Hioba 19: 25-27
"A ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że jako ostatni nad prochem moim stanie. A potem, gdy moją skórę tak poszarpano, to jednak w swoim ciele będę oglądał Boga. Ujrzę Go ja osobiście, a moje oczy zobaczą Go, a nie ktoś inny. Niszczeją moje nerki w moim wnętrzu!" TNP
"Co do mnie, wiem, że wybawca mój żyje, i że jako ostatni ponad prochem się wzniesie.₂Że następnie, gdy to ciało moje roztoczone będzie, jednak i wolen ciała ujrzę Boga! Ujrzę Go sam, tak, oczy moje Go zobaczą, a nie jako przeciwnika. Zanikają w łonie mem nerki moje (w tęsknocie za tem)." Cylkow
"Bo ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że (jako) ostatni stanie nad prochem, a potem, gdy zniszczą już moją skórę, to (uwolniony) od swego ciała będę oglądał Boga. Zobaczę Go ja osobiście i moje oczy zobaczą, nie kto inny – omdlewają moje nerki w moim łonie." Przekład dosłowny
Hiob pośród swojego intensywnego cierpienia składa piękne, głębokie, pełne nadziei wyznanie wiary.
Wyraża przekonanie, że ma „Odkupiciela”, który żyje i ostatecznie wyzwoli go i usprawiedliwi. Termin „Odkupiciel” odnosi się do kogoś, kto ma moc, aby uratować lub wyzwolić, często używany był w kontekście relacji rodzinnych lub prawnych w starożytnym Izraelu. Twierdzenie Hioba, że jego Odkupiciel „żyje”, podkreśla jego pewność, że Bóg jest aktywny i obecny, nawet gdy wszystko wokół niego wydaje się beznadziejne. Fraza „na końcu stanie na moim prochem” sugeruje, że Hiob wierzy, że nadejdzie czas sprawiedliwości i odnowienia, w którym on wreszcie zostanie usprawiedliwiony i obroniony przed oskarżeniami bliskich z sąsiedztwa. To oświadczenie jest mocnym świadectwem nadziei i wiary pośród cierpienia.
Wiara Hioba w swojego odkupiciela i wybawiciela wskazuje, że ufa on w zdolność Boga do uwolnienia go od cierpienia i przywrócenia mu życia. Werset ten wskazuje na przekonanie, że pomimo obecnych okoliczności sprawiedliwość Boża zwycięży. Ta koncepcja odkupiciela wprowadza również ideę zmartwychwstania i nadziei po śmierci, ponieważ Hiob wyraża pewność, że jego Odkupiciel stanie na końcu, nad jego prochem, sugerując przyszły czas, w którym sprawiedliwość zostanie wymierzona.
Ten fragment stanowi kluczowy moment w mowach Hioba, i jest przejściem od jego głębokiego żalu i rozpaczy do śmiałego wyznania nadziei i wiary. Mocny, deklaratywny język używany przez Hioba oznacza gdzieś głęboko zakorzenione wewnętrzne przekonanie. Fraza „mój odkupiciel żyje” ostro kontrastuje z jego wcześniejszymi uczuciami porzucenia i rozpaczy, skargami pod adresem Boga, podkreślając wagę jego, być może ledwie tlącej się wiary. Deklaracja Hioba wprowadza również głębszą nadzieję w tekście, sugerując, że nawet pośród głębokiego cierpienia istnieje pewność ostatecznej sprawiedliwości i odnowienia
Psalm 19:14 – „Niech te słowa ust moich i ta myśl serca mego będą miłe przed Tobą, Panie, moja Opoko i mój Odkupicielu”. Ten werset podkreśla związek między Bogiem a Jego rolą jako Odkupiciela, podobnie jak stwierdzenie Hioba.
Czasownik גָּאַל (ga'al) jest używany w Biblii hebrajskiej do opisania aktu krewnego - wykupiciela, który obejmuje wykupienie majątku lub osoby, pomszczenie krewnego lub wypełnienie obowiązku członka rodziny. Jest często używany w kontekście zobowiązań rodzinnych i relacji związanych z przymierzami. Czasownik ten występuje w Starym Testamencie ponad 100 razy.
