Hioba 15: 14-16

"Czym jest człowiek, że miałby być czysty lub zrodzony z kobiety – miałby być sprawiedliwy? Oto nawet w swoich świętych nie pokłada ufności i niebiosa nie są czyste w jego oczach.  To tym bardziej obrzydły i zepsuty jest człowiek, który pije nieprawość jak wodę." TNP

"Czemże człowiek, aby czystym być mógł, i aby sprawiedliwym był zrodzony z niewiasty? Nawet świętym Swoim nie ufa, a nie są czyste niebiosa w oczach Jego. Tem mniej wstrętny i zepsuty - człowiek, który bezprawie niby wodę pije." Cylkow

"Czym jest śmiertelnik, że miałby być czysty, a zrodzony z kobiety – sprawiedliwy?   Skoro nawet swym poświęconym nie dowierza i niebiosanie są czyste w Jego oczach,   to tym bardziej ohydny i zepsuty, człowiek, który pije nieprawość jak wodę." Przekład dosłowny

Elifaz kwestionując czystość i prawość istot ludzkich. Sugeruje, że żadna istota ludzka, biorąc pod uwagę naszą upadłą naturę, nie może być całkowicie czysta ani sprawiedliwa przed Bogiem. Elifaz uważa, że naleganie Hioba na jego niewinność jest nie na miejscu, ponieważ jako śmiertelnik, Hiob nie jest czysty, nie może być bez grzechu.

Elifaz zasadniczo mówi: „Hiobie, jesteś śmiertelnikiem – jak możesz twierdzić, że jesteś całkowicie sprawiedliwy w oczach Boga? Nikt nie jest doskonały”. Używa tego stwierdzenia, aby podważyć twierdzenie i obronę Hioba, że ​​nie zasługuje na cierpienie, którego doświadcza.

„Otóż urodziłem się w grzechu, w grzechu byłem od chwili, gdy mnie poczęła matka moja”. Psalm 51:5

Jednakże, chociaż spostrzeżenie Elifaza na temat ludzkiej niedoskonałości jest teologicznie trafne, błędnie stosuje je w przypadku Hioba. Nie może zaakceptować tego, że prawy Hiob, chociaż sprawiedliwy w swoich czynach, cierpiał z przyczyn niezależnych od niego.

Elifaz powtarza swoją myśl z H 4: 17,18" Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek może być czystszy niż jego Stwórca?  Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki,"

Elifaz podkreśla przytłaczającą świętość Boga i niedoskonałość wszystkiego w stworzeniu, nawet rzeczy, które uważamy za czyste. Kiedy mówi: „Jeśli Bóg nie ufa swoim świętym”, Elifaz prawdopodobnie odnosi się do aniołów lub innych istot niebieskich, sugerując, że nawet one, w swojej wielkości, nie są w pełni godne zaufania w oczach Boga.

Elifaz używa tego wersetu, aby przypomnieć Hiobowi, że w porównaniu do doskonałości Boga nikt — ani aniołowie, ani ludzie — nie mogą twierdzić, że  są bez skazy. Próbuje presją doprowadzić Hioba do pokory i skruchy, mimo że nie rozumie sytuacji Hioba.

Elifaz ma częściowo rację, podkreślając świętość Boga, ale błędnie stosuje tę prawdę w sytuacji Hioba. Czy Bóg nie ufa swoim sługom, i czy mieszka w brudnym niebie? Czy Pan Bóg w pewien sposób nie zaufał Hiobowi, dopuszczając takie bolesne doświadczenie?

Elifaz wskazuje na nieczystość nawet najbardziej wzniosłych części stworzenia, ma na celu wbicie do głowy myśli, że Hiob jako człowiek nie powinien twierdzić, że jest niewinny lub prawy. Obraz „niebios” i „świętych” jako nieczystych podkreśla, jak bardzo ludzkość jest oddalona od doskonałości Boga. Na pozór mowa Elifaza wygląda  teologicznie poprawne, ale nijak się ma do sytuacji Hioba.

„Wszyscy odstąpili, wszyscy stali się zepsuci, nie ma nikogo, kto by dobrze czynił, nie ma ani jednego." Psalm 14:3

Ten psalm podkreśla powszechną naturę grzechu i nawiązuje do wypowiedzi Elifaza na temat zepsucia ludzkości.Oczywiście, że nigdy nie będziemy, żadne stworzenie nie będzie w stanie dorównać doskonałości Boga, ale to nie jest żaden argument, że niebiosa są a jakiś sposób zanieczyszczone lub , że Bóg nie ufa jego mieszkańcom...

„I wołali jeden do drugiego: Święty, święty, święty jest Pan Zastępów, cała ziemia jest pełna Jego chwały”. Ten fragment podkreśla absolutną świętość Boga i cześć, jaką nawet istoty niebieskie Mu okazują."  Izajasz 6:3

„Niebiosa wysławiają Twoje cuda, Panie, i Twoją wierność w zgromadzeniu świętych. Bo któż na niebie w górze może się równać z Panem? Któż jest jak Pan wśród istot niebieskich?.” Psalm 89:5-7

Elifaz ostro komentuje grzeszną naturę ludzkości. Twierdzi, że jeśli nawet istoty niebiańskie nie są czyste w oczach Boga, to o ileż bardziej grzeszni są ludzie, którzy są „podli i zepsuci”.

Elifaz wykorzystuje teologiczne rozumienie ludzkiego zepsucia, aby argumentować przeciwko twierdzeniu Hioba o niewinności. Zakłada, że ​​ponieważ wszyscy ludzie są grzeszni, Hiob musi być winny jakiegoś ukrytego wykroczenia, które spowodowało jego cierpienie.

Elifaz używa obrazu ludzi „pijących zło jak wodę”, aby podkreślić, jak naturalnie i łatwo ludzie popadają w grzech. Tę wodę piją codziennie. Jego zdaniem ludzie z samej swojej natury są grzeszni i stale skłonni do czynienia zła, co sprawia, że ​​według niego, absurdalne jest twierdzenie Hioba o jego niewinności w obliczu jego cierpienia. Elifaz próbuje upokorzyć Hioba, natrętnie przypominając mu, że jako człowiek nie jest prawy, dobry i czysty.