Hioba 16: 15-17

" Uszyłem wór na swoją skórę i wbiłem w proch moją godność.  Moja twarz jest zaczerwieniona od płaczu, a na moich powiekach jest cień śmierci [wokół moich oczu głęboki cień].  Choć nie ma krzywdy na moich dłoniach, a moja modlitwa jest szczera." TNP

"Wór uszyłem wokoło skóry mojej, wryłem w ziemię róg mój.  Oblicze moje zaczerwienione od płaczu, a na powiekach moich mrok śmiertelny.  Jakkolwiek niemasz krzywdy w ręku moich, a czysta modlitwa moja." Cylkow

"Uszyłem wór na moją skórę i wryłem się w proch moim rogiem.  Moja twarz jest czerwona od płaczu, a na moich powiekach – cień śmierci,  choć na moich dłoniach nie ma gwałtu, a moja modlitwa jest szczera." Przekład dosłowny


Hiob opisuje swój zewnętrzny wyraz żałoby i żalu. Przyszycie wora na swojej skórze jest symbolicznym gestem głębokiego smutku i skruchy. Wykonany z szorstkiego materiału worek, był noszony w starożytnym świecie jako znak skrajnego cierpienia, żałoby, pokory lub pokuty. Mówiąc, że „zakopał” swoje czoło w prochu, Hiob podkreśla swoje całkowite upokorzenie i smutek. Proch jest często kojarzony ze śmiercią, żalem i pokutą. Akt Hioba, polegający na posypaniu głowy prochem, pokazuje, że czuje się całkowicie upokorzony i pokonany przez swoje cierpienie. Osiągnął punkt całkowitej rozpaczy i beznadziei, wyrażając swój żal w najbardziej ekstremalny i symboliczny sposób.

W starożytności wór i popiół były powszechnie używane jako fizyczny wyraz żałoby, skruchy lub wielkiego cierpienia. Kiedy ludzie stawali w obliczu intensywnego smutku lub boskiego sądu, zakładali wór pokutny i posypywali się prochem lub popiołem, aby pokazać swój żal lub poddanie się woli Boga.

Fraza „zaszył wór na mojej skórze” sugeruje, że smutek i cierpienie Hioba nie jest tylko chwilowym lub powierzchownym uczuciem, ale są głęboko i na trwale zaszyte w ciele Hioba.

Jego skurczone i pomarszczone ciało było pokryte wrzodami, a twarz była „czerwona od płaczu”, to pokazuje, że jego smutek jest tak przytłaczający, że widocznie wpływa na jego wygląd. „Ciemne cienie” na powiekach, czy wokół jego oczu były kolejnym znakiem jego wyczerpania i emocjonalnego cierpienia. Głęboki smutek Hioba nie był tylko wewnętrzny, ale objawiał się również na zewnątrz, a jego słowa przekazują cały ciężar jego rozpaczy.

W starożytnym świecie widoczne wyrazy żalu, takie jak płacz, nie były niczym niezwykłym. W przypadku Hioba jego cierpienie jest spotęgowane przez fakt, że nie tylko opłakuje utratę rodziny, zdrowia i bogactwa, ale jest również niezrozumiany przez swoich przyjaciół, którzy uważają, że jest odpowiedzialny za swoje własne cierpienie.

Hiob już wcześniej żalił się, że cierpienie  zmieniło jego twarz, że nie jest pogodna. H 9:27 Obraz twarzy Hioba „czerwonej od płaczu” i „ciemnych cieni” pod jego oczami tworzy żywy obraz człowieka głęboko złamanego przez okoliczności. Wzmianka o jego twarzy i oczach podkreśla, że ​​jego smutek nie jest ukryty – jest widoczny również na zewnątrz.

Podobnie jak Hiob, również Dawid oraz autor Trenów wyrażają głęboki smutek, żal i płacz; „Zmęczyłem się od mojego jęczenia. Całą noc zalewam moje łoże płaczem i łzami oblewam moje posłanie. Moje oczy słabną od smutku, omdlewają z powodu wszystkich moich wrogów”. Psalm 6:6-7; „Zmiłuj się nade mną, Panie, bo jestem w udręce; moje oczy słabną od smutku, a dusza i ciało moje od żalu”  Psalm 31:9; „Moje oczy ustają od płaczu, cierpię katusze wewnętrzne, rozlewa się serce moje na ziemi, bo lud mój jest zgładzony”. Lamentacje 2:11

Mimo tego co go spotyka, Hiob oświadcza; „Jednak moje ręce są wolne od krzywdy, a moja modlitwa jest czysta i szczera”.

Wie, że żył sprawiedliwie, a ten fragment jest częścią jego obrony przed oskarżeniami jego przyjaciół. Hiob mówi, że jego cierpienia nie można wytłumaczyć grzechem, ponieważ jego ręce są „wolne od przemocy”, a jego modlitwy są „czyste”.

Oświadcza, że ​​jego ręce nie dopuściły się przemocy, co oznacza, że ​​nie zrobił nic, aby zasłużyć na straszne trudności, z którymi się mierzy. Jego sumienie jest czyste i wie, że jego modlitwy do Boga były szczere i uczciwe. Hiob czuje się niesłusznie oskarżony przez swoich przyjaciół, którzy twierdzą, że jego cierpienie musi być wynikiem jakiegoś ukrytego grzechu. Ten werset jest sposobem Hioba na potwierdzenie, że pomimo całego bólu i zamieszania pozostał wierny Bogu i niewinny żadnego wykroczenia, które mogłoby spowodować jego cierpienie.

„Któż może wstąpić na górę Pana? Kto może stanąć w Jego świętym miejscu? Ten, kto ma czyste ręce i czyste serce”. Psalm 24:3-4 Ten Psalm odzwierciedla pewność Hioba co do jego własnej prawości i niewinności przed Bogiem.