Hioba 16: 8-10

" I uczyniłeś moje zmarszczki! [dosłownie skurczyłeś mnie] To jest dowód – moje wychudzenie podnosi się przeciwko mnie i świadczy przed moją twarzą.  Jego gniew mnie rozdziera i jest mi wrogi; zgrzyta nade mną zębami. Mój ciemiężyciel wbija swój wzrok we mnie.  Rozdziawili nade mną swoje usta, z pogardą uderzali w me policzki; razem gromadzą się nade mną." TNP

"Pochwyciłeś mnie, a to ma świadczyć przeciw mnie? Tak, występuje przeciw mnie własna niemoc moja, w oblicze moje oskarża mnie.  Gniew Jego szarpie mnie i ściga, zgrzyta na mnie zębami swoimi; jako wróg mój rozsrożył na mnie wzrok swój." Cylkow

"Schwytałeś mnie! To jest świadkiem – moje wycieńczenie powstaje przeciwko mnie, przeciwko mnie odpowiada. Jego gniew rozdziera mnie i jest mi wrogi, zgrzyta na mnie swoimi zębami. Mój przeciwnik bije we mnie swoimi oczami.  Rozdziawiają przeciwko mnie swoje usta, z pogardą biją w me policzki, razem gromadzą się przeciwko mnie." Przekład dosłowny

Wróćmy do wiersza siódmego. Wg RSV  "Z pewnością teraz Bóg mnie zmęczył; uczynił pustkowiem całe moje towarzystwo" TNP; "Ale teraz On zmęczył mnie – spustoszyłeś całą moją gromadę," POZ; "A teraz [Bóg] wyczerpał moją cierpliwość, całą moją rodzinę wyniszczył." POZ

'On' pisane z dużej litery lub dodanie słowa 'Bóg' sugeruje, że ten fragment wypowiedzi Hioba dotyczy Boga. Z dalszego kontekstu wynika, ze Hiob zwraca się do Boga, i do swojego schorowanego ciała, które jest dla niego przykrym świadectwem Bożej obecności w jego życiu.

W tym fragmencie Hiob opisuje fizyczne skutki swojego cierpienia. Czuje, że Bóg go „związał”, uwięził do w jego udręce, w skurczonym, zmarszczonym, ciele. Zdrowie Hioba pogorszyło się tak bardzo, że jego własne ciało stało się świadkiem jego nieszczęścia. Jego chudość, czyli jego szczupły i osłabiony wygląd, mówią wiele o głębi jego cierpienia. Hiob ubolewa, że nawet gdyby miał pozostać w milczeniu, jego stan fizyczny nadal świadczyłby o trudnościach, których doświadcza. Czuje, że nie może uciec od tego bólu. 

„Związałeś mnie, a to stało się świadkiem; moja chudość się podnosi i świadczy przeciwko mnie”. Hiob żali się, że jego wychudzone, pokryte wrzodami i ranami ciało „świadczy” przeciwko niemu. Hiob jest surowo osądzany nie tylko przez swoich przyjaciół, ale także przez swoje własne ciało. To potęguje poczucie izolacji i rozpaczy, które odczuwa.

Podobnych doznań doświadczyli inni autorzy ksiąg biblijnych: 

„Każdy, kto mnie widzi, szydzi ze mnie, rzuca obelgi, potrząsa głową”. Psalm 22:7; „Zmiłuj się nade mną, Panie, bo jestem w udręce; moje oczy słabną od smutku, moja dusza i moje ciało od zgryzoty. Moje życie trawi udręka, a moje lata jękiem; moja siła ustała z powodu mego utrapienia, a moje kości słabną”. Psalm 31:9-10; „Umieściłeś mnie w najgłębszym dole, w najciemniejszych głębinach. Twój gniew ciąży nade mną, przytłoczyłeś mnie wszystkimi swoimi falami”. Psalm 88:6-7 

„Sprawił, że skóra moja i ciało moje się zestarzały, i kości moje połamał”; „Jak niedźwiedź czyhający, jak lew w ukryciu, ściągnął mnie ze ścieżki, rozszarpał i zostawił bez pomocy” Treny 3:4,10. 

