Hioba 12: 22-25

"On odsłania głębie okryte ciemnością i wyprowadza na światło cień śmierci.  Czyni narody wielkimi i gubi je, rozprzestrzenia narody i rozprasza je.  On pozbawia rozumu naczelników ludów ziemi i sprawia, że błądzą w pustce bezdroży; I chodzą po omacku w ciemności, bez światła, i sprawia, że błąkają się jak pijani." TNP

"Odsłania ukryte tajnie z ciemności, a wydobywa mrok głęboki na światło. Daje rozrost narodom, by je następnie gubić, rozprzestrzenia narody, aby je uprowadzić. Odbiera rozum naczelnikom ludu, a daje im błądzić po pustyni bezdrożnej.  Macają w ciemności bez światła, a każe im zataczać się jako pijanym." Cylkow

"Odsłania głębie okryte ciemnością, a cienie śmierci wyprowadza na światło. Doprowadza do wielkości narody, a potem je gubi, rozprzestrzenia narody,a potem je uprowadza. Odbiera rozum przywódcom ludów ziemi i gubi ich w pustce bezdroży. Macają w ciemności, bez światła, i zataczają się jak pijani." Przekład dosłowny


Na początku Bóg uczynił światłość i widział, że światłość była dobra. Bóg jest władcą nad światłością.

"Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć.  Dlatego to, co mówiliście w ciemności, będzie słyszane w świetle, a to, co szeptaliście do ucha w pokojach, będzie rozgłaszane na dachach." Łukasza 12:2,3

Głębokie rzeczy ciemności” odnoszą się do rzeczy ukrytych, nieznanych lub trudnych do zrozumienia dla ludzi. Mogą to być tajemnice życia, tajne grzechy lub ukryte intencje. Bóg jest w stanie ujawnić te rzeczy, czyniąc niewidzialne widocznym, a nieznane znanym.

Bóg ma moc, aby rozświetlić swoją światłością każdą sytuację, ujawniając prawdę i przynosząc jasność tam, gdzie kiedyś panowało zamieszanie lub oszustwo. Hiob przyznaje, że Bóg może zobaczyć wszystko, nawet rzeczy, które próbujemy ukryć. Nic nie jest poza Jego wzrokiem lub zrozumieniem.

Dzisiejszy fragment podkreśla wszechwiedzę Boga lub Jego wszechwiedzącą naturę. Bóg ma zdolność ujawniania rzeczy ukrytych przed ludzkim wzrokiem, a Jego wiedza sięga nawet najciemniejszych miejsc. Przypomina nam to, że Bóg jest w pełni świadomy wszystkiego, co dzieje się na świecie i w naszym życiu, nawet rzeczy, które moglibyśmy próbować ukryć. Jego światło może ujawnić grzech, przynieść jasność zamieszaniu i ujawnić prawdę tam, gdzie zapanowały kłamstwa i oszustwa.

Pan Bóg dąży do wydobycia z ciemności na światło spraw które tkwią z mrokach, często od wielu setek lat. Bóg ma doskonałą zdolność do widzenia i poznania wszystkiego, nawet w najgłębszej ciemności „On objawia rzeczy głębokie i ukryte; wie, co jest w ciemności, a światłość mieszka u niego”. Daniel 2:22; „Nawet ciemność nie będzie ciemna dla ciebie; noc zajaśnieje jak dzień, bo ciemność jest dla ciebie jak światło”. Psalm 139:12

Użycie fraz takich jak „głębokie rzeczy ciemności” i „całkowita ciemność” dodaje głębi obrazom, sugerując, że nic nie jest zbyt ukryte ani zbyt skomplikowane dla Boga.

Poprzednio czytaliśmy, że Bóg ma władzę nad królami i mocarstwami, w dzisiejszym fragmencie jest mowa o tym, że ma władzę nad narodami. Bóg  pozwala narodom rosnąć w siłę i wpływy, ale także jest tym, który może doprowadzić je do upadku, zniszczenia i rozproszenia. Bóg kontroluje losy narodów, od ich "złotych wieków" i czasu dobrobytu po ich kresy.

On decyduje, inicjuje lub dozwala, kiedy naród rozkwitnie, a kiedy upadnie. Hiob zastanawia się nad tym, jak Bóg rządzi nie tylko jednostkami, ale całymi narodami i cywilizacjami, przyznaje, że potęga narodów jest ulotna i zależna od woli Boga.