"I błogosławił Józefowi, mówiąc: Bóg, przed którego obliczem chodzili moi ojcowie, Abraham i Izaak, Bóg, który mnie żywił od mej młodości aż do dziś; (16) Anioł, który wybawił [odkupił] mnie ze wszelkiego zła, niech błogosławi tym chłopcom i niech będą nazywani od mego imienia i od imienia moich ojców, Abrahama i Izaaka, i niech się rozmnożą na ziemi." Genesis 48:16
"Dlatego powiedz synom Izraela: Ja jestem PAN, wyprowadzę was spod ciężarów Egipcjan, wyrwę was z ich niewoli i wybawię [odkupię] was wyciągniętym ramieniem i przez wielkie sądy." Exodus 6:6
Hebrajski czasownik גָּאַל (ga'al) jest głęboko zakorzeniony w kulturowych i prawnych praktykach starożytnego Izraela, gdzie powiązania rodzinne i plemienne były najważniejsze. Podstawową rolą גֹּאֵל (go'el), czyli krewnego - wykupiciela, było przywrócenie praw członkowi rodziny w potrzebie. Może to obejmować odkupienie ziemi, którą sprzedał krewny (Księga Kapłańska 25:25), poślubienie wdowy w celu zachowania linii rodzinnej (Księga Rut 3:9) lub pomszczenie krwi zamordowanego krewnego (Księga Liczb 35:19). Koncepcja odkupienia jest centralnym punktem teologicznej narracji Biblii, symbolizującej wyzwolenie Izraela przez Boga z niewoli i grzechu. Izrael został wykupiony z niewoli egipskiej.
W Księdze Rut Boaz działa jako krewny-odkupiciel dla Rut, ilustrując osobistą i wspólnotową odpowiedzialność zawartą w tym terminie. Rola krewnego-odkupiciela jest prekursorem nowotestamentowego rozumienia Chrystusa jako ostatecznego Odkupiciela, który wyzwala ludzkość z grzechu. Termin ten jest również używany metaforycznie do opisania odkupieńczych działań Boga na rzecz Izraela, jak widać w takich fragmentach jak Izajasz 43:1: „Ale teraz tak mówi Pan, Stwórca twój, Jakubie, i Ukształtował cię, Izraelu: Nie lękaj się, bo cię wykupiłem [odkupiłem], nazwałem cię twoim imieniem: Tyś mój”.
"A gdy moja skóra zostanie zniszczona, jednak w moim ciele będę oglądał Boga”. Hiob wyraża piękną deklarację wiary w obliczu swojego cierpienia. Uznaje rzeczywistość swojego fizycznego przemijania – jego skóra jest „zniszczona”, prawdopodobnie odnosząc się do poważnych cierpień, których doświadcza. Jednak pomimo tego ponurego stanu Hiob trzyma się nadziei, że pewnego dnia ujrzy Boga na własne oczy, „w swoim ciele”. Ten werset ujawnia wiarę Hioba w przyszłe zmartwychwstanie gdzie zostanie odnowiony i będzie miał możliwość bezpośredniego spotkania z Bogiem. Wypowiedź Hioba zawiera głęboką nadzieję, która wykracza poza jego obecne cierpienie, sugerując, że wierzy w ostateczną sprawiedliwość i usprawiedliwienie Boga.
Na starożytnym Bliskim Wschodzie wiara w życie pozagrobowe lub zmartwychwstanie nie była tak jasno zdefiniowana, jak w późniejszych tekstach biblijnych. Deklaracja Hioba o widzeniu Boga „w swoim ciele” wskazuje na znaczącą wiarę w przyszłą nadzieję, która wykracza poza jego obecne cierpienie, pokazując zrozumienie, które wykracza poza jego kontekst kulturowy i teologiczne zrozumienie. Można powiedzieć, że Bóg włożył w wnętrze każdego człowieka ziarenko nadziei i potrzeby Odkupiciela. Jego słowa odzwierciedlają głębokie pragnienie relacji z Bogiem, która trwa poza cierpieniem i fizyczną śmiercią.
