Hioba 22: 21-25

" Zaznajom się z Nim, proszę! I niech będzie wśród was pokój, a zawita do ciebie dobro.  Przyjmij, proszę, Prawo z Jego ust i złóż Jego słowa w swoim sercu.  Jeśli zawrócisz do Wszechmogącego, zostaniesz odbudowany, jeśli oddalisz nieprawość od swojego namiotu.  Rzuć w proch [przeznacz na proch] drogocenny kruszec i między skałę potoków złoto z Ofiru." TNP

"Bądźże zgodny z Nim a zachowaj pokój, przytem jedynie spotka cię dobro. Przyjmże z ust Jego naukę, a złóż słowa Jego w sercu twojem!  Gdy nawrócisz się do Wszechmocnego odbudowany będziesz, gdy oddalisz krzywdę z namiotów twoich. Rzuć do prochu kruszec złoty, a między kamienie potoków (rudę) Ofiru. Tedy będzie Wszechmocny złotem twojem, i srebrem najwyższego blasku dla ciebie." Cylkow 

"Wykorzystaj (więź) z Nim i niech będzie wśród was pokój, niech zawita u ciebie powodzenie.  Przyjmij z Jego ust pouczenie i złóż Jego słowa w swoim sercu!  Jeśli zawrócisz do Wszechmocnego, zostaniesz odbudowany, (jeśli) oddalisz nieprawość od swego namiotu.  Rzuć w proch drogocenny kruszec i między skałę potoków (złoto) Ofiru! Wtedy Wszechmocny będzie twym drogocennym kruszcem i będzie ci niczym sztabki srebra." Przekład dosłowny

Kaznodzieja Elifaz zachęca Hioba, aby „poddał się Bogu” dosłownie "zaznajomił się z Nim" i znalazł pokój, obiecując przy tym, że wtedy nastąpi pomyślność. Elifaz jest przekonany, że cierpienie Hioba jest wynikiem buntu lub ukrytego grzechu, więc radzi Hiobowi, aby pokutował, wyznał swój grzech i powrócił do Boga, aby Bóg mógł przywrócić mu to co stracił. "W ten sposób przyjdzie do ciebie pomyślność"  Niestety przesłanie Elifaza zawiera trochę prawdy: owszem dostosowanie naszego życia do Bożych dróg przynosi pokój i błogosławieństwo, ale nie zawsze komfort i pomyślność. Jednak Elifaz nie do końca rozumie sytuację Hioba i zakłada, że ​​cierpienie Hioba jest spowodowane grzechem, co również nie jest prawdą. Hiob doświadcza próby wiary, a nie kary.

Czyimi ustami jest Elifaz? Pytam o to, gdyż w tym fragmencie Elifaz sugeruje, że przemawia w imieniu Boga. Zresztą nie pierwszy raz.

Hiob już wcześniej zaprotestował, że występują w imieniu Boga, „Czy na rzecz Boga będziecie mówić przewrotnie? I czy za Niego będziecie mówić kłamliwie?” H 13:7 A później Elifaz pyta; "Czy niewystarczające są dla ciebie pociechy Boga? H 15:11. Kto jest autorem tych pociech niby pochodzących od Boga?

Przesłanie Elifaza zawiera istotną prawdę: Boże pouczenie jest czymś, co należy cenić i na czym należy polegać. Biblia naucza, że ​​słowa Boga stanowią podstawę do prowadzenia prawego i bogobojnego życia. Ale choć owo "prorokowanie" Elifaza nad Hiobem jest biblijne, ale nie pochodzi od Boga, a Hiob nie jest właściwym adresatem tych slow.

Elifaz zachęca Hioba, aby słuchał Bożego przewodnictwa i trzymał Jego słowa blisko serca. Elifaz wierzy, że cierpienie Hioba wynika z jego nieposłuszeństwa Bogu, więc namawia Hioba, aby „przyjął pouczenie z ust Bożych” i cenił słowa Boga jako ścieżkę do uzdrowienia i odnowy. Elifaz myli się co do konkretnej sytuacji Hioba – cierpienie Hioba nie wynika z grzechu ani nieposłuszeństwa – jego rada niesie ważną prawdę: przyjęcie mądrości i wskazówek Boga przynosi siłę i duchowe zdrowie, ale Hiob jest przecież otwarty na przyjęcie słowa, Bożego pouczenia byle od pochodziło rzeczywiście z ust Boga.

