Hioba 11: 8-11

"Wyższe są [głębokie rzeczy Boże, tajemnice mądrości] niż niebiosa, co możesz z tym uczynić? Niezgłębione jak Szeol, co o tym wiesz? Dłuższa niż ziemia w swej mierze i szersza bardziej niż morze. Kiedy przechodzi i kogoś zamyka lub kogoś wzywa na zgromadzenie sądu, to kto Go powstrzyma?  Bo On zna marność ludzi i widzi ich niegodziwość. Czy miałby na to nie zwracać uwagi?" TNP

"Wyższą jest niż niebiosa - co poczniesz? głębszą ona niż przepaść - cóż wiedzieć możesz?  Dłuższa niż ziemia jej miara, a szersza niż morze! Jeśli przemknie i uwięzi i (sąd) zgromadzi - któż Mu wzbroni?  Albowiem On - zna On ludzi fałszu, a widzi bezprawie, choć nikt nie miarkuje." Cylkow

"Jest [tajemnica mądrości] wyższa niż niebiosa – co (ty) możesz zrobić? Jest głębsza niż szeol – co (ty) wiesz? Dłuższa niż ziemia w swej mierze, szersza niż morze.  Kiedy przechodzi i (kogoś) zamyka lub (kogoś) pociąga – kto Go powstrzyma?  Bo On zna mężczyzn pustych i widzi nieprawość – czy jej nie rozważa?" Przekład dosłowny

Wczoraj poznaliśmy pragnienie Sofara; "O, jakże pragnę, aby Bóg przemówił, aby otworzył usta przeciwko tobie”. Prośba Sofara zostanie spełniona i Bóg rzeczywiście przemówi do Hioba, tyle, że nie będzie to mowa przeciwko niemu...

Sofar jest najbardziej porywczy i dogmatyczny z trzech gości Hioba: jako pierwszy oskarża Hioba bezpośrednio o niegodziwość; twierdząc, że kara Hioba jest dla niego zbyt mała H 11:6 i gani bezbożną argumentację Hioba w próbie odkrycia niezbadanych tajemnic Boga H 11:7–12. Pomimo swojej ostrej osądzającej przemowy Sofar obiecuje Hiobowi pokój i przywrócenie, pod warunkiem przyznania się do grzechu, pokuty i odrzucenia nieprawości  H 11:13–19.

Opisując ogrom mądrości Boga i granice ludzkiego zrozumienia, Sofar podkreśla, że ​​mądrość i plany Boga są tak daleko poza ludzkim pojmowaniem, że sięgają wyżej niż niebiosa i głębiej niż ziemia. Próbuje wytłumaczyć Hiobowi, że on, jako zwykły człowiek, nie jest w stanie pojąć pełni dróg Boga.

Zadaje retoryczne pytania „Co możesz zrobić?” i „Co możesz wiedzieć?” które mają uzmysłowić Hiobowi, że w swojej sytuacji nic nie może zrobić, ani się dowiedzieć cokolwiek, znaleźć odpowiedzi na pytania...  „Są wyższe [tajemnice, głębokie rzeczy Boże] niż niebiosa w górze – cóż możesz zrobić? Są głębsze niż głębiny w dole – cóż możesz wiedzieć?”

Błąd Sofara polega na tym, że jego zdaniem, że powinien zaakceptować swoje cierpienie bez żadnych pytań, ale Biblia pokazuje, że Bóg jest cierpliwy wobec naszych pytań i rozumie nasze zmagania, nawet gdy nie mamy wszystkich odpowiedzi.

Sofar kontynuuje opisywanie ogromu tajemnic mądrości i mocy Boga. Używa poetyckich obrazów, aby pokazać, że mądrość, głębokie i tajemne rzeczy Boże są niemierzalne, porównując je do wielkości ziemi i szerokości morza, a Hiob powinien przestać kwestionować sprawiedliwość Boga i po prostu zaakceptować swoje cierpienie jako coś wykraczającego poza jego zrozumienie.

