Hioba 15: 17-19

"Wykażę ci to, posłuchaj mnie, a to, co widziałem, opowiem ci; To, co mędrcy wyjaśnili, a czego nie ukryli, a co pochodzi od ich ojców;  Im samym została dana ziemia i nie przeszedł żaden obcy pośród nich." TNP

"Zwrócę uwagę twoję, posłuchaj mnie! a com widział oznajmię ci. Co mędrcy przekazali a nie utaili, (jako tradycję) od ojców swoich.  Im samym jeszcze była ziemia oddana, a nie był przeszedł obcy w pośród nich" Cylkow

"Wskażę ci to, posłuchaj mnie, i przedstawię ci to, co widziałem,  to, co przekazali mędrcy i czego nie zataili ich ojcowie. Im samym dana była ziemia i żaden obcy nie przeszedł pośród nich." Przekład dosłowny

Po wprowadzeniu, w którym Elifaz zarzuca Hiobowi, że jego słowa są jak porywisty wiatr wschodni, że  wypowiada słowa, które niczemu nie służą, że nie jest mądry tylko przemądrzały, zbuntowany, napędzany emocjami, głównie gniewem.

Elifaz wmawia Hiobowi, że jego zrozumienie opiera się na doświadczeniu i mądrości, szczególnie mądrości wieków, które Hiob musi usłyszeć, pojąć i zaakceptować. Uważa, że ​​ma głębszy wgląd w te sprawy, którego Hiob nie zauważa, i że to on może wyjaśnić, dlaczego Hiob cierpi. Fraza „Posłuchaj mnie” pokazuje, że Elifaz uważa, że ​​ma coś ważnego, mądrzejszego do powiedzenia, a „wyjaśnię ci” sugeruje, że postrzega siebie jako osobę mającą wszystkie odpowiedzi, lub jak się potocznie mówi, ze zjadł wszystkie rozumy.

Elifaz kontynuuje swój argument, z poprzedniego rozważania, odwołując się do mądrości przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Twierdzi, że to, co zamierza powiedzieć, nie jest tylko jego własną opinią, ale prawdą, która została ogłoszona przez mądrych i wiernie przekazana przez wcześniejsze pokolenia.

„Tym samym dano ziemię, gdy nie było wśród nich obcych”. Dosłowni; "nie przeszedł przez ich ziemię obcy". Elifaz odnosi się prawdopodobnie do czasów,  gdy przodkowie żyli oddzielnie od obcych wpływów. Mówiąc „którym samym dano ziemię”, Elifaz wskazuje na myśl, że ich przodkowie otrzymali szczególną łaskę od Boga i żyli w czasach czystości, wolnych od jakiegoś zewnętrznego zepsucia lub wpływów.

Postawa Elifaza uczy nas, abyśmy byli pokorni, gdy udzielamy rad lub wyjaśnień, uznając, że tylko Bóg w pełni rozumie, dlaczego rzeczy dzieją się tak, a nie inaczej.