Hioba 9: 29-31

"Skoro ja jestem niegodziwy, po co wówczas trudzę się na próżno? Choćbym się obmył wodą ze śniegu i oczyścił w ługu swoje dłonie; Wtedy i tak zanurzyłbyś mnie w dole a moje szaty brzydziłyby się mną.." TNP

 "Ja, ja wszak niegodziwym być muszę! czemuż mi jeszcze próżno się wysilać?  Choćbym się wykąpał w wodzie śnieżnej, a mył ługiem ręce moje, Tobyś jednak w kałuży mnie zanurzył, że brzydziłyby się mną szaty moje. " Cylkow

"Skoro Ja (i tak) jestem potępiony, po co na próżno się staram?  Choćbym się obmył wodą ze śniegu i umył ługiem swe ręce,  to i tak pogrążyłbyś mnie w bagnie i brzydziłyby się mną moje szaty." Przekład dosłowny

Pełen rezygnacji Hiob wyznaje; „Ponieważ już zostałem uznany za winnego, za niegodziwego, po co miałbym się daremnie zmagać?” Hiob wyraża swoją frustrację i poczucie daremności w próbach obrony lub udowodnienia swojej niewinności. Czuje, że został już nieodwracalnie potępiony, albo przez okoliczności, albo przez osąd Boży, i że bez względu na to, co zrobi, jego wysiłki, aby udowodnić swoją niewinność, są bezcelowe.

Jego cierpienie wydaje się być wystarczającym dowodem dla innych (a może nawet dla niego samego), że jest potępiony. To poczucie nieuchronności skłania Hioba do zastanowienia się, dlaczego w ogóle powinien zawracać sobie głowę walką o godność lub obroną samego siebie.

„Choćbyś się umył mydłem i użył wiele proszku do czyszczenia, plama twojej winy pozostaje przede mną”.  Księga proroka Jeremiasza 2:22

W starożytnym świecie oczyszczenie siebie było powszechnym rytualnym i symbolicznym sposobem  oczyszczenia z grzechu lub nieczystości. Nieskazitelny Hiob zdaje sobie sprawę z ograniczeń ludzkiego wysiłku w osiągnięciu prawdziwej czystości, że nawet najdokładniejsze oczyszczenie fizyczne nie może zmyć głębokiego poczucia winy ani uczynić go prawdziwie czystym w oczach świętego i sprawiedliwego Boga.

Fraza „wrzuć mnie do dołu ze szlamem” maluje potężny obraz ludzkiego rozgoryczenia. Hiob nie berze pod uwagę skuteczności swojego oczyszczenia,  już zaakceptował, pogodził się z tym, że został potępiony... „Choćbym się mydłem umył, a ręce ługiem [proszkiem] do czyszczenia... to i tak wrzuciłbyś mnie do dołu z mułem [szlamu, bagna, grobu]."

Hebrajskie słowo „shachath” odnosi się przede wszystkim do dołu pełnego nieczystości lub miejsca zniszczenia. To symbol skrajnego skażenia i hańby. Często jest używane metaforycznie do opisu stanu ruiny lub zepsucia, zarówno fizycznego, jak i moralnego. W Starym Testamencie może oznaczać dosłowny dół, taki jak cysterna lub pułapka, lub może symbolizować grób, Szeol, czyli miejsce sądu i rozkładu.

W starożytnej kulturze izraelskiej koncepcja dołu lub miejsca zniszczenia była ściśle związana z Szeolem, miejscem pobytu zmarłych. Obraz dołu był używany do przekazania idei bycia uwięzionym, zagubionym lub w stanie beznadziei. Odzwierciedla to starożytne bliskowschodnie rozumienie życia pozagrobowego i konsekwencji moralnego i duchowego zepsucia.

Ten wyraz w znaczeniu grobu występuje w dalszej części  Księgi Hioba, głównie w rozdziale trzydziesty trzecim: 

Powiedziałem do zniszczenia 'shachath': Jesteś moim ojcem, a robactwu: Moja matko i moja siostro. H 17:14; 18) Powstrzymuje jego duszę od dołu, a jego życie chroni przed śmiercią od miecza... Jego dusza zbliża się do grobu 'shachath', a jego życie do niosących śmierć.... Wtedy zlituje się nad nim i powie: Wybaw go od zejścia do dołu, bo znalazłem okup.... On wybawi jego duszę od zejścia do dołu, a jego życie ujrzy światło...  Aby odwrócić jego duszę od dołu i aby był oświecony światłem żyjących." H 33:18,22,24, 28, 30;

Hiob uważa, że nawet gdyby umył się mydłem lub proszkiem do czyszczenia, nie wystarczyłoby to, aby oczyścić się w oczach Boga, a nawet gdyby na moment stał się czysty, to i tak Bóg wrzuciłby go do miejsca nieczystego, do miejsca rozkładających się ciał, może do bagna, gdzie stałby się tak skrajnie brudny i śmierdzący, że nawet jego ubranie by się nim brzydziło, nienawidziło go. To dalej wymowny obraz opłakanej i beznadziejnej sytuacji w jakiej znalazł się Hiob.