Kontrast między jego obecnym cierpieniem „moja skóra została zniszczona” a jego przyszłą nadzieją „lecz w moim ciele będę oglądał Boga” jest bardzo wymownym przesłaniem o wybawieniu, odkupieniu. Obraz zniszczenia, po którym następuje obietnica zobaczenia Boga, podkreśla podróż Hioba od rozpaczy do nadziei. Podobną nadzieję żywił Psalmista i prorok Izajasz; „Bo nie zostawisz mnie w krainie umarłych i nie pozwolisz, aby Twój wierny oglądał zgniliznę.” Psalm 16:10
"Ale umarli twoi ożyją, Panie, a ciała ich powstaną – niech się obudzą ci, którzy mieszkają w prochu, i niech się radośnie wykrzykną”. Izajasz 26:19 Ten fragment również odzwierciedla wiarę w zmartwychwstanie, potwierdzając nadzieję Hioba na zobaczenie Boga po śmierci.
Hiob dalej wyraża swoją ogromną tęsknotę za spotkaniem Boga i mówi: „Ja sam ujrzę go na własne oczy – ja, a nie kto inny. Jakże tęskni moje serce we mnie!”
Hiob deklaruje swoją osobistą nadzieję i pewność, że on sam ujrzy Boga. Jest to głęboko osobiste i szczere wyznanie wiary. Hiob podkreśla, że ta możliwość spotkania Boga będzie jego własnym doświadczeniem. Zobaczy Boga „na własne oczy”. On sam, osobiście. Pozna Boga nie tylko z opowieści, ale osobiście. Twarzą w twarz. Wypowiedź Hioba, „Jak tęskni moje serce we mnie”, wyraża jego głęboką tęsknotę i oczekiwanie na tę chwilę, pomimo całego bólu i cierpienia, których obecnie doświadcza. Dzisiejszy fragment oddaje istotę nadziei Hioba – jego wiarę, że poza obecnymi próbami stanie w obecności Boga.
Czy to jest przełomowy moment w mowach Hioba, czy ta nadzieja i wiara w Odkupiciela jaką żywi Hiob odmieni smutny ton jego wypowiedzi? A jak na to świadectwo zareagują jego przyjaciele - oskarżyciele? Zobaczymy...
"Co do mnie, wiem, że wybawca mój żyje, i że jako ostatni ponad prochem się wzniesie.₂Że następnie, gdy to ciało moje roztoczone będzie, jednak i wolen ciała ujrzę Boga! Ujrzę Go sam, tak, oczy moje Go zobaczą, a nie jako przeciwnika. Zanikają w łonie mem nerki moje (w tęsknocie za tem)." Cylkow
"Bo ja wiem, że mój Odkupiciel żyje i że (jako) ostatni stanie nad prochem, a potem, gdy zniszczą już moją skórę, to (uwolniony) od swego ciała będę oglądał Boga. Zobaczę Go ja osobiście i moje oczy zobaczą, nie kto inny – omdlewają moje nerki w moim łonie." Przekład dosłowny
Wyraża przekonanie, że ma „Odkupiciela”, który żyje i ostatecznie wyzwoli go i usprawiedliwi. Termin „Odkupiciel” odnosi się do kogoś, kto ma moc, aby uratować lub wyzwolić, często używany był w kontekście relacji rodzinnych lub prawnych w starożytnym Izraelu. Twierdzenie Hioba, że jego Odkupiciel „żyje”, podkreśla jego pewność, że Bóg jest aktywny i obecny, nawet gdy wszystko wokół niego wydaje się beznadziejne. Fraza „na końcu stanie na moim prochem” sugeruje, że Hiob wierzy, że nadejdzie czas sprawiedliwości i odnowienia, w którym on wreszcie zostanie usprawiedliwiony i obroniony przed oskarżeniami bliskich z sąsiedztwa. To oświadczenie jest mocnym świadectwem nadziei i wiary pośród cierpienia.
