Hioba 19: 23-24

"Kto da, by zostały zapisane moje słowa! Kto da, by zostały utrwalone w miedzianym zwoju, By żelaznym rylcem i ołowiem zostały na wieczność wyryte na skale!  A ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że jako ostatni nad prochem moim stanie." TNP

"Ach, gdyby też zapisane zostały słowa moje, gdyby też w księdze je skreślono!  Rylcem żelaznym i w ołowiu na wieki, oby w skale je wyryto! Co do mnie, wiem, że wybawca mój żyje, i że jako ostatni ponad prochem się wzniesie." Cylkow

"O, gdyby tak spisano moje słowa, gdyby tak utrwalono na zwoju, żelaznym rylcem i ołowiem  wykute w skale na zawsze. Bo ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że (jako) ostatni stanie nad prochem," Przekład dosłowny

Wołanie 'O...' lub 'Ach...' ma tutaj duże znaczenie.  Hiob wyraża w ten sposób głębokie pragnienie, aby jego słowa zostały zachowane dla przyszłych pokoleń. Pragnie, aby jego świadectwo zostało spisane i to na metalowym zwoju lub wykute żelazem na skale, jakby wiedział, że jego historia będzie ważna i że ludzie będą musieli pamiętać, co powiedział. Hiob wierzy, że ostatecznie prawda o jego niewinności i cierpieniu zostanie ujawniona i chce trwałego zapisu swoich doświadczeń. Hiob chce, aby przyszłe pokolenia zrozumiały ból i zmagania, których doświadczył, ale także wiarę i wytrwałość, które dzięki temu wykazał.

„Niech to zostanie zapisane dla przyszłego pokolenia, aby lud, który jeszcze nie został stworzony, chwalił Pana” Psalm 102:18; „Idź teraz, napisz to na tabliczce dla nich, wpisz to w zwoju, aby na przyszłe dni było to świadectwem wiecznym” Izajasz 30:8. Powyższe wersety, podobnie, odzwierciedlają pragnienie autorów, aby ich słowa zostały utrwalone dla przyszłych pokoleń, aby wierność i sprawiedliwość Boga zostały zapamiętane.

 A wśród wielu słów Hioba te są najważniejsze... "A ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że jako ostatni nad prochem moim stanie."  To pięknie świadectwo, więcej o nim w następnym rozważaniu.

Mam pewną satysfakcję, że i to studium,
jest również realizacją testamentu Hioba...