„Jeśli wrócisz do Wszechmogącego..."  Elifaz namawia Hioba, aby „wrócił do Wszechmogącego” i obiecuje, że życie Hiobowi zostanie przywrócone to co stracił, jeśli oddali od siebie nieprawość.  Dla niego rozwiązanie jest proste: Hiobie pokutuj, usuń wszelką niegodziwość, a Bóg uzdrowi i przywróci tobie pokój i pomyślność.  Historia Hioba pokazuje, że chociaż pokuta w wielu sytuacjach jest niezbędna, nie każde cierpienie jest wynikiem złego postępowania, nie zawsze jest oznaką braku Bożej łaski i błogosławieństwa.

W 2 Kronik 7:14 Bóg obiecuje: „Jeśli mój lud, który jest nazwany moim imieniem, ukorzy się i będzie się modlił, i będzie szukał mojego oblicza, i odwróci się od swoich złych dróg, wtedy Ja wysłucham z nieba… i uzdrowię ich ziemię”. I ponownie widzimy, że słowa Elifaza są prawie "biblijne", jednak nijak się mają do sytuacji Hioba. 

Nie każde kazanie i proroctwo, choć wygląda na biblijne pochodzi z ust Boga i nie jest adekwatne do konkretnej sytuacji w życiu człowieka czy grupy ludzi.

W wersecie dwudziestym czwartym Elifaz  namawia Hioba, aby porzucił przywiązanie do bogactwa materialnego i zamiast tego zaufał Bogu. Mówiąc „przeznacz 'betser' na proch” i „swoje złoto z Ofiru skałom”, Elifaz sugeruje, że Hiob powinien traktować swoje dobra jako nic nie warte w porównaniu ze swoją relacją z Bogiem. Coś czego nazwa jest trudna do przetłumaczenia czyli 'betser' [drogocenny kruszec, samorodek] i  „Złoto z Ofiru” reprezentują jedne z najwspanialszych bogactw starożytnego świata, ale Elifaz sugeruje, że nawet najcenniejsze ziemskie skarby są bez znaczenia, jeśli staną między człowiekiem a jego oddaniem Bogu. Elifaz błędnie zakłada, zresztą nie pierwszy raz. że ​​Hiob, jest chytry, "zachłanny na pieniądze" i, że pokładał nadzieję w bogactwie, że pozyskał bogactwo krzywdząc innych ludzi, a nie zaufał Bogu, co nie jest prawdą w przypadku Hioba.

W starożytnym świecie bogactwo, zwłaszcza czyste złoto z miejsc takich jak Ofir (region słynący ze złota), było symbolem błogosławieństwa, władzy i statusu. Ludzie często kojarzyli bogactwo z boską łaską i zakładali, że utrata bogactwa była znakiem sądu Bożego. Rada Elifaza odzwierciedla ten kulturowy pogląd, sugerując, że Hiob powinien odrzucić poleganie na bogactwie, aby znaleźć łaskę u Boga.

Elifaz zachęca Hioba, aby uznał Boga jako swój prawdziwy skarb. Sugeruje, że jeśli Hiob porzuci swoje przywiązanie do ziemskich bogactw i całkowicie zaufa Bogu, wówczas Bóg stanie się dla niego cenniejszy niż złoto lub srebro. Fraza „Wszechmogący będzie twoim złotem” jest mocnym stwierdzeniem, nakłaniającym Hioba, aby znalazł swoją ostateczną wartość, bezpieczeństwo i wartość w Bogu, a nie w bogactwie materialnym. 

Elifaz próbuje pokazać, że kiedy szukamy Boga ponad wszystko, zyskujemy coś o wiecznej wartości, znacznie przewyższającej ziemskie skarby. Jednocześnie Elifaz błędnie zakłada, że ​​cierpienie Hioba wynika z błędnych priorytetów, jego słowa podkreślają ważną prawdę o wartości Boga i pokoju, jaki można znaleźć, czyniąc Go naszym skarbem, ale ponownie jego kazanie nie jest adekwatne do sytuacji Hioba.

Warto zauważyć, że tłumaczenie Septuaginty LXX zupełnie inaczej interpretuje wiersze 23-25; "Jeśli się nawrócisz i ukorzysz przed Panem, jeśli odpędzisz występek daleko od swojego mieszkania, wtedy usypiesz kopiec skarbów na trwałej skale, a Ofiru będziesz miał u siebie tyle, ile potok żwiru. Wszechwładca będzie twoim wspomożycielem przeciw wrogom, uczyni cię czystym jak srebro w ogniu topione."