Wiara Hioba w swojego odkupiciela i wybawiciela wskazuje, że ufa on w zdolność Boga do uwolnienia go od cierpienia i przywrócenia mu życia. Werset ten wskazuje na przekonanie, że pomimo obecnych okoliczności sprawiedliwość Boża zwycięży. Ta koncepcja odkupiciela wprowadza również ideę zmartwychwstania i nadziei po śmierci, ponieważ Hiob wyraża pewność, że jego Odkupiciel stanie na końcu, nad jego prochem, sugerując przyszły czas, w którym sprawiedliwość zostanie wymierzona.
Ten fragment stanowi kluczowy moment w mowach Hioba, i jest przejściem od jego głębokiego żalu i rozpaczy do śmiałego wyznania nadziei i wiary. Mocny, deklaratywny język używany przez Hioba oznacza gdzieś głęboko zakorzenione wewnętrzne przekonanie. Fraza „mój odkupiciel żyje” ostro kontrastuje z jego wcześniejszymi uczuciami porzucenia i rozpaczy, skargami pod adresem Boga, podkreślając wagę jego, być może ledwie tlącej się wiary. Deklaracja Hioba wprowadza również głębszą nadzieję w tekście, sugerując, że nawet pośród głębokiego cierpienia istnieje pewność ostatecznej sprawiedliwości i odnowienia
Psalm 19:14 – „Niech te słowa ust moich i ta myśl serca mego będą miłe przed Tobą, Panie, moja Opoko i mój Odkupicielu”. Ten werset podkreśla związek między Bogiem a Jego rolą jako Odkupiciela, podobnie jak stwierdzenie Hioba.
Czasownik גָּאַל (ga'al) jest używany w Biblii hebrajskiej do opisania aktu krewnego - wykupiciela, który obejmuje wykupienie majątku lub osoby, pomszczenie krewnego lub wypełnienie obowiązku członka rodziny. Jest często używany w kontekście zobowiązań rodzinnych i relacji związanych z przymierzami. Czasownik ten występuje w Starym Testamencie ponad 100 razy.
"I błogosławił Józefowi, mówiąc: Bóg, przed którego obliczem chodzili moi ojcowie, Abraham i Izaak, Bóg, który mnie żywił od mej młodości aż do dziś; (16) Anioł, który wybawił [odkupił] mnie ze wszelkiego zła, niech błogosławi tym chłopcom i niech będą nazywani od mego imienia i od imienia moich ojców, Abrahama i Izaaka, i niech się rozmnożą na ziemi." Genesis 48:16
"Dlatego powiedz synom Izraela: Ja jestem PAN, wyprowadzę was spod ciężarów Egipcjan, wyrwę was z ich niewoli i wybawię [odkupię] was wyciągniętym ramieniem i przez wielkie sądy." Exodus 6:6
Hebrajski czasownik גָּאַל (ga'al) jest głęboko zakorzeniony w kulturowych i prawnych praktykach starożytnego Izraela, gdzie powiązania rodzinne i plemienne były najważniejsze. Podstawową rolą גֹּאֵל (go'el), czyli krewnego - wykupiciela, było przywrócenie praw członkowi rodziny w potrzebie. Może to obejmować odkupienie ziemi, którą sprzedał krewny (Księga Kapłańska 25:25), poślubienie wdowy w celu zachowania linii rodzinnej (Księga Rut 3:9) lub pomszczenie krwi zamordowanego krewnego (Księga Liczb 35:19). Koncepcja odkupienia jest centralnym punktem teologicznej narracji Biblii, symbolizującej wyzwolenie Izraela przez Boga z niewoli i grzechu. Izrael został wykupiony z niewoli egipskiej.
W Księdze Rut Boaz działa jako krewny-odkupiciel dla Rut, ilustrując osobistą i wspólnotową odpowiedzialność zawartą w tym terminie. Rola krewnego-odkupiciela jest prekursorem nowotestamentowego rozumienia Chrystusa jako ostatecznego Odkupiciela, który wyzwala ludzkość z grzechu. Termin ten jest również używany metaforycznie do opisania odkupieńczych działań Boga na rzecz Izraela, jak widać w takich fragmentach jak Izajasz 43:1: „Ale teraz tak mówi Pan, Stwórca twój, Jakubie, i Ukształtował cię, Izraelu: Nie lękaj się, bo cię wykupiłem [odkupiłem], nazwałem cię twoim imieniem: Tyś mój”.
