Hioba 26: 5-6

"Cienie martwych drżą spod wód i ich mieszkańcy.  Szeol jest odkryty przed Nim; Abaddon nie ma okrycia." TNP 

"Cienie nawet zgasłych drżą, głęboko pod wodami i mieszkańcami ich. ₆Obnażona leży przepaść przed Nim, a zasłony pozbawiona jest otchłań." Cylkow

"Cienie zmarłych drżą spod wód – i ich mieszkańcy. Odkryty jest przed Nim Szeol i brak okrycia Abaddonowi" Przekład dosłowny

"Czy olbrzymie ryby nie są przez Niego żywione pod wodą razem z innymi istotami? [Czyż z pod wody narodzą się giganci i ich mieszkańcy?] Otchłań jest przed Nim całkowicie naga, nie ma przed Nim osłony miejsce zagłady." LXX

Niektórzy bibliści twierdzą, że wersety H 26:5-14, zostały niewłaściwie umieszczone i w rzeczywistości są częścią, czy też kontynuacją krótkiego przemówienia Bildada z 25 rozdziału. Być może te wersety mogą być fragmentem mowy Bildada, ponieważ wydaje się, że kontynuują myśl o wielkości Boga, rozpoczętą w Hiob 25:1-6. Jednakże większość egzegetów i biblistów, ten poemat o wielkości Boga przypisuje Hiobowi. Uważają oni, że ten rodzaj metaforyki i klimat wypowiedzi nie pasuje do wcześniej zapisanych słów Bildada.

By tego dowieść spróbujemy porównać słowa Bildada i cel jego wypowiedzi z opisem mocy Boga sporządzonym przez Hioba. Oto mamy, prawdopodobnie odmienne spojrzenie dwóch ludzi na ten sam temat, majestatu i wszechobecności Boga. Który z nich przedstawia Pana Boga w sposób właściwy?

Wiersz piąty mówi o jakimś miejscu umieszczonym głęboko pod powierzchnią wód. Hiob wspomina tu o „umarłych” i „tych pod wodami”, co jest poetyckim sposobem mówienia o świecie niewidzialnym. Hiob sugeruje, że nawet w głębinach ziemi i mórz, a także głęboko pod nimi – w miejsca ukryte przed ludzkim wzrokiem –  dociera obecność Boga, a całe stworzenie jest świadome Jego mocy.

W tłumaczeniu Wulgaty mamy mowę o olbrzymach, (Refaitach?) "Oto jęczą pod wodami olbrzymi i ci, którzy z nimi mieszkają." Podobnie Septuaginta wspomina "olbrzymów". Natomiast dobre stare polskie Biblie Gdańska i Brzeska ten wiersz oddają w następujący sposób: "I martwe rzeczy rodzą się pod wodami, i obywatele ich."

O Refaitach wspomina rosyjska Biblia z 1876 Russian Synodal Translation; Refaici [Рефаимы] drżą pod wodami i ci, którzy w nich mieszkają. 

Niektórzy katoliccy bibliści  budują na tym wierszu doktrynę o czyśćcu - "Wszyscy pogrzebani umarli cierpią męki, i wszyscy, którzy utonęli w głębinach morza. Piekło rozdarte przed Bogiem, cmentarze rozkopane i odsłonięte." The Message; „Duchy zmarłych bardzo cierpią. Tak samo ci, którzy są pod wodami. I wszyscy, którzy w nich mieszkają.: NIRW;  "Oto olbrzymy jęczą pod wodami i ci, którzy z nimi mieszkają." katolicka Biblia Douay-Rheims Jednak jest to na tyle niejasny i trudny do przetłumaczenia werset, że budowanie na nim doktryny o czyśćcu jest nieporozumieniem.

Wypowiedź Hioba odzwierciedla starożytne wierzenia o świecie podziemnym, który uważano za miejsce pobytu zmarłych. W czasach Hioba ludzie uważali, że Szeol, czyli kraina umarłych, znajduje się pod ziemią, w cieniu, z którego nikt nie powraca. Dla Hioba i jemu współczesnych pojęcie „tych pod wodami” mogło również odnosić się do tajemniczych stworzeń głębin morskich i krain leżących poza zasięgiem ludzkiej eksploracji. Wspominając te niewidzialne krainy, Hiob wskazuje na uniwersalny zasięg mocy i wszechobecności Boga. Żadne miejsce nie jest poza zasięgiem wzroku Boga, czy to w życiu, śmierci, czy w ukrytych głębinach stworzenia.

„Jeśli wstąpię do nieba, tam jesteś; jeśli przygotuję sobie posłanie w otchłani, tam jesteś”. Psalm 139:8

Hiob opisuje moc i wiedzę Boga, podkreślając, że jednak Bóg nie jest odległy, czy nieobecny w życiu ludzi, że nic nie jest przed Nim ukryte – nawet kraina umarłych. Hiob używa obrazów śmierci i otchłani jako „obnażonych” i „odsłoniętych”, aby zilustrować, że Bóg widzi wszystko wyraźnie, nawet to, co jest ukryte przed ludzkim wzrokiem. Wypowiedź Hioba podkreśla ideę, że obecność Boga rozciąga się wszędzie, nawet w głębiny, do których nikt inny nie może dotrzeć. Ten werset podkreśla pełną wiedzę i władzę Boga nad wszystkimi sferami, zarówno fizyczną, jak i duchową. Jaki z tego faktu wyciągniemy wniosek? Otóż taki, że Bóg dobrze zna sytuację Hioba. Chyba Hiob też jest tego coraz bardziej  świadomy, mimo zakręconych wypowiedzi przyjaciół - oskarżycieli.

Opis Hioba służy również pokorze ludzkiej mądrości, przypominając nam, że nawet tajemnice śmierci są w zasięgu ręki Boga, daleko poza ludzkim pojmowaniem.

Abaddon to hebrajskie słowo oznaczające "zniszczenie", "zatracenie" lub "miejsce zagłady". W Biblii, zwłaszcza w Starym Testamencie, jest używane jako określenie krainy umarłych, podobnej do Szeolu, a czasami jako personifikacja śmierci.W Starym Testamencie i innych pismach żydowskich nazwy „abaddon” używa się najczęściej na określenie świata podziemnego – otchłani. Nazwa ta jest stosowana zamiennie do nazwy szeol, choć rzadziej H 26:6; Przypowieści 15:11 Według niektórych rabinów jest to najgłębsze miejsce w szeolu.

"Kraina umarłych [Szeol] i Otchłań [Abaddon] są otwarte przed Panem, tym bardziej serca synów ludzkich." Przypowieści 15:11

Nawet najgłębsza głębia otchłani nie jest tajemnicą dla Boga, lecz „odsłonięta i odkryta przed oczami Tego, z którym musimy zdać sprawę”; „Nic w całym stworzeniu nie jest ukryte przed Bogiem. Wszystko jest odsłonięte i jawne przed oczami Tego, któremu musimy zdać sprawę”. List do Hebrajczyków 4:13