On mnie w swoim gniewie rozdziera,  zgrzyta na mnie swoimi zębami, jest moim przeciwnikiem...

Dalej Hiob uskarża się na Boga w słowach;  „Bóg napada na mnie i rozdziera mnie w gniewie swoim i zgrzyta na mnie zębami; mój przeciwnik wpatruje się we mnie swym przenikliwym wzrokiem”.

Czuje, jakby Bóg atakował go osobiście, rozdzierając go w gniewie. Język Hioba odzwierciedla intensywność jego bólu, ponieważ używa obrazów zgrzytających zębów i przenikliwych oczu, aby przekazać poczucie bycia zaatakowanym przez Boga, którego nazywa swoim przeciwnikiem. Mocne, dosadne określenie. Hiob mówi z miejsca głębokiej rozpaczy, czując, że gniew Boga jest skierowany na niego, a jego cierpienie jest jak fizyczny atak nieprzyjaciela. 

Fraza „mój przeciwnik wbija we mnie swoje przenikliwe spojrzenie” sugeruje, że Hiob czuje się obserwowany, osądzany i nieustannie prześladowany. Hiob czuje, że Bóg jest źródłem jego bólu, chociaż nie rozumie dlaczego.

Ludzie zjednoczyli się przeciwko mnie,
pozostawiając mnie osamotnionego w izolacji...

„Ludzie otwierają usta, aby szydzić ze mnie, biją mnie w policzek na znak szyderstwa i jednoczą się przeciwko mnie”.

Nie tylko trzech mędrców, żona i Hiob są bohaterami Księgi Hioba. Jest jeszcze jeden bohater o którym się zapomina. Tym bohaterem są ludzie, a nawet dzieci.  H 19:18: "Nawet małe dzieci [chłopcy] mną gardzą; gdy powstaję, urągają mi." Ludzie zaglądają na wysypisko śmieci, jedni kręcą, potrząsają głową, inni ze zdziwienia otwierają usta, jeszcze inni z pogardą biją Hioba po policzku. Powstaje nawet jakieś sprzymierzenie sąsiedzkie zwrócona przeciwko Hiobowi. Hiob jest na językach ludzi.

Ludzie wokół niego szydzą i źle go traktują. Czuje się całkowicie upokorzony i porzucony, nie tylko przez swoich przyjaciół, ale przez całe społeczeństwo. Cierpienie Hioba jest spotęgowane przez szyderstwa i pogardę innych. Ludzie „szydzą” z niego, uderzając go w policzek — znak głębokiego braku szacunku w starożytnych kulturach. Co gorsza, zjednoczyli się przeciwko niemu, pozostawiając go osamotnionego w izolacji. Hiob nie tylko znosi fizyczny ból i stratę, ale także zmaga się z emocjonalnym kosztem bycia traktowanym z pogardą przez otaczających go ludzi.

„Nadstawiałem grzbiet tym, którzy mnie bili, policzki tym, którzy mi wyrywali brodę; nie zasłaniałem twarzy przed szyderstwami i opluciem”. Izajasz 50:6

Słowa „ludzie otwierają usta, aby szydzić ze mnie” to przykry  obraz publicznej kpiny, w której Hiob nie tylko cierpi wewnętrznie, ale także jest wyśmiewany przez otaczających go ludzi.


* Porównując tłumaczenia, zauważamy, że wiersz ósmy w niektórych przekładach pisma zaczyna się od słów "schwytałeś mnie, związałeś", a w niektórych "skurczyłeś mnie, zmarszczyłeś mnie". Niektórzy tłumacze wybrnęli z tego w ten sposób: "moja nędza świadczy przeciwko mnie..."  Skąd ta różnica? To jest jedna zagadek językowych w tek księdze, która pozostaje do rozwiązania?