"A gdy moja skóra zostanie zniszczona, jednak w moim ciele będę oglądał Boga”. Hiob wyraża piękną deklarację wiary w obliczu swojego cierpienia. Uznaje rzeczywistość swojego fizycznego przemijania – jego skóra jest „zniszczona”, prawdopodobnie odnosząc się do poważnych cierpień, których doświadcza. Jednak pomimo tego ponurego stanu Hiob trzyma się nadziei, że pewnego dnia ujrzy Boga na własne oczy, „w swoim ciele”. Ten werset ujawnia wiarę Hioba w przyszłe zmartwychwstanie gdzie zostanie odnowiony i będzie miał możliwość bezpośredniego spotkania z Bogiem. Wypowiedź Hioba zawiera głęboką nadzieję, która wykracza poza jego obecne cierpienie, sugerując, że wierzy w ostateczną sprawiedliwość i usprawiedliwienie Boga.
Na starożytnym Bliskim Wschodzie wiara w życie pozagrobowe lub zmartwychwstanie nie była tak jasno zdefiniowana, jak w późniejszych tekstach biblijnych. Deklaracja Hioba o widzeniu Boga „w swoim ciele” wskazuje na znaczącą wiarę w przyszłą nadzieję, która wykracza poza jego obecne cierpienie, pokazując zrozumienie, które wykracza poza jego kontekst kulturowy i teologiczne zrozumienie. Można powiedzieć, że Bóg włożył w wnętrze każdego człowieka ziarenko nadziei i potrzeby Odkupiciela. Jego słowa odzwierciedlają głębokie pragnienie relacji z Bogiem, która trwa poza cierpieniem i fizyczną śmiercią.
Kontrast między jego obecnym cierpieniem „moja skóra została zniszczona” a jego przyszłą nadzieją „lecz w moim ciele będę oglądał Boga” jest bardzo wymownym przesłaniem o wybawieniu, odkupieniu. Obraz zniszczenia, po którym następuje obietnica zobaczenia Boga, podkreśla podróż Hioba od rozpaczy do nadziei. Podobną nadzieję żywił Psalmista i prorok Izajasz; „Bo nie zostawisz mnie w krainie umarłych i nie pozwolisz, aby Twój wierny oglądał zgniliznę.” Psalm 16:10
"Ale umarli twoi ożyją, Panie, a ciała ich powstaną – niech się obudzą ci, którzy mieszkają w prochu, i niech się radośnie wykrzykną”. Izajasz 26:19 Ten fragment również odzwierciedla wiarę w zmartwychwstanie, potwierdzając nadzieję Hioba na zobaczenie Boga po śmierci.
Hiob dalej wyraża swoją ogromną tęsknotę za spotkaniem Boga i mówi: „Ja sam ujrzę go na własne oczy – ja, a nie kto inny. Jakże tęskni moje serce we mnie!”
Hiob deklaruje swoją osobistą nadzieję i pewność, że on sam ujrzy Boga. Jest to głęboko osobiste i szczere wyznanie wiary. Hiob podkreśla, że ta możliwość spotkania Boga będzie jego własnym doświadczeniem. Zobaczy Boga „na własne oczy”. On sam, osobiście. Pozna Boga nie tylko z opowieści, ale osobiście. Twarzą w twarz. Wypowiedź Hioba, „Jak tęskni moje serce we mnie”, wyraża jego głęboką tęsknotę i oczekiwanie na tę chwilę, pomimo całego bólu i cierpienia, których obecnie doświadcza. Dzisiejszy fragment oddaje istotę nadziei Hioba – jego wiarę, że poza obecnymi próbami stanie w obecności Boga.
Czy to jest przełomowy moment w mowach Hioba, czy ta nadzieja i wiara w Odkupiciela jaką żywi Hiob odmieni smutny ton jego wypowiedzi? A jak na to świadectwo zareagują jego przyjaciele - oskarżyciele? Zobaczymy...
Komentarze
Prześlij komentarz