W czasach i kulturze, w których żył Hiob, ziemia i morze były często używane do opisywania rzeczy, które były ogromne, potężne i tajemnicze. Starożytni ludzie rozumieli, że ziemia wydaje się nie mieć końca, a głębiny morza są nieznane i przerażające. Porównując tajemnicę mądrości Boga do nich, Sofar podkreśla, że zrozumienie Boga wykracza daleko poza ludzką wiedzę, jest podirytowany bo Hiob nie może tego pojąć.  Hiob nie powinien zdawać pytań, spierać się  z Bogiem, czy oskarżać Boga o to że jest jego przeciwnikiem...  Słowa Sofara odzwierciedlają to przekonanie: że cierpienie Hioba jest częścią planu Boga i Hiob nie powinien oczekiwać, że je zrozumie.

Jednak w poglądach  Sofara na mądrość Boga nie ma tak potrzebnej równowagi między teologicznym zrozumieniem wielkości Boga, wyrażonym w tak poetycki sposób  , a Jego miłosierdziem i łaską.

„Jakże cenne są dla mnie myśli Twoje, Boże! Jak wielka jest ich liczba! Gdybym je zliczył, byłyby liczniejsze niż ziarna piasku”. Psalm 139:17-18; „Czy nie wiesz? Czy nie słyszałeś? Pan jest Bogiem wiecznym, Stwórcą krańców ziemi. Nie męczy się ani nie nuży, a Jego rozumu nikt nie może zgłębić”. Izajasz 40:28;  „O, jakże głębokie są bogactwa mądrości i wiedzy Boga!"  Rzymian 11:33. Te wersety potwierdzają przesłanie, że Boże zrozumienie jest nieskończone i wykracza poza ludzki zasięg.

Kontynuując swoją przemowę Sofar wyjaśnia; „Jeśli przyjdzie i zamknie cię w więzieniu, umieści cię w trudnych okolicznościach, i zwoła sąd, któż mu się sprzeciwi?”. Bóg jest suwerenny i może w życiu Hioba  działać jak chce  czy to poprzez uwięzienie go w cierpieniu, czy też pociągnięcie go do odpowiedzialności przed sądem. Nikt nie jest w stanie Go powstrzymać, zakwestionować to co robi, ani przeciwstawić się Jego osądowi, i Hiob nie ma tutaj nic do powiedzenia.

„Zaprawdę, On rozpoznaje niegodziwych oszustów [podstępnych, zakłamanych], a gdy widzi zło, czyż nie bierze tego pod uwagę?” Mamy tutaj pierwsze ostre oskarżenie Hioba o niegodziwość, dosłownie o próżność i mówienie nieprawdy.

Hebrajskie słowo „shav” przede wszystkim wyraża ideę próżności lub pustki. Często jest używane do opisywania działań, słów lub przedmiotów, które są daremne, zwodnicze lub pozbawione treści. W kontekście Dziesięciu Przykazań jest używane, aby zakazać używania imienia Pana nadaremno, podkreślając powagę używania imienia Boga z szacunkiem i prawdomównością. Podłoże kulturowe i historyczne: W starożytnej kulturze izraelskiej koncepcja „shav” była znacząca w kontekstach religijnych i etycznych. Izraelici byli wzywani do oddawania czci Bogu w prawdzie i szczerości, unikając bałwochwalstwa i fałszu. Użycie „shav” w tekstach prawnych i religijnych podkreśla znaczenie uczciwości i autentyczności w relacjach z Bogiem i innymi. Starożytny kontekst Bliskiego Wschodu, z jego mnogością bóstw i praktyk religijnych, sprawił, że wezwanie do unikania „shav” było szczególnie istotne jako sposób odróżnienia kultu Jahwe od otaczających go pogańskich praktyk.

Sofar zakłada, że Hiob w jakiś sposób oszukuje siebie lub innych co do swojej niewinności i wskazuje na wszechwiedzę Boga jako dowód na to, że Hiob nie może uciec przed boską sprawiedliwością. W czasach Hioba, jeśli ktoś zmagał się z trudnościami, zakładano, że musiał zrobić coś złego, nawet jeśli twierdził, że jest niewinny. Sofar próbuje przekonać Hioba, że  Bóg przejrzał każde oszustwo i że cierpienie Hioba jest formą boskiego osądu.

Musimy jednak pamiętać, że chociaż Bóg jest suwerenny, jest również dobry. Mowie Sofara brakuje zrozumienia współczucia i miłosierdzia Boga, które widzimy w całej reszcie Pisma.