dyskutować?"   Chociaż czuję się niewinny, jest świadomy, że nie może prowadzić sporu z Bogiem. jedyne co może to liczyć i błagać o Jego miłosierdzie. Co do sporu z Bogiem, waha się, i jak  później to zobaczymy, taki właśnie spór rozpocznie...

Chociaż Hiob we wszystkich swoich mowach podkreśla, że ​​nie popełnił żadnego konkretnego grzechu zasługującego na tak intensywne cierpienie, z którym się teraz mierzy, nadal jest świadomy swojej potrzeby miłosierdzia Bożego.

„Biada tym, którzy kłócą się ze swoim Stwórcą, którzy są niczym skorupy wśród skorup na ziemi. Czyż glina mówi do garncarza: 'Co robisz?'” Ten werset odzwierciedla tę samą ideę, że ludzie nie są w stanie kwestionować działań Boga." Izajasz 45:9