Wyrażenia; „On czyni narody wielkimi” i „niszczy je”, „On powiększa narody” i „rozprasza je”  podkreślają  zdolność Boga do jednoczenia, rozkwitu i rozproszenia. Podobne stwierdzenia znajdujemy w innych miejscach Biblii:

"Pan po twojej prawicy w dniu gniewu swego zmiażdży królów. Wykona sąd nad narodami, doliny wypełni trupami" Psalm 110:5,6; "Na głos wrzawy rozpierzchną się narody; gdy się podniesiesz, rozproszą się poganie." Izajasza 33:3; „Zaiste narody są jak kropla w wiadrze, uważane są za pył na szalach...Wszystkie narody przed nim są niczym; uważa je za nicość i marność." Izajasz 40:15,17;

"Tak mówi PAN do swego pomazańca Cyrusa, którego prawicę ująłem, by podbić przed nim narody, rozpinać biodra królów i otworzyć przed nim wrota, a bramy nie będą zamknięte." Izajasza 45:1; "Czy ten, który chłoszcze narody, nie będzie karał?" Psalm 94:10; "Wszystkie narody, które stworzyłeś, przyjdą i oddadzą ci pokłon, Panie, i będą wielbić twoje imię." Psalm 86:9;

Dzieje Apostolskie 17:26 – „Z jednego człowieka uczynił wszystkie narody, aby zamieszkiwały całą ziemię; i wyznaczył im wyznaczone czasy w historii i granice ich ziem”. Ten werset Nowego Testamentu potwierdza również, że Bóg ustala czasy i miejsca dla narodów, co jest zgodne z przesłaniem Hioba.

Dalej czytamy, że „On pozbawia przywódców ziemi rozsądku, sprawia, że błąkają się po bezdrożnej pustyni”.

Wypowiedź Hioba, którą nazwałem Psalmem Hioba, to są spisane jego obserwacje, życiowe doświadczenie, które pokazuje, że tutaj na ziemi; mądrość, autorytety, władza, majątek, a nawet mocarstwa i narody są tymczasowe, w przeciwieństwie do rzeczy niebiańskich które są wieczne... Hiob w następnych słowa powie; "Oto moje oko widziało to wszystko, moje ucho słyszało i zrozumiało." H 13:1

Zdaniem Hioba, Pan Bóg również sprawia, dopuszcza, że przywódcy narodów „błądzą w ciemności, bez światła” są zdezorientowani i daremnie, rozpaczliwie poszukując wskazówek, celu, rozwiązań, regulacji systemowych, ale nie mogąc ich znaleźć. Obraz „chwiejących się jak pijani” podkreśla niepewność, brak kontroli kierunku w którym podążają. Doświadczają zamroczenia, potykają się bez jasności celu w którym podążają, a ludzka mądrość często prowadzi do zamętu i dezorientacji ludzie są całkowicie zagubieni i nie mają pojęcia, dokąd zmierzają.

Światło reprezentowało zrozumienie, mądrość i przewodnictwo, podczas gdy ciemność symbolizowała zamęt, ignorancję i niebezpieczeństwo. Ludzie w czasach Hioba rozumieli, że „chodzenie w świetle” oznaczało życie w prawdzie i mądrości, podczas gdy przebywanie w ciemności oznaczało bycie zagubionym i zdezorientowanym, pozbawionym jasnego celu. Fragment ten uczy nas potrzeby pokory, uznania, że ​​potrzebujemy, jako cywilizacja, naród, poszczególne jednostki światła Bożego, Bożej mądrości, aby widzieć wyraźnie to co nas otacza i podejmować mądre decyzje.

W Biblii znajdujemy inne wersety które odzwierciedla tę samą myśl, co H 12:25, że ci, którzy odrzucają Boga, błąkają się, żyją w duchowej ciemności i zamęcie. "Lecz droga niegodziwych jest jak głęboka ciemność; nie wiedzą, co ich potyka”. Księga Przysłów 4:19;  "Jak niewidomi macamy ścianę, jak ludzie bez oczu. W południe potykamy się, jak gdyby o zmierzchu; wśród silnych jesteśmy jak umarli.” Izajasza 59:10.

Fraza „błądzenie w ciemności” wywołuje poczucie bezradności i desperacji, gdy ludzie próbują znaleźć swoją drogę, ale nie mogą jej wyraźnie zobaczyć. Porównanie do „zataczania się jak pijani” dodatkowo podkreśla brak kontroli w ich życiu i możliwości dotarcia prostą drogą do celu. Przypomina nam, że gdy polegamy na własnym zrozumieniu lub odwracamy się od Bożego prowadzenia, znajdziemy się duchowo ślepi i zagubieni.

Zastanawiam się nad tym szczególnym fragmentem H 12: 13-25. W jakim celu Hiob wygłosił tę poetycką mowę o Bogu? Czy jest to objawienie, czy tylko opinia Hioba oparta na jego doświadczenie i obserwacji grzesznego, upadłego świata w którym żyje? Co Hiob chce przekazać przyjaciołom, może głośno myśli i porządkuje swoje myśli?  Może to coś ważnego dla nas, dla naszego pokolenia? Hiob się zastanawia, skoro Bóg wszystko może zbudować, a następnie zburzyć; rani, a potem opatruje to co zranione, to w którym miejscu ja jestem? Ranienia, burzenia, błąkania się... ? Myślę, że ten szczególny fragment, który nazwałem Psalmem Hioba, jest wstępem do tego co przeczytamy w następnym rozdziale...